Κεκλεισμένων των θυρών

του Ζαν Πολ Σαρτρ. Δευτερότριτα, στο θέατρο Νίξον, στην Αγησιλάου, στον Κεραμεικό.

Μπορεί το κείμενο να δείχνει μετά από τόσα χρόνια λίγο κουρασμένο, αλλά η ομάδα Punkt όχι. Μια παράσταση με τις αδυναμίες της αλλά φανερά πολύ δουλεμένη και αγαπημένη από τους ηθοποιούς. Σε ένα χώρο που κοσμεί τις αθηναϊκές νύχτες, το θέατρο και μπαρ Νίξον. Στην εξωφρενική τιμή των 15 € με ποτό.

Θα άξιζε τον κόπο να πάτε και μόνο για το ποτό στο μπαρ (το οποίο παρεπιπτόντως, μπορείτε να πάρετε και μέσα στο θέατρο, ακουμπώντας το στα σκαμπουδάκια που υπάρχουν δίπλα από κάθε καναπέ που θα καθίσετε!!!). Τώρα, έχετε και δεύτερο λόγο.

Στα άδυτα της ελληνικής διαιτησίας

Έχοντας παίξει μερικά ματσάκια έως τώρα (αν και μόνο ένα ως διαιτητής - τα άλλα ως βοηθός) δεν μπορώ παρά να κάνω μερικές επισημάνσεις για πράγματα που δεν μπορούσα να φανταστώ ως απλός φίλαθλος:

• Οι διαιτητές είναι άνθρωποι. Τα λάθη κατά τη διάρκεια του αγώνα θεωρούνται λογικό αποτέλεσμα του να διαιτητεύεις. Σημασία έχει φυσικά να μην προκύπτουν από δική σου άγνοια (κανονισμών) ή ηθελημένα.
• Μέσα στο γήπεδο βλέπεις πολύ καθαρότερα και πολύ περισσότερα πράγματα από τον κάθε θεατή. Υπάρχει όμως και η περίπτωση να γίνει κάτι στα 2 μέτρα από εσένα αλλά να μην έχεις την οπτική επαφή για να το δεις.
• Όταν μια ολόκληρη εξέδρα φωνάξει οφσάιτ και ο επόπτης δείξει "παίζετε", συνήθως έχει δίκιο ο επόπτης. Διότι μόνο αν είσαι στην ευθεία του τελευταίου αμυντικού έχεις ελπίδα να δεις ένα οφσάιτ. Για τον ίδιο λόγο και κανείς παίκτης δεν μπορεί να διαμαρτύρηθεί για οφσάιτ. Απλά δεν έχει εικόνα.
• Όλοι οι διαιτητές συμφωνούν κατ'ιδίαν πως για να ανέβεις τα σκαλιά της ελληνικής διαιτησίας, χρειάζεσαι βύσμα. Στην τοπική ένωση μπορεί το βύσμα να είναι ο κουμπάρος ή ο θείος σου. Αλλά πιο ψηλά δυσκολεύουν τα πράγματα.
• Όταν κάτι συμβαίνει μπροστά στο διαιτητή (έχει δηλαδή οπτική επαφή) και αυτός το αγνοήσει, τότε μιλάμε για προσωπική κρίση του διαιτητή. Δηλαδή θεωρώ πως στον αγώνα Παναθηναϊκού - ΑΕΚ, που ο Μαϊστόροβιτς κατεβάζει τον Βύντρα που τρέχει για την κεφαλιά, δεν υπάρχει περίπτωση ο Βασσάρας να μην το βλέπει. Απλά αποφασίζει να μην το δώσει.
• Ίσως το πιο σημαντικό: δεν υπάρχει μία αλήθεια. Βλέπαμε το έκπαιδευτικό βίντεο με φάσεις από αγώνες της ΟΥΕΦΑ και είχαν καταφτάσει στον σύνδεσμο οι παλιοί διαιτητές για την σύσκεψη που θα ακολουθούσε. Για μία φάση που είδαμε 5 φορές στο ριπλέι, οι μισοί θα έδινα κόκκινη, και οι άλλοι μισοί κίτρινη κάρτα. Τα ίδια και στα πέναλτι. Ο κανονισμός ποδοσφαίρου είναι ένα μικρό πανηγύρι και σηκώνει ΠΟΛΥ συζήτηση.
• Το μέσο επίπεδο των ελλήνων διαιτητών είναι το μέσο επίπεδο του έλληνα. Άρα μην περιμένετε πολλά πράγματα.