Στις 4 Σεπτεμβρίου ο Κώστας Καραμανλής προκηρύσσει εκλογές. Μαζί, συμπαρασύρει και τις άδειες των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίες (λόγω ενός προπολεμικού νόμου) άρονται. Η χαρά για διακοπές μετατρέπεται σε ένα τριήμερο, βία 4ήμερο.
Και λες: "τι άλλο μπορεί να μου τύχει;"
Τη Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου ξεκινά να βρέχει στη Χαλκίδα. Ακολουθεί η πιο βροχερή εβδομάδα Σεπτεμβρίου στα χρονικά της Εύβοιας. Κάθε μέρα είμαστε στο ίντερνετ και παρακολουθούμε τον καιρό μήπως φανεί κανένα κομμάτι του ήλιου την Κυριακή. Τζίφος.
Και λες: "τι άλλο μπορεί να μου τύχει;"
Την Παρασκευή 11 έως το Σάββατο το μεσημέρι της επόμενης, η βροχή δυναμώνει. Πέφτουν 178 χιλιοστά βροχής, όσα πέφτουν κατά μέσο όρο στην Εύβοια σε 6 μήνες ή σε 17 Σεπτέμβριους. Το παίρνουμε απόφαση να μην πάμε για μπάνια.
Και λες: "τι άλλο μπορεί να μου τύχει;"
Γυρνάω στο σπίτι με το αυτοκίνητο. Μέσα στα νερά ο εγκέφαλος του αυτοκινήτου βγάζει μήνυμα: ΙΜΑΝΤΑΣ ΔΥΝΑΜΟ. Διαβάζω το εγχειρίδιο του αυτοκινήτου: "Κάντε δεξιά και φωνάξτε ειδικό". Να πάει να χεστεί. Πάω με το αυτοκίνητο σπίτι.
Και λες: "τι άλλο μπορεί να μου τύχει;"
Το Σάββατο το πρωί μου έρχεται μια καταπληκτική ιδέα: πάμε Μονεμβασιά! (μου έχει μείνει στη μνήμη η διαφήμιση του Lac des Roches Boutari με την βροχή και τον παίδαρο). Η αγάπη μου συμφωνεί και γρήγορα βρίσκουμε στο ίντερνετ ένα καταπληκτικό ξενώνα. Το τηλέφωνό μου χτυπά. Είναι ο διευθυντής μου και πρέπει άμεσα να πάω στη Νομαρχία. Ο νομός έχει κηρυχθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Και λες: "τι άλλο μπορεί να μου τύχει;"
Τελειώνει η βάρδια μου μέσα στην λάσπη και το κακό. Τη Δευτέρα ξανά. Μήπως να την κάνουμε για Μονεμβασιά; Προλαβαίνουμε; το τηλέφωνο χτυπα και πάλι. Είναι ο κουνιάδος μας. Πέθανε η γιαγιά στα Γιάννενα. Πρέπει να φύγουμε άμεσα. Την Κυριακή το μεσημέρι είναι η κηδεία.
Και λες: "τι άλλο μπορεί να μου τύχει;"
Μαζεύουμε τα πράγματα. Πριν φύγω πρέπει να κοιτάξω το δυναμό του αυτοκινήτου. Βρίσκω μηχανικό Σάββατο απόγευμα (και να βρέχει). Ο άνθρωπος πάει στο συνεργείο του και με περιμένει. Εγώ δεν βρίσκω τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Ψάχνω όλο το σπίτι. Ψάχνω τα δεύτερα κλειδιά. Τρώω όλο το σπίτι. Πουθενά. Παίρνω τηλέφωνο και ακυρώνω το ραντεβού.
Και λες: "τι άλλο μπορεί να μου τύχει;"
Συμπέρασμα: ο λόγος για τον οποίο δεν πρέπει να αναρωτιέσαι "τι άλλο μπορεί να μου τύχει;" είναι ένας. Ότι μπορεί και να μάθεις.