Γιατί δεν πρέπει να λες "τι άλλο μπορεί να μου τύχει;"

Τέλος Αυγούστου αποφασίσαμε να πάμε ένα πενταήμερο διακοπές σε ένα ξενοδοχείο της βόρειας Εύβοιας. Η πρώτη ημερομηνία που βρήκαμε ελεύθερο δωμάτιο ήταν Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου. Αποφασίσαμε, ακόμα κι έτσι, να κλείσουμε.


Στις 4 Σεπτεμβρίου ο Κώστας Καραμανλής προκηρύσσει εκλογές. Μαζί, συμπαρασύρει και τις άδειες των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίες (λόγω ενός προπολεμικού νόμου) άρονται. Η χαρά για διακοπές μετατρέπεται σε ένα τριήμερο, βία 4ήμερο.
Και λες: "τι άλλο μπορεί να μου τύχει;"


Τη Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου ξεκινά να βρέχει στη Χαλκίδα. Ακολουθεί η πιο βροχερή εβδομάδα Σεπτεμβρίου στα χρονικά της Εύβοιας. Κάθε μέρα είμαστε στο ίντερνετ και παρακολουθούμε τον καιρό μήπως φανεί κανένα κομμάτι του ήλιου την Κυριακή. Τζίφος.
Και λες: "τι άλλο μπορεί να μου τύχει;"


Την Παρασκευή 11 έως το Σάββατο το μεσημέρι της επόμενης, η βροχή δυναμώνει. Πέφτουν 178 χιλιοστά βροχής, όσα πέφτουν κατά μέσο όρο στην Εύβοια σε 6 μήνες ή σε 17 Σεπτέμβριους. Το παίρνουμε απόφαση να μην πάμε για μπάνια.
Και λες: "τι άλλο μπορεί να μου τύχει;"

Γυρνάω στο σπίτι με το αυτοκίνητο. Μέσα στα νερά ο εγκέφαλος του αυτοκινήτου βγάζει μήνυμα: ΙΜΑΝΤΑΣ ΔΥΝΑΜΟ. Διαβάζω το εγχειρίδιο του αυτοκινήτου: "Κάντε δεξιά και φωνάξτε ειδικό". Να πάει να χεστεί. Πάω με το αυτοκίνητο σπίτι.
Και λες: "τι άλλο μπορεί να μου τύχει;"


Το Σάββατο το πρωί μου έρχεται μια καταπληκτική ιδέα: πάμε Μονεμβασιά! (μου έχει μείνει στη μνήμη η διαφήμιση του Lac des Roches Boutari με την βροχή και τον παίδαρο). Η αγάπη μου συμφωνεί και γρήγορα βρίσκουμε στο ίντερνετ ένα καταπληκτικό ξενώνα. Το τηλέφωνό μου χτυπά. Είναι ο διευθυντής μου και πρέπει άμεσα να πάω στη Νομαρχία. Ο νομός έχει κηρυχθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Και λες: "τι άλλο μπορεί να μου τύχει;"



Τελειώνει η βάρδια μου μέσα στην λάσπη και το κακό. Τη Δευτέρα ξανά. Μήπως να την κάνουμε για Μονεμβασιά; Προλαβαίνουμε; το τηλέφωνο χτυπα και πάλι. Είναι ο κουνιάδος μας. Πέθανε η γιαγιά στα Γιάννενα. Πρέπει να φύγουμε άμεσα. Την Κυριακή το μεσημέρι είναι η κηδεία.
Και λες: "τι άλλο μπορεί να μου τύχει;"

Μαζεύουμε τα πράγματα. Πριν φύγω πρέπει να κοιτάξω το δυναμό του αυτοκινήτου. Βρίσκω μηχανικό Σάββατο απόγευμα (και να βρέχει). Ο άνθρωπος πάει στο συνεργείο του και με περιμένει. Εγώ δεν βρίσκω τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Ψάχνω όλο το σπίτι. Ψάχνω τα δεύτερα κλειδιά. Τρώω όλο το σπίτι. Πουθενά. Παίρνω τηλέφωνο και ακυρώνω το ραντεβού.
Και λες: "τι άλλο μπορεί να μου τύχει;"

Συμπέρασμα: ο λόγος για τον οποίο δεν πρέπει να αναρωτιέσαι "τι άλλο μπορεί να μου τύχει;" είναι ένας. Ότι μπορεί και να μάθεις.

Human Development Index 2008

Αυτός είναι ένας κατάλογος όλων των χωρών του "δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης" (Human Development Index) όπως περιλαμβάνεται στην στατιστική ενημέρωση του προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών που αναρτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2008, βασισμένος σε στοιχεία του 2006. Καλύπτει 177 χώρες μέλη του Ο.Η.Ε. (από τα 192). Δεκαπέντε χώρες μέλη του Ο.Η.Ε δεν συμπεριλαμβάνονται λόγω της έλλειψης στοιχείων. Ο δείκτης ανθρώπινης ανάπτυξης (HDI) είναι ένας συγκριτικός δείκτης της υπολογιζόμενης μέσης διάρκειας ζωής, του αναλφαβητισμού, της εκπαίδευσης και του βιοτικού επιπέδου για τις χώρες παγκοσμίως. Είναι ένας τυποποιημένος τρόπος υπολογισμού της ευημερίας, και ειδικά της παιδική πρόνοιας. Χρησιμοποιείται για να διακρίνει εάν η χώρα είναι αναπτυγμένη, αναπτυσσόμενη ή υπανάπτυκτη και επίσης για να μετρήσει τον αντίκτυπο των οικονομικών πολιτικών στη ποιότητα ζωής. Ο δείκτης αναπτύχθηκε το 1990 από τον πακιστανό οικονομολόγο Mahbub ul Haq και τον ινδό οικονομολόγο Amartya Sen.

O δείκτης αυτός λοιπόν, φέρνει την Ελλάδα στην 18η θέση παγκοσμίως, μπροστά από χώρες όπως η Ιταλία (19η), το Ηνωμένο Βασίλειο (21ο), η Γερμανία (23η) και η Κύπρος (30η). Μπροστά μας, όπως μπορείτε να μαντέψετε, οι Σκανδιναυοί, οι Κάτω Χώρες, η υπόλοιπη κοινοπολιτεία (Κανάδάς, Αυστραλία, Ν.Ζηλανδία, Ιρλανδία), η Ιαπωνία, η Γαλλία, η Ελβετία, η Αυστρία, οι Η.Π.Α. και η Ισπανία. Αναπτυγμένες χώρες θεωρούνται οι πρώτες 75 της λίστας (68η η ΠΓΔΜ, 69η η Αλβανία, 76η η Τουρκία).

Μήπως τελικά είμαστε πολύ τυχερότεροι απ' ότι θέλουμε να πιστεύουμε;

Για περισσότερες πληροφορίες (σελ. 221 και εξής)

TOP 20 παραλιών Εύβοιας (9)

9. Αγ. Δημήτριος (Καρυστία)

Προβολή μεγαλύτερου χάρτη

where?

Eίναι η παραλία του χωριού Αγ.Δημήτριος, μισή ώρα από Κάρυστο προς Καλλιανούς, στην πλευρά του Αιγαίου. Παραλία με μεγάλη φήμη αλλά 2,5 ώρες από Χαλκίδα.

why?

Για τα πρασινογάλαζα νερά. Για τον πανύψηλο βράχο με την σκιά. Για το φαράγγι που οδηγεί τον χείμαρρο στην παραλία.

Παλιά δεν υπήρχε κατέβασμα, οπότε άφηνες το αυτοκίνητο ψηλά στον δρόμο για Καλλιανούς και κατέβαινες με τα πόδια ή με μηχανή. Εδώ και δυο χρόνια έγινε διάνοιξη και έπεσε άσφαλτος. Οπότε φθάνεις κάτω όπου υπάρχει και μια καντίνα. Επίσης πολύ καλό φαγητό στο χωριό του Αγ.Δημητρίου (κρεατικά), γύρω στα 15' από την παραλία.

TOP 20 παραλιών Εύβοιας (8)

Το παρόν αποτελεί συνέχεια του άρθρου ΤΟΡ 5 παραλιών Εύβοιας (που με έκανε διάσημο). Στην πραγματικότητα σε εκείνο το άρθρο υπήρχαν 7 παραλίες, πράγμα που με κάνει να χρειάζομαι μόνο 12 ακόμη παραλίες γι' αυτό το ΤΟΡ 20. Ξεκινάμε με αυτές που έχω πάει:

8. Χερόμυλος Πετριών

Προβολή μεγαλύτερου χάρτη
where?
Λέγεται και Χερομύλι. Γύρω στα 3 χλμ χωματόδρομος από το χωριό Αγ. Απόστολοι (παραλία Πετριών), στο Αιγαίο, στην κεντρική-νότια Εύβοια. Στα Λέπουρα στρίβουμε δεξιά για Κάρυστο και στα Κριεζά αριστερά για Πετριές. Μετά ακολουθούμε τις πινακίδες για Στόμιο (είναι η ακριβώς προηγούμενη παραλία). Εναλλακτικά πας από το δρόμο για Κάλαμο, αλλά εκτός του ότι δεν θα βρεις την διασταύρωση με τον χωματόδρομο για να στρίψεις δεξιά, έχει και αρκετά παραπάνω χωματόδρομο.

why?
Απίστευτο χρώμα και διαύγεια νερών, ψιλό άσπρο βότσαλο (το οποίο δεν σε καίει και στο πόδι). Βαθαίνει γρήγορα μέχρι τα 4-5 μέτρα και μετά μένει εκεί. Κάθε φορά που βούταγα, ένιωθα από τους τυχερούς ανθρώπους σε αυτόν τον κόσμο...
Υπάρχει και μια όμορφη καντίνα με τα βασικά. Δηλ. ρεύμα από γεννήτρια, τάβλι, φραπέ και μια από τις καλύτερες ποικιλίες για ούζο που έχω φάει. Και υπάρχει και μια σειρά δέντρα για να αφήσεις το αυτοκίνητο ή να στήσεις σκηνή (δεν είναι πολλά - έλα νωρίς).

when?
Όπως και στις περισσότερες παραλίες του Αιγαίου, όταν δεν έχει αέρα. Δυστυχώς την πιάνει ο βοριάς (άρα όλο τον Αύγουστο με τα μελτέμια είναι off).

Καταραμένη ομάδα

Από το οπισθόφυλλο:
"Κάθε ματς είναι ένας αγώνας μέχρι θανάτου

Αν έγραφε ιστορίες, θα ήταν ο Μπουκόφσκι: Ο Μπράιαν Κλαφ, ο πιο εκκεντρικός χαρακτήρας στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Εγωιστής, αυταρχικός, αλαζόνας, αυτοκαταστροφικός, αμετανόητος πότης. Τα μίντια τον λάτρεψαν. Δεν του άρεσε να κινείται σύμφωνα με το ρεύμα. Δεν κρατούσε τη γλώσσα του και απέφευγε τα κλισέ, σε μια εποχή όπου ποδοσφαιριστές και προπονητές μιλούσαν με κλισέ. Τολμούσε πράγματα που άλλοι θεωρούσαν πως ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθούν. Δεν κολάκευε ποδοσφαιριστές."


Από εμένα:
Το καλύτερο μυθιστόρημα με θέμα το ποδόσφαιρο που διαβάσατε ποτέ...

Πέρσες στην Επίδαυρο

Ήμουν την Παρασκευή το βράδυ στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου στην Επίδαυρο. Οι Πέρσες του Αισχύλου ξεκίνησαν πολύ δυνατά. Η εκφορά του λόγου ήταν σε πρώτη ανάγνωση σπασμωδική και άχαρη. Κι όμως τόνιζε τα σημαντικά και δεν σε άφηνε να χαθείς στην πυκνότητα του λόγου και το ποιητικό της μετάφρασης.

Ο συγχρονισμός του χορού των "γερόντων" που αποτελούνταν από 7 κοπέλες ήταν εντυπωσιακός όπως και η κίνησή τους στο χόρο. Ο αγγελιοφόρος παρουσιαζόταν από 7 εξαιρετικούς νέους ηθοποιούς και ο συνδιασμός τους με το χορό ήταν το λίγότερο εντυπωσιακός.

Η Επίδαυρος σε παλαιότερη παράσταση (Τα Νέα)

Στα μισά ο κόσμος άρχισε να φεύγει. Ο τρόπος της εκφοράς άρχισε να τους εκνευρίζει και να τους κουράζει. Το αποκορύφωμα του εκνευρισμού ήρθε με την παρουσίαση του Ξέρξη ως ημίτρελου (και ημίγυμνου) ηγεμόνα. Εκεί έπεσαν οι πρώτες γιούχες (η συγκεκριμένη σκηνή μου "κλώτσησε" κι εμένα, αν και τελικά δικαιολογείται και από το κείμενο και από την παράσταση). Το αποτέλεσμα ήταν στο τέλος αρκετοί να έχουν φύγει και αρκετοί να γιουχάρουν. Τα ίδια έγιναν και το Σάββατο. Εγώ ήμουν ανάμεσα σε αυτούς που χειροκροτούσαν όρθιοι, έχοντας δει την παράσταση της δεκαετίας. Ήταν μια τεκμηριωμένη κατάθεση άποψης, που ακόμα κι αν δεν την ασπαστείς, σίγουρα θα μαγευτείς.

Συμφωνώ με το δικαίωμα στο γιουχάισμα. Νομίζω πως κάνει τη διαφορά μεταξύ του θεάτρου και του κινηματογράφου. Επίσης υπερασπίζομαι και το δικαίωμα κάποιου να φύγει. Η παράσταση προϋπέθετε πάνω απ'όλα ανοιχτό νου. Μην τη χάσετε.

ΥΓ Έχοντας δει πριν τρεις εβδομάδες και την Φαίδρα από το Εθνικό Θέατρο της Βρετανίας, απορώ γιατί τότε δεν γιουχάραμε έναν σκηνοθέτη που βαρέθηκε να ασχοληθεί με την παράσταση, αφήνοντας την Έλεν Μίρεν να οδείρεται επί τρεις ώρες επί σκηνής. Το κοινό, σε πολλές σκηνές γέλασε. Ίσως τελικά το μήνυμα να ήταν παρόμοιο.

Άλφα Ρομέο

Αγόρασα μια Μαζεράτι.
Πήρα ένα Σκόντα Οκτάβια.
Ο Νίκος πήρε το Άουντι Α4.
Ο Σπύρος τρακάρισε τη Φεράρι του.
Η Λίτσα πήρε ένα μεταχειρισμένο Σιτροέν C4.
Ο Βαγγέλης νοίκιασε ένα Νισάν Μίκρα.
Η Αμαλία παντρεύτηκε έναν με μια ΜπεΕμΒέ.
Ο Σωτήρης είδε μια Μερσεντές SLK και την ερωτεύτηκε.
Το Πεζό 307 του Τάκη έβγαλε πρόβλημα.
...
Θα μπορούσα να συνεχίσω... αλλά, πες τε μου, τι παρατηρείτε;
Ε;
Τίποτα;
κι όμως...

Κάποια αυτοκίνητα είναι θηλυκά και κάποια άλλα ουδέτερα!

Και καλά αυτό, αλλά ποια είναι η ειδοποιός διαφορά;

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
"Είδα μία...
Μαζεράτι
Φεράρι
Πόρσε
ΜακΛάρεν
ΜπεΕμΒε
Μερσεντές
..."

"Είδα ένα...
Σιτροέν Σε4
Ρενό 9
Πεζό 307
Φίατ Ούνο
Χιουντάι Άξεντ
Κία Σπόρτατζ
Νταεγού Ματίζ
Όπελ Κόρσα
Φορντ Φόκους
Σέατ Ίμπιζα
Φολκσβάγκεν Γκολφ
..."

Ποια είναι λοιπόν η ειδοποιός διαφορά;;;
ΑΚΡΙΒΩΣ!
Τα θηλυκά είναι αυτοκινητάρες...
Τα ουδέτερα είναι απλώς αυτοκίνητα.
Σκεφτείτε πως η μόνη μάρκα που με προβλημάτισε ήταν η Άουντι. Λέμε "πήρε την Άουντι Α4" ή "το Άουντι Α4"; Κλείνω προς το αρσενικό αλλά δεν είναι αυτό που έχει σημασία.

Σημασία έχει πως το πρώτο μου αυτοκίνητο ήταν μια Άλφα 145...

ΥΓ. Παραδόξως (ή μήπως όχι;) η Άλφα Ρομέο και η Λάντσια είναι θηλυκές. Μήπως τελικά το γένος έχει να κάνει με την ομορφιά;

Λείβηθρα

Το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας πήγαμε στην Κατερίνη και την τελευταία μέρα βρεθήκαμε στα Λείβηθρα. Βρεθήκαμε εκεί γιατί αυτοί που μας φιλοξένησαν ανέφεραν ένα δρόμο στον οποίο το αυτοκίνητο πηγαίνει ανάποδα στην κατηφόρα!

Όταν πρωτοάκουσα την ιστορία χαμογέλασα χαιρέκακα. Είμαι ο τύπος του ανθρώπου που τσεκάρει την "είδηση" στα e-mail που του στέλνουν (και τις περισσότερες φορές αποδεικνύονται απλά ψέματα). Μου άρεσε πάρα πολύ η ιδέα να το δω από κοντά και να αποκαλύψω στους κοντόφθαλμους φίλους μου το λόγο του μύθου. Φαντάστηκα πως το πιο πιθανό είναι μια απλή οφθαλμαπάτη.

Στρίβοντας από την εθνική οδό, βλέπεις την πινακίδα για "Λείβηθρα". Η πινακίδα είναι καφεκίτρινη (τα Λείβηθρα ήταν και αρχαιος οικισμός). Στην ίδια πινακίδα από κάτω όμως γράφει "Μαγνητικό πεδίο"!!! "Ρε το δήμαρχο", σκέφτηκα, "τη βρήκε την ατραξιόν!".

Ο δρόμος γρήγορα γίνεται ανηφορικός, από αυτούς που ανά πενήντα μέτρα έχουν πέταλο. Σε κάθε πέταλο (δεν είμαι υπερβολικός!) υπήρχε ξύλινη πινακίδα που έγραφε "Προς Καφέ Λείβηθρα". "Άρα", σκέφτηκα, "παίζει την ιστορία να την δημιούργησε ο τύπος με την κεφετέρια!". Προς μεγάλη μου λύπη η καφετέρια ήταν κλειστή.

Φτάσαμε όμως σε ένα σημείο που ήταν σημειωμένο κάτω με κόκκινο σπρέι "ΣΤΟΠ". Ήταν το μαγικό σημείο. Ένιωσα κατευθείαν το τιμόνι πιο βαρύ, χωρίς να δώσω μεγάλη σημασία. Έκανα αναστροφή και έβαλα το αυτοκίνητο στην κατηφόρα. Πίσω μας άλλη μια παρέα είχε έρθει για τον ίδιο λόγο. Το αυτοκίνητο μου ήταν σταματημένο σε μια κατηφόρα, στο νεκρό, με ανοιχτή τη μηχανή και δεν κατηφόριζε! Βγήκαμε από το αυτοκίνητο και το κοιτάζαμε. Τα δύο πέταλα απείχαν μετξύ τους περίπου 5ο μέτρα και είχαν υψομετρική διαφορά περί τα 5. Αυτό μας κάνει κλίση 10%. Μιλάμε για κλίση που δεν υπάρχει σε αυτοκινητοδρόμους και που σίγουρα δεν αφήνεις το αυτοκίνητό σου χωρίς χειρόφρενο!

Κοιτούσα το δρόμο ξανά και ξανά. Έψαχνα την οφθαλμαπάτη. Στο μεσαίο σημείο πιθανόν να δημιουργείται μια "λακούβα" που να μειώνει την μηκοτομική κλίση. Αλλά δεν φαινόταν πιθανό να μηδενίζεται. Με τίποτα. Ο τοπογράφος της παρέας με πλησίασε και μου είπε: "Αυτό
δε γίνεται. Την επόμενη φορά θα έρθω με χωροβάτη!".

Το αυτοκίνητο όχι μόνο δεν πήγαινε μπροστά, αλλά ήταν φανερό πως πιο εύκολα το έσπρωχνες προς την ανηφόρα. Μια μικρή ταλάντωση που δημιουργούταν σε κάθε προσπάθεια να το σπρώξω μπροστά, μου έδινε την αίσθηση κάποιας σημειακής δύναμης με κέντρο από κάτω και πίσω μου και όχι σε μεγάλο βάθος (το φαινόμενο ήταν αισθητό για καμμιά τριανταριά μέτρα). Κατέληξα στη θεωρία πως κάποια μαγνητισμένη φλέβα μετάλλου βρίσκεται ακριβώς από κάτω μας.

Ρίξαμε νερό κάτω. Το νερό πήγε και αυτό στην ανηφόρα. Η θεωρία μου πήγε περίπατο. Ξανασκέφτηκα την οφθαλμαπάτη. Έκατσα μακρύτερα για να παρατηρήσω από απόσταση. Υπάρχει σίγουρα κατηφόρα. Η μέση κλίση πρέπει να είναι στα 10% αλλά σίγουρα η σημειακή (στη μέση περίπου του ευθύγραμμου τμήματος μεταξύ των πετάλων) είναι μικρότερη, ας πούμε μισή. Δικαιολογείται το αυτοκίνητο να μην ξεκινάει λόγω στατικής τριβής; Δεν νομίζω. Ακόμη κι αν ίσχυε, τότε με το που το έσπρωχνα στην κατηφόρα θα έπρεπε να αυξάνει ταχύτητα και όχι να γυρίζει πίσω!

Το έψαξα σήμερα στο google. Δεν βρήκα ικανοποιητική απάντηση. Μια παρόμοια περίπτωση στην Πεντέλη αποδείχτηκε πως είναι οφθαλμαπάτη. Αλλά πραγματικά δεν ΄έχει καμμία σχέση με τα Λείβηθρα. Η θεωρία του μαγνητικού πεδίου δε στέκει για έναν ακόμα λόγο: θα έπρεπε να υπάρχουν παρεμβολές στο κασετόφωνο και στα ηλεκτρονικά του αυτοκινήτου.

Δεν ξέρω... ΒΟΗΘΕΙΑ!

"Προάστειο" στη Χαλκίδα

Πείστηκα μετά από καιρό να πάει σε μαγαζί live στη Χαλκίδα. "Σκυλάδικο", σκέφτηκα. 120€ το μπουκάλι το ουίσκι. Έπεσα έξω.

Έπεσα για την ακρίβεια σε μια ομάδα ανθρώπων από τις πάρα πολύ σπάνιες: που αγαπούν αυτό που κάνουν. Το ρεπερτόριο; Τα πάντα. Ό,τι μπορεί να έχουν αγαπήσει. Καζαντζίδη, Διονυσίου, Χατζηγιάννη, Μάλαμα, Ξυλούρη, Παπάζογλου αλλά και Πλούταρχο. Έτσι. Χωρίς προκαταλήψεις. Αφέθηκα κι έζησα την πιο όμορφη μυσταγωγία μουσικής στη ζωή μου.

Θα άξιζε μόνο και μόνο για την εκτέλεση της "Πριγκιπέσσας" του Σωκράτη Μάλαμα από τον Ηλία. Αλλά αξίζει και για τις πολύ όμορφες φωνές και τα δύο καταπληκτικά μπουζούκια.

Μην το χάσετε...

Κεκλεισμένων των θυρών

του Ζαν Πολ Σαρτρ. Δευτερότριτα, στο θέατρο Νίξον, στην Αγησιλάου, στον Κεραμεικό.

Μπορεί το κείμενο να δείχνει μετά από τόσα χρόνια λίγο κουρασμένο, αλλά η ομάδα Punkt όχι. Μια παράσταση με τις αδυναμίες της αλλά φανερά πολύ δουλεμένη και αγαπημένη από τους ηθοποιούς. Σε ένα χώρο που κοσμεί τις αθηναϊκές νύχτες, το θέατρο και μπαρ Νίξον. Στην εξωφρενική τιμή των 15 € με ποτό.

Θα άξιζε τον κόπο να πάτε και μόνο για το ποτό στο μπαρ (το οποίο παρεπιπτόντως, μπορείτε να πάρετε και μέσα στο θέατρο, ακουμπώντας το στα σκαμπουδάκια που υπάρχουν δίπλα από κάθε καναπέ που θα καθίσετε!!!). Τώρα, έχετε και δεύτερο λόγο.

Στα άδυτα της ελληνικής διαιτησίας

Έχοντας παίξει μερικά ματσάκια έως τώρα (αν και μόνο ένα ως διαιτητής - τα άλλα ως βοηθός) δεν μπορώ παρά να κάνω μερικές επισημάνσεις για πράγματα που δεν μπορούσα να φανταστώ ως απλός φίλαθλος:

• Οι διαιτητές είναι άνθρωποι. Τα λάθη κατά τη διάρκεια του αγώνα θεωρούνται λογικό αποτέλεσμα του να διαιτητεύεις. Σημασία έχει φυσικά να μην προκύπτουν από δική σου άγνοια (κανονισμών) ή ηθελημένα.
• Μέσα στο γήπεδο βλέπεις πολύ καθαρότερα και πολύ περισσότερα πράγματα από τον κάθε θεατή. Υπάρχει όμως και η περίπτωση να γίνει κάτι στα 2 μέτρα από εσένα αλλά να μην έχεις την οπτική επαφή για να το δεις.
• Όταν μια ολόκληρη εξέδρα φωνάξει οφσάιτ και ο επόπτης δείξει "παίζετε", συνήθως έχει δίκιο ο επόπτης. Διότι μόνο αν είσαι στην ευθεία του τελευταίου αμυντικού έχεις ελπίδα να δεις ένα οφσάιτ. Για τον ίδιο λόγο και κανείς παίκτης δεν μπορεί να διαμαρτύρηθεί για οφσάιτ. Απλά δεν έχει εικόνα.
• Όλοι οι διαιτητές συμφωνούν κατ'ιδίαν πως για να ανέβεις τα σκαλιά της ελληνικής διαιτησίας, χρειάζεσαι βύσμα. Στην τοπική ένωση μπορεί το βύσμα να είναι ο κουμπάρος ή ο θείος σου. Αλλά πιο ψηλά δυσκολεύουν τα πράγματα.
• Όταν κάτι συμβαίνει μπροστά στο διαιτητή (έχει δηλαδή οπτική επαφή) και αυτός το αγνοήσει, τότε μιλάμε για προσωπική κρίση του διαιτητή. Δηλαδή θεωρώ πως στον αγώνα Παναθηναϊκού - ΑΕΚ, που ο Μαϊστόροβιτς κατεβάζει τον Βύντρα που τρέχει για την κεφαλιά, δεν υπάρχει περίπτωση ο Βασσάρας να μην το βλέπει. Απλά αποφασίζει να μην το δώσει.
• Ίσως το πιο σημαντικό: δεν υπάρχει μία αλήθεια. Βλέπαμε το έκπαιδευτικό βίντεο με φάσεις από αγώνες της ΟΥΕΦΑ και είχαν καταφτάσει στον σύνδεσμο οι παλιοί διαιτητές για την σύσκεψη που θα ακολουθούσε. Για μία φάση που είδαμε 5 φορές στο ριπλέι, οι μισοί θα έδινα κόκκινη, και οι άλλοι μισοί κίτρινη κάρτα. Τα ίδια και στα πέναλτι. Ο κανονισμός ποδοσφαίρου είναι ένα μικρό πανηγύρι και σηκώνει ΠΟΛΥ συζήτηση.
• Το μέσο επίπεδο των ελλήνων διαιτητών είναι το μέσο επίπεδο του έλληνα. Άρα μην περιμένετε πολλά πράγματα.