Υπάρχει κάτι που λειτουργεί εξόχως υποσυνείδητα στο όλο πολιτικό ζήτημα της διαπραγμάτευσης.
Αν και θεωρώ τον εαυτό μου τεχνοκράτη, οφείλω να ομολογήσω πως έζησα μια στιγμή υπερηφάνειας κι ελπίδας όταν άκουσα τις δηλώσεις Βαρουφάκη απέναντι στον Ντάισελμπλουμ. Κατόπιν διάβασα στο φέισμπουκ πολλές δηλώσεις φίλων που λοιδωρούν το Βαρουφάκη και επιτίθονται εναντίον του με οποιονδήποτε τρόπο (Ως και ότι δεν ήταν ευγενικός με το συνομιλιτή του διάβασα! Λες και η ευγένεια δεν είναι συνισταμένη της πολιτικής διαπραγμάτευσης.)
Και -επιτρέψτε μου το ολίσθημα- φαντάστηκα για μια στιγμή πως βρισκόμαστε στην κατοχή. Στα 1941 θα έλεγα, ο Χίτλερ έχει όλη την Ευρώπη. Η επιθετική διαπραγμάτευση εκείνη την εποχή λοιπόν, λεγότανε "παίρνω το όπλο μου και πάω στο βουνό με την αντίσταση". Μιλάμε για μια απόφαση πολύ δύσκολη.
Βλέπω λοιπόν αυτούς τους φίλους να επιτίθονται λυσσαλέα στους αντιστασιακούς. Να γράφουν στο κατοχικό φέισμπουκ ότι "δεν είναι αυτός τρόπος διαπραγμάτευσης", ότι "οι Γερμανοί θα μας αφανίσουν όλους εξαιτίας τους", ότι είναι "άμυαλοι και θα μας βυθίσουν στην άβυσσο". Ότι "πρέπει να τους πάρουμε με το καλό". Ότι "οι ψευτομαγκιές δεν παιρνάνε στη Γερμανία".
Όλα τα παραπάνω μοιάζουν (έμοιαζαν) λογικά. Πριν με δικάσετε, να σας πω πως -κατά πάσα πιθανότητα- θα ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς. Γιατί όταν δεν έχεις τα κότσια να πας στο βουνό, θα πρέπει να βρεις ένα τρόπο να δικαιολογήσεις στον εαυτό σου την προσωπική σου αντίφαση (το έχει αποδείξει και η κοινωνική ψυχολογία): ξέρεις κατά βάθος ότι δεν κάνεις το σωστό, ότι υπερασπίζεσαι τον εχθρό. Πρέπει να νικήσεις την εσωτερική σου αντίφαση, να πείσεις τον εαυτό σου και τους άλλους ότι αυτός ο δρόμος δεν είναι ο σωστός, ότι οδηγεί στην καταστροφή. Έτσι εξηγείται το μένος τους.
Το μεγάλο πρόβλημα λοιπόν με αυτή την εξιστόρηση των γεγονότων, του "άμυαλου Βαρουφάκη" και των τουίτς του Ποταμιού τύπου "Γερούν (Ντάισελμπλουμ) κράτα γερά!", δεν είναι στην τεχνοκρατική κριτική των διαπραγματεύσεων ή στην κοινή λογική. Είναι στο ότι όλες οι ζώντες γενεές των ελλήνων έχουν γαλουχηθεί με τον ηρωικό έλληνα που αψηφά τους κινδύνους και -ανεξαρτήτως αποτελέσματος- ζει στην αιώνια μνήμη. Στο Σούλι, στα Ψαρά, στην Πίνδο. Απέναντί του βρίσκονται οι ελάχιστοι δωσίλογοι που για ίδια οφέλη υποστηρίζουν τον εχθρό.
Στον παραπάνω μύθο ποτέ δεν αναγνωρίστηκε στους δωσίλογους πως ήταν "η φωνή της λογικής της εποχής". Και ίσως να ήταν.
Οπότε, φίλοι μου καλοί, παίζετε ένα παιχνίδι που δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να κερδίσετε: ή ο Τσίπρας θα αλλάξει όλη την Ευρώπη ή η Ελλάδα θα ζήσει μια απερίγραπτη καταστροφή με στάση πληρωμών, με μεγαλύτερο χρέος από αυτά που είχε πριν πέντε χρόνια και με ανεργία μεγαλύτερη αυτής της Μεγάλης Ύφεσης στις ΗΠΑ τη δεκαετία του '20 (α! μα τι λέω! αυτά όλα ΕΧΟΥΝΕ ΗΔΗ ΣΥΜΒΕΙ!).
Μάλλον είναι καλύτερα (για την υστεροφημία σας) να βυθιστείτε βαθιά στους καναπέδες σας άλαλοι και να περιμένετε το επόμενο '89 που οι Σοβιετικοί θα αναγνωρίσουν μόνοι τα λάθη τους και θα βρεθούν στον καιάδα της πολιτικής επιστήμης. Έως τότε, απλά στείλτε μου ζωές στο Candy Crash Saga.
Αν και θεωρώ τον εαυτό μου τεχνοκράτη, οφείλω να ομολογήσω πως έζησα μια στιγμή υπερηφάνειας κι ελπίδας όταν άκουσα τις δηλώσεις Βαρουφάκη απέναντι στον Ντάισελμπλουμ. Κατόπιν διάβασα στο φέισμπουκ πολλές δηλώσεις φίλων που λοιδωρούν το Βαρουφάκη και επιτίθονται εναντίον του με οποιονδήποτε τρόπο (Ως και ότι δεν ήταν ευγενικός με το συνομιλιτή του διάβασα! Λες και η ευγένεια δεν είναι συνισταμένη της πολιτικής διαπραγμάτευσης.)
Και -επιτρέψτε μου το ολίσθημα- φαντάστηκα για μια στιγμή πως βρισκόμαστε στην κατοχή. Στα 1941 θα έλεγα, ο Χίτλερ έχει όλη την Ευρώπη. Η επιθετική διαπραγμάτευση εκείνη την εποχή λοιπόν, λεγότανε "παίρνω το όπλο μου και πάω στο βουνό με την αντίσταση". Μιλάμε για μια απόφαση πολύ δύσκολη.
Βλέπω λοιπόν αυτούς τους φίλους να επιτίθονται λυσσαλέα στους αντιστασιακούς. Να γράφουν στο κατοχικό φέισμπουκ ότι "δεν είναι αυτός τρόπος διαπραγμάτευσης", ότι "οι Γερμανοί θα μας αφανίσουν όλους εξαιτίας τους", ότι είναι "άμυαλοι και θα μας βυθίσουν στην άβυσσο". Ότι "πρέπει να τους πάρουμε με το καλό". Ότι "οι ψευτομαγκιές δεν παιρνάνε στη Γερμανία".
Όλα τα παραπάνω μοιάζουν (έμοιαζαν) λογικά. Πριν με δικάσετε, να σας πω πως -κατά πάσα πιθανότητα- θα ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς. Γιατί όταν δεν έχεις τα κότσια να πας στο βουνό, θα πρέπει να βρεις ένα τρόπο να δικαιολογήσεις στον εαυτό σου την προσωπική σου αντίφαση (το έχει αποδείξει και η κοινωνική ψυχολογία): ξέρεις κατά βάθος ότι δεν κάνεις το σωστό, ότι υπερασπίζεσαι τον εχθρό. Πρέπει να νικήσεις την εσωτερική σου αντίφαση, να πείσεις τον εαυτό σου και τους άλλους ότι αυτός ο δρόμος δεν είναι ο σωστός, ότι οδηγεί στην καταστροφή. Έτσι εξηγείται το μένος τους.
Το μεγάλο πρόβλημα λοιπόν με αυτή την εξιστόρηση των γεγονότων, του "άμυαλου Βαρουφάκη" και των τουίτς του Ποταμιού τύπου "Γερούν (Ντάισελμπλουμ) κράτα γερά!", δεν είναι στην τεχνοκρατική κριτική των διαπραγματεύσεων ή στην κοινή λογική. Είναι στο ότι όλες οι ζώντες γενεές των ελλήνων έχουν γαλουχηθεί με τον ηρωικό έλληνα που αψηφά τους κινδύνους και -ανεξαρτήτως αποτελέσματος- ζει στην αιώνια μνήμη. Στο Σούλι, στα Ψαρά, στην Πίνδο. Απέναντί του βρίσκονται οι ελάχιστοι δωσίλογοι που για ίδια οφέλη υποστηρίζουν τον εχθρό.
Στον παραπάνω μύθο ποτέ δεν αναγνωρίστηκε στους δωσίλογους πως ήταν "η φωνή της λογικής της εποχής". Και ίσως να ήταν.
.jpg)
Οπότε, φίλοι μου καλοί, παίζετε ένα παιχνίδι που δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να κερδίσετε: ή ο Τσίπρας θα αλλάξει όλη την Ευρώπη ή η Ελλάδα θα ζήσει μια απερίγραπτη καταστροφή με στάση πληρωμών, με μεγαλύτερο χρέος από αυτά που είχε πριν πέντε χρόνια και με ανεργία μεγαλύτερη αυτής της Μεγάλης Ύφεσης στις ΗΠΑ τη δεκαετία του '20 (α! μα τι λέω! αυτά όλα ΕΧΟΥΝΕ ΗΔΗ ΣΥΜΒΕΙ!).
Μάλλον είναι καλύτερα (για την υστεροφημία σας) να βυθιστείτε βαθιά στους καναπέδες σας άλαλοι και να περιμένετε το επόμενο '89 που οι Σοβιετικοί θα αναγνωρίσουν μόνοι τα λάθη τους και θα βρεθούν στον καιάδα της πολιτικής επιστήμης. Έως τότε, απλά στείλτε μου ζωές στο Candy Crash Saga.