Eurovision

Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια παρακολούθησα ολόκληρη τη βραδιά του τελικού. Πολλά όμορφα τραγουδάκια, αρκετά αδιάφορα, πολλές καλές παρουσιάσεις και ερμηνείες. Ξεχωριστά τραγούδια αυτά της Μολδαβίας, της Ρωσίας, της Μεγάλης Βρετανίας, Δανίας. Καλύτερη μπαλάντα της Ιρλανδίας. Καλύτερη παρουσίαση τραγουδιού η Λιθουανία και η Μ.Βρετανία. Φοβεροί παίδαροι: οι τραγουδίστριες της Ουκρανίας, Μολδαβίας, Σκοπίων, Κροατίας, Δανίας. Ωραία τραγούδια αλλά συνηθισμένα (το καθένα στο είδος του) της Φιλλανδίας, της Γερμανίας και της Βοσνίας.

Όπως θα παρατηρήσατε, βρήκα συνηθισμένο (και οπωσδήποτε δεν θα ψήφιζα ποτέ) ένα τραγούδι που βγήκε πρώτο με ρεκορ ψήφων! Η δημοκρατία της ευροβιζιονικής ψηφο
φορίας είναι ένα δείγμα γραφής του τι θα συνέβαινε αν καλούσαμε τους πολίτες να αποφασίζουν επι παντός επιστητού. Χωρίς να είμαι αντιδημοκράτης, προτιμώ την σωκρατική αίρεση πως σημασία δεν έχει η γνώμη των πολλών, αλλά αυτών που γνωρίζουν. Ακόμη χειρότερα, η τέχνη δεν βραβεύεται μέσα από ψηφοφορίες! Aν γινόταν παρόμοιοι διαγωνισμοί για συγγραφείς, δεν νομίζω πως θα ξέραμε σήμερα τον Έντγκαρ Άλαν Πόε!

Πέραν της θεωρητικής μου διαφωνίας, υπάρχουν και ουσιαστικά προβλήματα επί της διαδικασίας: αρκετοί φίλοι μου ψήφισαν έχοντας ακούσει τα μισά ή και λιγότερα τραγούδια από την όλη βραδιά. Ακόμη και από αυτούς που την παρακολούθησαν ολόκληρη, πόσοι κρατούσαν σημειώσεις για τα τραγούδια που άκουσαν, όπως θα έκανε κάθε σοβαρός κριτής; Αυτό νομίζω εξηγεί την αναπάντεχη (για εμένα) χαμηλή βαθμολογία της Μολδαβίας και τον καταποντισμό της Ελβετίας (τραγουδούσαν 2οι και 1οι αντίστοιχα).

Επίσης, αν ρίξει κανείς μια προσεκτική ματιά στις επιλογές κάθε χώρας, θα προσέξει πως αυτές έχουν κυρίως να κάνουν με την σύνθεση του πληθυσμού. Και εξηγούμαι: Όλοι ανεξαιρέτως οι λαοί ψηφίζουν τους γείτονές τους! Ακόμη κι αυτούς που δεν συμπαθούν! Γιατί, καλά να αλληλοψηφίζονται οι σκανδιναβοί που είναι φιλαράκια, αλλά το 10άρι των τούρκων στους αρμένιους, των λιθουανών στους ρώσους, των γερμανών στο (απαίσιο) τούρκικο τραγούδι και διάφορα παρόμοια, μπορούν να εξηγηθούν μόνο λόγω των ισχυρών μειονοτήτων μέσα σε αυτά τα κράτη που ψηφίζουν το τραγούδι της πατρίδας τους! Ομοίως εξηγώ τις ανταλλαγές βαθμών Μολδαβίας – Ρουμανίας, Ελλάδας – Κύπρου (δεν γνωρίζω κανένα μη κύπριο έλληνα να ψήφισε πέρυσι το τραγούδι της Κύπρου), το 8αρι της Γερμανίας στην Ελλάδα, το 12αρι της Βουλγαρίας στην Ελλάδα, της ανταλλαγές βαθμών των πρώην γιουγκοσλαβικών χωρών (οι οποίες είχαν πόλεμο μεταξύ τους!) και φυσικά τους βαθμούς που δώσαμε πέρυσι στην Αλβανία.
Όλα αυτά είναι φυσικά. Αν βρισκόμουν, έστω και για διακοπές, αυτό το διήμερο πχ στην Μαδρίτη, θα ψήφιζα χωρίς άλλη σκέψη την ελληνική συμμετοχή. Το αίσθημα οπαδισμού, δύσκολα αποκολλάται στις μέρες μας!

Τελικό συμπέρασμα: περάστε καλά βλέποντας ένα ωραίο θέαμα κι αφήστε τις βαρύγδουπες αναλύσεις (σαν εμένα καλή ώρα!)
ΥΓ Συγχωρέστε με κάποια μικρά λάθη στις βαθμολογήσεις (πχ η Γερμανία ίσως δεν μας έδωσε 8αρι αλλά 7άρι, δεν θυμάμαι). Δεν αλλάζουν όμως την ουσία της θέσης μου.

Φίλοι1

Μεγάλωσα με πολλούς φίλους. Ήταν πάντα πολλοί και καλοί. Κι ευχαριστώ το Θεό γι’ αυτό. Μα όσο μεγαλώνω, οι επαφές μας χάνονται. Οι υποχρεώσεις πληθαίνουν, ο ελεύθερος χρόνος μειώνεται, οι φίλοι μετακινούνται, παντρεύονται, μεγαλώνουν παιδιά, αλλάζουν πόλεις, συνήθειες, χάνονται. Προσπάθησα να κρατήσω μια επαφή με όλους. Ανέφικτο. Στο τέλος, παλιοί κολλητοί, θα μου στέλνουν SMS στη γιορτή μου. Κι εγώ θα κάνω το ίδιο.

Αντίσταση

-Για να βγάλεις δίπλωμα οδήγησης στην Αθήνα δεν χρειάζεται να ξέρεις να οδηγείς. Χρειάζεσαι απλώς λεφτά.

-Κάποιοι ακούνε τι λέμε στα κινητά μας τηλέφωνα. Η κυβέρνηση το μαθαίνει (ή το ήξερε!) και μας το λέει μετά από ένα χρόνο!

-Κάποιοι Πακιστανοί εργαζόμενοι στην Ελλάδα (το λίκνο αυτό της δημοκρατίας!) απάγονται και ανακρίνονται σε γιάφκες στην Αθήνα του 21ου αιώνα! Αύριο θα ανακρίνονται ξαδέλφια μας στα προάστια του Βερολίνου.

-Προσλήφθηκα στο δημόσιο. Οι φίλοι μου ήδη ξεκίνησαν να υπολογίζουν πόσα “extra” πρέπει να βγάζω το μήνα!

Όλα τα παραπάνω μας φαίνονται πλέον λογικά. Είναι μέρος της καθημερινότητάς μας. Ο άνθρωπος μέσα σε μια καπιταλιστική κοινωνία υποκινείται από το προσωπικό του συμφέρον και δίνει λόγο μόνο σε αυτό. Το κέρδος είναι ο απόλυτος, μοναδικός Θεός. ‘Ο,τι κι αν κάνεις, πες πως το κάνεις για το κέρδος. Οι υπόλοιποι, ακόμη κι αν δεν συμφωνήσουν μαζί σου, θα σε καταλάβουν! Αν πεις πως το κάνεις για τα πιστεύω σου, για τα ιδανικά σου θα σε θεωρήσουν στην καλύτερη περίπτωση γραφικό και στη χειρότερη επικίνδυνο!

Που πάμε;
ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ!

Η νέα διπλωματία

Τα παλιά τα χρόνια (όταν ήμουν παιδί, δεκαετίες ’70-’80) για να κάνεις ένα πόλεμο χρειαζόσουν μια πολύ καλή δικαιολογία. Ακόμη κι ο Bill Clinton όταν επιτέθηκε στη Σερβία είχε όλο τον (υπόλοιπο) κόσμο στο πλάι του. Η επίθεση όμως του George W. Bush στο Ιράκ έπεισε όλο τον κόσμο πως στη νέα διεθνή πολιτική σκηνή δεν χρειάζονται αποδείξεις για τίποτε. Αρκούν οι προφάσεις. Κι αν αυτό είναι τραγικό, είναι παράλληλα και τρομερά επικίνδυνο! Αν πριν κάποια χρόνια έπιανες μια κυβέρνηση να ψεύδεται για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα (όπως η στρατιωτική επέμβαση), η κυβέρνηση έπεφτε (αντιπαραβάλλετε Watergate με Μπους, Μπλερ). Τώρα πια όλοι είμαστε σίγουροι για τον πόλεμο που θα γίνει εναντίον του κακού (δημοκρατικά εκλεγμένου) πρόεδρου των καλών Ιρανών (που απλώς δεν τους αφήνουν να τον διώξουν). Και δεν κάνει κανείς τίποτα. Αλλά όπως είπε και η γνωστή ξανθιά: «Τελικά είναι Ιράν ή Ιράκ;»

den prolaveno!

Αχ! τι το 'θελα τουτο το blog! Κάθε μέρα το κοιτώ και μου 'ρχονται διάφορα για να γράψω αλλά... Αλλά ο κόσμος έξω περιμένει εμένα, να κάνω τα λιγοστά που πρέπει για να βάλω και γω το καθημερινό λιθαράκι στο οικοδόμημα της παγκόσμιας ευμάρειας!
τα λέμε...

πρώτες σκέψεις...

Έχω το δικό μου blog!!!! Έχω το δικό μου blog!!!! Έχω το δικό μου blog!!!! (συνοδεία μουσικής): Έχω το δικό μου blog!!!!Έχω το δικό μου blog!!!!Έχω το δικό μου blog!!!!
Σήμερα το πρωί ανακάλυψα τι είναι τα blogs και τώρα έχω το δικό μου! Θα γράψω τις σκέψεις μου (όπως ο Νίκος Δήμου), τη ζωή μου (όπως στο breathe η evean) ή απλώς θα γνωρίσω κόσμο. Με ενδιαφέρουν πράγματα που ενδιαφέρουν όλον τον κόσμο (νομίζω!). Όπως:
- Είναι καλός ο καπιταλισμός; (αν ναι, ποιος είναι ο κακός και ο άσχημος;)
- Θα περάσει ο ΠΑΣ το εμπόδιο του Πανθρακικού, επιστρέφοντας στα σαλόνια της Β' Εθνικής;
- Θα υπάρξει ένας άνθρωπος να μου μιλήσει για ιστορία της τέχνης; Είναι λογικό να πιστεύω πως 99% θα είναι γυναίκα;
- Πρέπει να έχει πυρηνικά το Ιράν;
- Είναι όμορφα το χειμώνα στη Μόσχα;
- Είναι καλύτερα να είσαι δημόσιος υπάλληλος; (καλύτερα, ας πούμε, από το να είσαι σκύλος; ή φραουλιά;)
- Να πάω να ζήσω στη Χαλκίδα; (αν ναι, για πόσο;)

Ίσως κάποια στιγμή αρχίσω να βάζω σε σειρά τις σκέψεις μου. Από αύριο...
τα λέμε
(ποια, τα κάλαντα;)