Eurovision

Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια παρακολούθησα ολόκληρη τη βραδιά του τελικού. Πολλά όμορφα τραγουδάκια, αρκετά αδιάφορα, πολλές καλές παρουσιάσεις και ερμηνείες. Ξεχωριστά τραγούδια αυτά της Μολδαβίας, της Ρωσίας, της Μεγάλης Βρετανίας, Δανίας. Καλύτερη μπαλάντα της Ιρλανδίας. Καλύτερη παρουσίαση τραγουδιού η Λιθουανία και η Μ.Βρετανία. Φοβεροί παίδαροι: οι τραγουδίστριες της Ουκρανίας, Μολδαβίας, Σκοπίων, Κροατίας, Δανίας. Ωραία τραγούδια αλλά συνηθισμένα (το καθένα στο είδος του) της Φιλλανδίας, της Γερμανίας και της Βοσνίας.

Όπως θα παρατηρήσατε, βρήκα συνηθισμένο (και οπωσδήποτε δεν θα ψήφιζα ποτέ) ένα τραγούδι που βγήκε πρώτο με ρεκορ ψήφων! Η δημοκρατία της ευροβιζιονικής ψηφο
φορίας είναι ένα δείγμα γραφής του τι θα συνέβαινε αν καλούσαμε τους πολίτες να αποφασίζουν επι παντός επιστητού. Χωρίς να είμαι αντιδημοκράτης, προτιμώ την σωκρατική αίρεση πως σημασία δεν έχει η γνώμη των πολλών, αλλά αυτών που γνωρίζουν. Ακόμη χειρότερα, η τέχνη δεν βραβεύεται μέσα από ψηφοφορίες! Aν γινόταν παρόμοιοι διαγωνισμοί για συγγραφείς, δεν νομίζω πως θα ξέραμε σήμερα τον Έντγκαρ Άλαν Πόε!

Πέραν της θεωρητικής μου διαφωνίας, υπάρχουν και ουσιαστικά προβλήματα επί της διαδικασίας: αρκετοί φίλοι μου ψήφισαν έχοντας ακούσει τα μισά ή και λιγότερα τραγούδια από την όλη βραδιά. Ακόμη και από αυτούς που την παρακολούθησαν ολόκληρη, πόσοι κρατούσαν σημειώσεις για τα τραγούδια που άκουσαν, όπως θα έκανε κάθε σοβαρός κριτής; Αυτό νομίζω εξηγεί την αναπάντεχη (για εμένα) χαμηλή βαθμολογία της Μολδαβίας και τον καταποντισμό της Ελβετίας (τραγουδούσαν 2οι και 1οι αντίστοιχα).

Επίσης, αν ρίξει κανείς μια προσεκτική ματιά στις επιλογές κάθε χώρας, θα προσέξει πως αυτές έχουν κυρίως να κάνουν με την σύνθεση του πληθυσμού. Και εξηγούμαι: Όλοι ανεξαιρέτως οι λαοί ψηφίζουν τους γείτονές τους! Ακόμη κι αυτούς που δεν συμπαθούν! Γιατί, καλά να αλληλοψηφίζονται οι σκανδιναβοί που είναι φιλαράκια, αλλά το 10άρι των τούρκων στους αρμένιους, των λιθουανών στους ρώσους, των γερμανών στο (απαίσιο) τούρκικο τραγούδι και διάφορα παρόμοια, μπορούν να εξηγηθούν μόνο λόγω των ισχυρών μειονοτήτων μέσα σε αυτά τα κράτη που ψηφίζουν το τραγούδι της πατρίδας τους! Ομοίως εξηγώ τις ανταλλαγές βαθμών Μολδαβίας – Ρουμανίας, Ελλάδας – Κύπρου (δεν γνωρίζω κανένα μη κύπριο έλληνα να ψήφισε πέρυσι το τραγούδι της Κύπρου), το 8αρι της Γερμανίας στην Ελλάδα, το 12αρι της Βουλγαρίας στην Ελλάδα, της ανταλλαγές βαθμών των πρώην γιουγκοσλαβικών χωρών (οι οποίες είχαν πόλεμο μεταξύ τους!) και φυσικά τους βαθμούς που δώσαμε πέρυσι στην Αλβανία.
Όλα αυτά είναι φυσικά. Αν βρισκόμουν, έστω και για διακοπές, αυτό το διήμερο πχ στην Μαδρίτη, θα ψήφιζα χωρίς άλλη σκέψη την ελληνική συμμετοχή. Το αίσθημα οπαδισμού, δύσκολα αποκολλάται στις μέρες μας!

Τελικό συμπέρασμα: περάστε καλά βλέποντας ένα ωραίο θέαμα κι αφήστε τις βαρύγδουπες αναλύσεις (σαν εμένα καλή ώρα!)
ΥΓ Συγχωρέστε με κάποια μικρά λάθη στις βαθμολογήσεις (πχ η Γερμανία ίσως δεν μας έδωσε 8αρι αλλά 7άρι, δεν θυμάμαι). Δεν αλλάζουν όμως την ουσία της θέσης μου.