το 8ο μπάνιο...

Μετά από πιέσεις χιλιάδων θαυμαστών μου, θα σας αποκαλύψω πως πήγε το 8ο μπάνιο μου (αυτό που από κάποιους, υπερβολικά ίσως, ονομάστηκε «το 8ο θαύμα»).

Ήταν λοιπόν, μια Παρασκευή του ζεστού ετούτου Ιούλη. Τα χρυσάνθεμα, το γιασεμί και οι ροδακινιές γέμιζαν με την ευωδιά τους τον αέρα (οι ροδακινιές ίσως όχι, μάλλον μας είχε κόψει η πείνα). Ξεκινήσαμε για την βόρεια Εύβοια και κατασταλάξαμε στις Ροβιές, ένα παραλιακό χωριό πριν την Αιδηψό. Το νερό είχε αυτό το υπέροχο γαλάζιο που βλέπεις σε αφίσες των νησιών του Πάσχα μετά από δίωρη επεξεργασία στο photoshop… Ήταν μια μεγάλη σε μήκος και μικρή σε πλάτος παραλία με ψιλό βοτσαλάκι και ελάχιστους επισκέπτες. Βρήκαμε ένα μαγαζί που είχε στήσει τέσσερις ομπρέλες με ξαπλώστρες στην ακροθαλασσιά και αράξαμε. Το νερό ήταν ταυτόχρονα κρυστάλλινο και ζεστό, συνδυασμός απίστευτος για τα κακόμοιρα ηπειρώτικα δεδομένα μου (γιατί, για όσους δεν ξέρουν, τα κρυστάλλινα νερά των παραλιών της Ηπείρου συνήθως συνοδεύονται από παγάκια). Κύμα δεν υπήρχε και η θάλασσα νόμιζες πως είναι μια απέραντη επίπεδη επιφάνεια (βόρειος ευβοϊκός γαρ, δεν μας έπιανε το βοριαδάκι!) Όλα νόμιζες πως τα είχες σκηνοθετήσει μόνος σου. Το αποκορύφωμα: ένα βαρκάκι δεμένο στην ακτή λιαζόταν καμιά πενηνταριά μέτρα μέσα… Όνειρο θερινής ημέρας!

Μπήκαμε και βγήκαμε στο νερό τρεις – τέσσερις φορές (αυτό για όσους με ξέρουν σημαίνει κάτι!) Παίζαμε, τσαλαβουτούσαμε, κάναμε μακροβούτια, στεγνώναμε, διαβάζαμε τα βιβλία μας κάτω απ’ την ομπρέλα, παραγγέλναμε φρέντο και gordon’s space και ξανά απ΄την αρχή… Ό,τι και να γράψω γι’αυτή την παραλία, χρειάζεται τρεις τελείες στο τέλος! Ίσως ακριβώς γιατί δεν μπορώ να σας περιγράψω την αγαλλίαση που νιώθω τώρα που τα γράφω και την σκέφτομαι… (να’τες πάλι οι τρεις τελείες!)

Τέλος πάντων, όπως λέει και ένας γνωστός (άγνωστος):
Οοοο, αααα, έφυγε το όγδοο και πάμε για το εννιά!