Βλέποντας τον χτεσινό τελικό, ένιωσα την ικανοποίηση του ανθρώπου που υποστηρίζει την Εθνική Ιταλίας από το 1991 και μετά. Η ομάδα αυτή δεν έχει καταφέρει τίποτε χάρη στα τεράστια ταλέντα της (που δεν έχει) όπως η Βραζιλία, την περίσσεια τεχνική της (που δεν έχει) όπως η Γαλλία και η Αργεντινή, την απαράμιλλη δύναμη (που δεν έχει) όπως η Γερμανία, τον αήττητο προπονητή (που δεν έχει) όπως η Πορτογαλία. Γι' αυτό ακριβώς το λόγο αυτό που έχει καταφέρει αυτή η ομάδα φτάνει τα όρια του ηρωικού, η ιστορία της είναι ένα έπος ανάλογο εκείνων του Ομήρου.
Όποιος έχει δει τον Ρομπέρτο Μπάτζιο να κλαίει στον τελικό του 1994, και την χαρά του μικρού παιδιού που του δίνεις ένα καινούριο παιχνίδι (το τρόπαιο) στα μάτια του Φάμπιο Καναβάρο χτες, θα συμφωνήσει αμέσως μαζί μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου