Όχι πάντα όμως! Βρέθηκα σε μια φρεντοκουβέντα προχτές και έμαθα τα εξής: Αν εσύ έρχεσαι από τα δεξιά από χωματόδρομο και ο άλλος πέσει πάνω σου από ασφαλτοστρωμένη οδό, υπάρχουν λέει δικαστές που τον δικαιώνουν! («και αν είναι πολύ παλιά η άσφαλτος και θέλει ένα φρεσκαρισματάκι;», ρώτησα εγώ)
Επίσης, αν εσύ είσαι στην Αθηνών – Λαμίας (αυτή, τη μεγάλη, με τις τρεις λωρίδες) και σου βγει ο ανώμαλος από κάθετη που κάποιος ξέχασε και άφησε ανοιχτή (συν ότι ξέχασε να βάλει και στοπ) έχει προτεραιότητα γιατί ήρθε από δεξιά. Οπότε (αν ζήσεις απ’το τρακάρισμα) τον πληρώνεις! Ειδικά αυτό το τελευταίο φημολογείται πως έχει συμβεί και δικαιωθεί σε δικαστήριο!
Να ξεκαθαρίσουμε πως δεν ισχύει σε καμιά περίπτωση κάτι που άκουσα από πολλούς, ότι δηλαδή μια εθνική οδός έχει πάντα προτεραιότητα έναντι μιας επαρχιακής, μια επαρχιακή έναντι μιας δημοτικής κλπ Τις κατηγορίες των οδών δεν τις ξέρουν οι ίδιοι στις νομαρχίες, θα τις ξέρει ο κάθε τουρίστας;
Το κορυφαίο όμως το άκουσα στον εν λόγω καφέ και λέγεται ο κανόνας του Ταυ. Όταν λοιπόν οι δρόμοι σχηματίζουν Τ και εσύ έρχεσαι στην διασταύρωση από το κάτω μπαστουνάκι κοίτα και δεξιά (όπως είναι το λογικό) και αριστερά. Γιατί αν σου έρχεται ο άλλος από αριστερά αλλά πηγαίνει ευθεία και πέσει πάνω σου (εννοείται ότι δεν έχει κανένας στοπ) μπορεί ο δικαστής να τον δικαιώσει! Και αυτό συνέβη σε γνωστή επαρχιακή πόλη…
Και ερωτώ: πόσο δύσκολο είναι να υπάρξει συγκεκριμένη απόφαση για το πότε έχω την κ*λ*προτεραιότητα; Είναι δυνατόν μια να είναι έτσι και μια γιουβέτσι;
(με πνίγει το δίκιο μου κύριε πρόεδρε!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου