Το γκρινιάζειν, εστί φιλοσοφείν;

Πέμπτη, 26 Οκτωβρίου 2006, ώρα 9:45

Παίρνω τηλέφωνο το Νοσοκομείο Χαλκίδας για να κλείσω ραντεβού για προσωπικό πρόβλημα. Έχω βρει απ’ τον κατάλογο το τηλέφωνο των τηλεφωνικών ραντεβού (ας το πούμε «ΤΡ»). Το αφήνω να χτυπήσει 10 φορές. Δεν απαντά. Παίρνω το τηλεφωνικό κέντρο του νοσοκομείου (ας το πούμε «ΤΚ»). Βγαίνει μια κοπέλα που λέει κοφτά «Ναι». Τις λέω καλημέρα. Μου λέει «Καλημέρα. Νοσοκομείο». Ρωτάω για ΤΡ, μου λέει «βεβαίως. Σας συνδέω». Χτυπάει 15 φορές. Δεν απαντά κανείς. Το κλείνω. Ξαναπαίρνω το ΤΚ. Λέω πως «με συνδέσατε πριν αλλά δεν απαντά». Μου λέει «όχι, εκεί είναι, για δυο λεπτά, θα…». Με συνδέει. Χτυπάει. Βγαίνει μια γυναίκα. Λέω «καλημέρα. Θα ήθελα να κλείσω ΤΡ.». Μου απαντάει «Γιατί πήρατε εδώ; Δεν είναι εδώ!». Τις ανταπαντώ πως το ΤΚ με συνέδεσε. Κολλάει. Μου λέει «τελοσπάντων, δεν μπορούμε τώρα, έχουμε πρόβλημα, πάρτε αργότερα». Ρωτάω σε ποιον αριθμό. Μου λέει στον ΤΡ. Ξανακαλώ στον ΤΡ. Βγαίνει η ίδια! Μου λέει «Δεν άργησες λεπτό, ε; πες μου» Θέλω να πω: @#$%^&*! Λέω τα στοιχεία μου. Έχω ραντεβού σε μια εβδομάδα.

Σκέφτομαι να πάρω τηλέφωνο να διαμαρτυρηθώ. Θα φτάσω ως τον πρόεδρο… Συμπεριφορά απαράδεκτη. Κι εγώ δημόσιος υπάλληλος είμαι. Μήπως όμως είχε μια δύσκολη μέρα; Μήπως είναι κρίμα να της δημιουργήσω πρόβλημα; Αλλά όχι! Μου συμπεριφέρθηκε έτσι για δύο λόγους: 1ον λόγω απόστασης τηλεφώνου (αν και δεν είμαι σίγουρος πως και η οπτική επαφή θα την πτοούσε) και 2ον λόγω της σχέσης εξουσίας που είχε επάνω μου (εγώ ζητώ κάτι – εκείνη, αν θέλει, μου το δίνει). Και σαφώς το 2ο είναι πολύ χειρότερο και μπορεί να επαναληφθεί σε οποιοδήποτε συμπολίτη μας. Ακόμη κι αν όλη η μέρα απ’ το πρωί της έχει πάει στραβά, αν εκείνη ήταν που έπρεπε να ζητήσει κάτι από μένα, φαντάζομαι πως θα ήταν ευγενέστατη. Άρα, η εξουσία είναι που την χαλάει! Άρα θα διαμαρτυρηθώ.

Δεν ξέρω. Ήδη νιώθω πολύ καλύτερα γράφοντας αυτό το ποστ…