TOP 5 PC-Games

Βασικά είναι το ΤΟΡ 5 των παιχνιδιών στα οποία έχω αφιερώσει την περισσότερη ώρα, αλλά όπως καταλαβαίνετε, άξιζαν κάθε λεπτό…
Να μια καταπληκτική κατηγορία που μου φέρνει στο μυαλό ώρες (για να μην πω χρόνια!) ξενοιασιάς, ανεμελιάς, εδώ ο κόσμος χάνεται η π**τανα λούζεται, πέρα βρέχει, ωχ αδερφέ, κλπ κλπ κλπ

1. Civilization (by Sid Meier) 1
Μιλάμε για το απόλυτο παιχνίδι στρατηγικής και μιλάμε για το 1 (νεούδια!) Ρεκόρ από τον φίλο Γιώργο που είχε έρθει σπίτι 11 το πρωί για καφέ. Πορώθηκε και μας είπε να φύγουμε και θα έρθει να μας βρει αργότερα στο φαγητό. Γύρισα 2 η ώρα το βράδι και τον βρήκα στην ίδια στάση, μπροστά από τον υπολογιστή, πολεμώντας…



2. Championship Manager 2
Aτελείωτα βράδια με την Roma (τότε δεν υπήρχε το ελληνικό πρωτάθλημα). Aξέχαστο το πρωτάθλημα που πήρα με τον Batistouta μεταγραφή (πριν τον φέρει στην πραγματικότητα ο Capelo!) Αλησμόνητη η βραδιά του Champions League στη Βαρκελώνη που, έχοντας φάει από την Μπάρτσα επί 89’ το πάτημα της αρκούδας, σκοράρει ο Μπάτιγκολ και παίρνουμε το διπλό!... Χωρίς υπερβολές μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές στη ζωή μου… (χρειάζομαι ψυχίατρο, ίσως)
Ακλόνητο ρεκόρ του φίλου μου του Γρηγόρη που έπαιζε 36 ώρες συνεχόμενα την Μπαρτσελόνα με διαλλείματα μόνο για φαί (delivery) και τουαλέτα…

3. Ηeroes of Might & Magic 2 (και 3)
Το απόλυτο Fantasy Strategy. Κατεβάζαμε χάρτες απ’ το internet, φτιάχναμε δικούς μας, διοργανώναμε campaigns… Το 3 το αγοράσαμε τσοντάροντας 5 άτομα και βγάζοντας φωτοτυπίες τη βίβλο (το manual)

4. Prince of Persia 1
H πρώτη αγάπη… Το τελειώσαμε στην εξεταστική του Σεπτεμβρίου με σχολαστική δουλειά τριών ατόμων 19:00 – 02:00 ΚΑΘΕ βράδι. (Φυσική ΙΙ τελικά δεν έδωσα…)

5. SimCity/Ceasar 3
Μήπως είμαι γεννημένος για Δήμαρχος; Το SimCity ήρθε στη ζωή μου όπως όλα τα όμορφα πράγματα: απρόσμενα. Μια φθινοπωρινή νύχτα του Οκτώβρη πήγα επίσκεψη στο φίλο μου το Βασίλη. Εκείνος αντί να μου φτιάξει καφέ, κατευθύνθηκε στον υπολογιστή: «Έλα!» μου είπε αντί προλόγου, «έλα να δεις!». Όταν το πρώτο οικοδομικό τετράγωνο πήρε ρεύμα από τον νεότευκτο ατμοηλεκτρικό εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας, έμεινα άναυδος!
Το Ceasar ήρθε πολύ αργότερα και με πολύ περισσότερο βάθος. Ήταν μια περίοδος που η παρέα δεν βρισκόταν στα καφέ. Ήταν όλοι κλεισμένοι σπίτι τους προσπαθώντας να ικανοποιήσουν κάθε αρχαίο ρωμαίο πολίτη… (μόλις βγήκε το 4. Λες;)

Πέντε σιωπές

Εκπληκτικό σενάριο της 35χρονης ιρλανδέζας Σίλα Στίβενσον από το Εθνικό Θέατρο στο θέατρο Χώρα. Η παράσταση είναι εκπληκτική με τον Γιώργο Κέντρο να δίνει ρέστα (εκτός αν πληρώσεις ακριβώς). Συγκλονιστικές οι τρεις γυναίκες της παράστασης Κάτια Γέρου, Κερασία Σαμαρά, Μαρία Ζορμπά. Στα σημεία ξεχώρισα τη Ζορμπά αν και οι υπόλοιποι συνθεατές μου διαφώνησαν. Λυτά και λειτουργικά τα σκηνικά με την σκηνή να βρίσκεται στο μέσον και τρεις σειρές από θεατές εκατέρωθεν! Όμορφη και άκρως λειτουργική η μουσική του Πλάτωνα Ανδριτσάκη. Νομίζω πως τελικά δεν λειτούργησε το σκηνοθετικό εύρημα του βιντεογουόλ αλλά τελικά φεύγεις από την παράσταση μαγεμένος και συγκλονισμένος.

Δεν προσφέρεται για άτομα με κατάθλιψη, ψυχολογικά προβλήματα, ιστορικό βίας κλπ κλπ Προσφέρεται (και συνιστάται) σε αυτούς που ρέπουν προς κατανάλωση φιαλών Jack…

ΑΕΚ - Μίλαν 1-0

Μοναδική βραδιά για την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ. Η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή νίκη απέναντι στη Μίλαν των Ντίντα, Κοστακούρτα, Μαλντίνι, Πίρλο, Γιανκουλόφσκι, Ολιβέιρα (η μεγαλύτερη μεταγραφή του καλοκαιριού), Κακά, Ζέεντορφ. Οι μισοί είναι πρωταθλητές κόσμου. Mέχρι το 20' η Μίλαν έδειξε ποιος είναι ο παλιός. Από εκεί και πέρα και με τη βοήθεια του κόσμου η ΑΕΚ έπαιρνε το απάνω της. Και δικαιούταν τη νίκη.

Καταπληκτική βραδιά σε ένα γεμάτο ΟΑΚΑ. Νιώθω πολύ τυχερός που βρέθηκα μέσα στο στάδιο σε αυτό το ματς-όνειρο. Να σημειωθεί πως είχα αγοράσει εννιά εισητήρια (!) για φίλους και γνωστούς, από τους οποίους οι έξι ήταν γαύροι! Ένας αγώνας για κάθε ποδοσφαιρόφιλο.

Κι ένα μήνυμα προς Ντέμη: Για το ματς στις Βρυξέλλες δεν χρειάζεται άγχος. Λογική χρειάζεται. Κάνουμε μια επαφή με Άντερλεχτ που είναι όμορφα και λογικά παιδιά. Παίζουμε τσούκου-τσούκου τη μπάλα μέχρι το 90'. Εαν η Μίλαν κερδίζει (το πιο πιθανό) "τραγικό λάθος του Σορεντίνο και 1-0". Αν είναι Χ, μένουμε κι εμείς στο Χ. Αν πάει για διπλό, δεχόμαστε το δώρο από τους βέλγους. Όμορφα πράματα, παστρικά. Κι άσε την ΕΚΙΠ την άλλη μέρα να λέει για φερπλέγια...

Νύχτα ραδιο-φόνων

Πήγα στο θέατρο Διάνα και είδα την παράσταση της Ελένης Ράντου (όπως και πέρυσι). Ένα ευρηματικό σενάριο γραμμένο από νέο-νεοϋρκέζο συγγραφέα (Νίκι Σίλβερ) και μεταφρασμένο από την ίδια (όπως και στο "Μαμά μην τρέχεις"). Την σκηνοθεσία έχει κάνει ο Γιάννης Κακλέας (όπως και στο "Μαμά μην τρέχεις"). Συμπρωταγωνιστεί ο Β. Χαραλαμπόπουλος (όπως και στο "Μαμά μην τρέχεις"). Τα σκηνικά έχουν το ευρηματικό της περιστρεφόμενης κεντρικής σκηνής (όπως και στο "Μαμά μην τρέχεις"). Οι δυο συμπρωταγωνιστές είναι πολύ καλοί ενώ πολύ καλός είναι και ο Φάνης Μουρατίδης. Πως έχει πολύ μέλλον έδειξε ο Ορφέας Αυγουστίδης (ο τηλεοπτικός «Παπαδόπουλος» του «Λούφα και Παραλλαγή»). Με απογοήτευσε η Λίνα Σακκά. Ίσως περίμενα κάτι παραπάνω καθώς με είχε γοητεύσει ως γυναίκα.
Να πάτε να τη δείτε, αν δεν έχετε δει το "Μαμά μην τρέχεις". Αλλιώς είναι σαν να πας να φας μπριζόλα με τηγανιτές πατάτες μετά από μια μπριζόλα με ρύζι. Ας άλλαζε τουλάχιστο σκηνοθέτη…
**

(τι δεν καταλάβατε; Βάζω κι αστεράκια ο κριτικός!)

ΤΟΡ 5 πιο σέξι γυναικών

Μόνικα Μπελούτσι

Χωρίς σχόλιο.

Σκάρλετ Γιόχανσον

Το κοριτσάκι από την ταινία Matchpoint του Γούντι Άλλεν...

Νίκη Κάρτσωνα

Ό,τι καλύτερο έχει βγάλει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια (μαζί με τη φέτα και το λάδι)

Λετίσια Κάστα

Έπρεπε οπωσδήποτε να φανεί ο θαυμασμός μου στη γαλλική φινέτσα...

Jessica Alba

To κορίτσι που έπαιζε στο Sincity...

TOP-5 αγαπημένων τηλεοπτικών προγραμμάτων

Στην δεκαπενταετή διάρκεια εκπομπής των ιδιωτικών καναλιών («ελεύθερη τηλεόραση» το λέγαμε στην αρχή), υπήρξαν κάποια προγράμματα που περίμενες να έρθει η μέρα και η ώρα να στηθείς στον καναπέ με ένα μπολ φιστίκια για να τα παρακολουθήσεις. Ήταν κάποια προγράμματα που εμπιστευόσουν, που ήξερες πως και στην χειρότερή τους μέρα θα σε κάνουν να περάσεις καλά.
Θα μπορούσα να αναφέρω τουλάχιστο 10, αλλά για λόγους δεοντολογίας απέναντι στη σειρά «ΤΟΡ-5», θα μείνω στον γνωστό αριθμό. Με χρονολογική σειρά λοιπόν…

Οι απαράδεκτοι
Ανατρεπτικό χιούμορ σε σημείο που, ακόμα και σήμερα όταν προβάλλεται σε επανάληψη, ανακαλύπτω νέα σημεία για να πέσω κάτω από τα γέλια. Εκπληκτική πεντάδα ηθοποιών (Δήμητρα Παπαδοπούλου, Σπύρος Παπαδόπουλος, Βλάσης Μπονάτσος, Γιάννης Μπέζος, Ρένια Λουιζίδου) που έκτοτε όλοι έκαναν σημαντική καριέρα.

Τα φιλαράκια
Ό,τι και να πω για αυτή τη σειρά είναι λίγο. Άπειρα επεισόδια που βλέπονται άπειρες φορές, πάντα με την ίδια ευχαρίστηση! Ξενέρωσα λίγο όταν έμαθα πως η σειρά γραφόταν από ένα γκρουπ 12 σεναριογράφων, αλλά, σκέφτηκα:
Μήπως τελικά οι άνθρωποι είναι ΠΟΛΥ μπροστά;

Μπομπ Σφουγγαράκης (Τετραγωνοπαντελονής)
Ο Μπομπ είναι η νέα μου τρέλα. Τον παρακολουθούσα στη χάση και στη φέξη (και στο σπίτι) εδώ και μερικούς μήνες, αλλά τον τελευταίο καιρό δεν χάνω επεισόδιο! Και δεν υπάρχει επεισόδιο που να μην σηκώσω την γειτονιά στο πόδι απ’ τα γέλια! Μα πραγματικά, υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει πως ο Μπομπ απευθύνεται σε παιδιά; Μπορώ να τον συγκρίνω μόνο με τον Μπαρτ Σίμπσον (και η αλήθεια είναι πως με προβλημάτισε πολύ ποιον από τους δύο να προτιμήσω γι’ αυτό το ΤΟΡ-5)


Lost – Οι αγνοούμενοι
Αυτοί είναι νέα τρέλα. Μου το πρότειναν και παρότι είμαι πολύ δύσπιστος σε νέες σειρές με μεγάλη επιτυχία στο Αμέρικα (όπως 24, ER, CSI κλπ) η αλήθεια είναι πως δεν ξεκολάς. Ακόμη βέβαια η σειρά δεν έχει τελειώσει για να την κρίνουμε οριστικά, αλλά στο ΤΟΡ-5 των προγραμμάτων με τα οποία κόλλησα, έχει κερδίσει την θέση της επάξια!

Big Brother 1
Ναι, μη βαράτε, ήταν μια δύσκολη περίοδος της ζωής μου, πρώτη δουλειά σε εργοτάξιο, κρύο, λάσπες, άλλη πόλη, άλλοι άνθρωποι. Κι όμως! Υπήρχε κάτι που μας ένωνε όλους, μεγάλους και μικρούς, αστούς και αγρότες, νέους και γέρους, άνδρες και γυναίκες: Το Big Brother! Εκείνη την περίοδο δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην ήξερε πότε τραγούδησε ο τύπος απ’ τη Σκόπελο και πότε ξύρισε το κεφάλι ο Γιώργος απ’ τη Βέροια. Η δε αποχώρηση της τύπισσας που μαγείρευε με background το Γιώργο που έκλαιγε και μουσική υπόκρουση το «Τι σού’κανα και πίνεις» σε εκτέλεση «Απέναντι», είναι κατ’εμέ η κορυφαία (συγκινησιακά) στιγμή της ελληνικής τηλεόρασης. Η στιγμή που θα βούρκωνε ακόμα και ο Θοδωρής Ρουσσόπουλος.

TOP 5 αγαπημένων σκηνοθετών

David Fincher

Δεν τον ξέρετε; Seven, Fight Club, Το παιχνίδι (με τον Μαικλ Ντάγκλας). Φτάνουν.

David Lynch

Το μπλε βελούδο, Η χαμένη λεωφόρος, The straight story, Mulholland Drive. Σε όσους θεωρούν μειονέκτημα των ταινιών του την πολυπλοκότητα (ή την απουσία) υπόθεσης και λογικού ειρμού, απαντώ: κι όμως οι ταινίες του βλέπονται ευχάριστα! Ποιος άλλος θα το κατάφερνε;

Martin Scorsese

Τα καλά παιδιά, Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης, Καζίνο, Το ακρωτήρι του φόβου, Το χρώμα του χρήματος, Οργισμένο είδωλο, Ο ταξιτζής. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Quentin Tarantino

(SinCity), Kill Bill, Τζάκι Μπράουν, 4 δωμάτια, Απ’το σούρουπο ως την αυγή, και φυσικά Pulp Fiction, Reservoir Dogs. Μπορεί να διαφωνήσει κανείς για το αν είναι ακριβώς καλός σκηνοθέτης ή απλώς εξαίρετος σεναριογράφος. Αλλά νομίζω θα συμφωνήσουμε στο ότι άνοιξε νέο δρόμο στο σινεμά.

Woody Allen

Ή τον απεχθάνεσαι ή τον ερωτεύεσαι! Εκτός του Match point που είναι μια ταινία που άρεσε σε όλους, προσθέτω τα αγαπημένα μου:

Everyone Says I Love You (1996)

Mighty Aphrodite (1995)

Celebrity (1998)

Deconstructing Harry (1997)

(τώρα που το σκέφτομαι, είναι αυτά που είδα στο σινεμά!)

Όλα τους έχουν ένα κοινό: καταπληκτικούς διαλόγους και ερμηνείες! (μερικά δεν έχουν τίποτε άλλο)

Λιλ - LOL

Μη μασάς, θα μπει το επόμενο!

Σχολιάζοντας τα στατιστικά της ΕΕ (Part I)

H Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελείται από 25 χώρες – αλλά αυτό είναι κάτι που το ξέρετε. Η Ελλάδα με 11 εκ. κατοίκους είναι η 8η σε πληθυσμό χώρα της ΕΕ, πολύ κοντά στην Ουγγαρία, την Πορτογαλία, την Τσεχία, τη Σουηδία την Αυστρία και το Βέλγιο (9-11 εκ. κάτοικοι). Άρα λογικά αυτές είναι κυρίως οι χώρες με τις οποίες θα πρέπει να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας για να βγάλουμε συμπεράσματα.

Το κατά κεφαλή Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) της ΕΕ (δηλαδή ο πλούτος που παράγει κατά μέσο όρο ο καθένας μας) είναι περίπου ίσο με της Ιαπωνίας, στα 2/3 των ΗΠΑ και τριπλάσιο της Ρωσίας. Τα τελευταία 8 χρόνια ανέβηκε 40%! Έχουμε γίνει δηλαδή 40% πλουσιότεροι; Για να σκεφτώ… πριν 8 χρόνια ήμουν φοιτητής, άρα δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για συγκρίσεις. Τότε δεν είχα αυτοκίνητο, λάπτοπ, playstation. Αλλά αυτά δε λένε και πολλά.
Το ελληνικό κατά κεφαλή ΑΕΠ είναι ακριβώς εκεί που περιμένουμε: Πάνω από Ουγγαρία, Τσεχία, Πορτογαλία, κάτω από Αυστρία, Βέλγιο, Σουηδία. Αλλά βέβαια εμείς είμαστε μια χώρα όλο βουνά, είχαμε 400 χρόνια τουρκοκρατία, περιστοιχιζόμαστε από εχθρούς και μπλα μπλα μπλα. Βέβαια το τελευταίο δεν είναι και λάθος, αν σκεφτεί κανείς το ποσοστό του ΑΕΠ μας που πάει σε αμυντικές δαπάνες.

Πάμε τώρα στο ποσοστό των ελλήνων που ασχολούνται με τον αθλητισμό (δεν εννοούμε μέσω SuperSport, εννοούμε να αθλούνται!) τουλάχιστο μια φορά την εβδομάδα. Το ποσοστό αυτό λοιπόν φτάνει το εκλπηκτικό 43%, όσο περίπου και οι Ιταλοί. Αυτό μας κατατάσει στην περίοπτη 22η θέση στην ΕΕ! (ξεπερνούμε Ούγγρους και Πορογάλους). Στην κορυφή είναι οι Φιλλανδοί και οι Σουηδοί με 96% (!) και 93% αντίστοιχα. Αλλά αυτοί δεν έχουν Κεντέρη, Ζαγοράκη και Ριβάλντο οπότε τι να μας πούνε! Άσε που έχει και κωλόκρυο εκεί πάνω οπότε οι άνθρωποι μπορεί να κάνουν σπορ για να ζεσταθούνε.