Το (κακό το) μάτι

Την Δευτέρα το βράδυ, έπειτα από μια πολύ κουραστική μέρα στη δουλειά, γύρισα σπίτι με τρελό πονοκέφαλο. Πήρα ένα αναβράζον ντεπόν. Δεν μου πέρασε. Την έπεσα νωρίς για ύπνο.
Την άλλη μέρα στο γραφείο το κεφάλι μου ήταν ακόμα βαρύ. Γύρισα το μεσημέρι σπίτι με δυνατό πονοκέφαλο. "Θα πάρω τη μαμά μου να σε ξεματιάσει" μου είπε η Λ. "Καλά, αλλά δώσε μου πρώτα μια ασπιρίνη" απάντησα εγώ.

Η σχέση μου με το ξεμάτιασμα είναι ακριβώς αυτή. Αφήνω τους άλλους να με ξεματιάζουν χωρίς να τους το ζητώ ή να αντιδρώ. Πάντα βέβαια θα πάρω και το ντεπονάκι μου. Σχεδόν πάντα έχω αποτέλεσμα. Ο πονοκέφαλος περνάει. Το αποδίδω στο χάπι - και όχι στο μάτι.
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια (και μια κοινωνία) όπου όλοι πιστέυουν στο μάτι. Άνθρωποι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι. Που μπορούν να σου εξηγήσουν δύσκολες χειρουργικές επεμβάσεις ή διαστρικά ταξίδια. Κι όμως το "μάτι" παραμένει απενοχοποιημένο στο πίσω μέρος του μυαλού τους, παρά την έλλειψη επιστημονικών εξηγήσεων. Το σύνηθες επιχείρημά μου σε συζητήσεις περί αυτού είναι το "οι σουηδέζες γιατί δεν ματιάζονται; ή μήπως ματιάζονται και μένουν με τον πονοκέφαλο;"

Έχω ακούσει και θεωρίες περί ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων που εκπέμπει η αύρα του οργανισμού κλπ Κουραφέξαλα. Δεν έχει βρεθεί τίποτα τέτοιο. Δεν μπορούμε βέβαια να αποκλείσουμε πως η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει το φαινόμενο επειδή δεν έχουν εφευρεθεί ακόμη τα κατάλληλα μέσα.

Αλλά με αυτή τη λογική θα πρέπει όλοι να πιστέψετε πως κι εγώ είμαι ο SuperCivil, ο υπεράνθρωπος των μαζών. Απλά δεν έχετε βρει ακόμα τα μέσα να το αποδείξετε και επιστημονικά.

ΥΓ Τελικά χτες (για πρώτη φορά ίσως) δεν πήρα χάπι. Έφαγα δυο χάμπουργκερ. Μετά από 20' ο πονοκέφαλος μου είχε περάσει...