Λευτεριά στα πεζοδρόμια!

Αναρωτιόμουν ποια είναι η μεγαλύτερη διαφορά του να βρίσκεσαι σε μια οποιαδήποτε (το οποιαδήποτε είναι κυριολεκτικό, πράγμα που με κάνει να θέλω να βάλω τα κλάματα) ευρωπαϊκή πόλη και σε μια ελληνική (ας πούμε την Χαλκίδα).

Η βασικότερη, η πιο χτυπητή διαφορά είναι τα μεγάλα και ελεύθερα πεζοδρόμια (όχι της Χαλκίδας - της ευρωπαϊκής)! Παλιά κοροϊδεύαμε τους έλληνες που περπατούν στο δρόμο αντί να ανέβουν στο πεζοδρόμιο. Τώρα πια συνειδητοποίησα ότι δεν φταίμε (φυσικά) ως λαός. Όταν δεν έχεις πρόσβαση να ανέβεις σε ένα πεζοδρόμιο ενός μέτρου (max) επειδή στην κλείνουν μηχανάκια και αυτοκίνητα, όταν ακόμα κι αν ανέβεις ξέρεις πως μετά από 20 μέτρα πρέπει να βρεις διέξοδο να ξανακατέβεις διότι σε εμποδίζει
- ο στύλος της ΔΕΗ
- το παρκαρισμένο πάνω στο πεζοδρόμιο μηχανάκι
- το παρκαρισμένο πάνω στο πεζοδρόμιο αυτοκίνητο
- οι καρέκλες από το τσιπουράδικο-καφέ-μπαρ-εστιατόριο
- ο στύλος της πινακίδας του διπλανού εμπορικού
- το περίπτερο με τα (παράνομα) προάστειά του (ψυγεία κλπ)
- το παλιό σπίτι που έτσι είχε κατασκευαστεί πριν από 150 χρόνια (μέσα στο δρόμο!)
- η νέα πολυκατοικία που ναι μεν άφησε 4 μέτρα πεζοδρόμιο μπροστά της, αλλά ο αρχιτέκτων έκρινε σκόπιμο να κλείσει μια τόσο μεγάλη επιφάνεια με κάθετα στο δρόμο χτιστά κηπάκια ώστε να μη μπορεί να περάσει κανείς
- οι ζαρντινιέρες που έχει τοποθετήσει κάθετα στο δρόμο μπροστά του το φαστφούντ (για να περιχαρακώσει την περιοχή του!)
- τα εμπορεύματα του χ, ψ κι ωμέγα

Φωτό απ'την Καρδίτσα

Για όλα τα παραπάνω (που συμβαίνουν σε όλη την Ελλάδα) έμπνευσή μου υπήρξε η Λεωφόρος Χαϊνά στη Χαλκίδα. Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν κάθε στιγμή σε αυτόν τον (πλατύ κατά τα άλλα) δρόμο. Και ίσως αρχίσω να ανεβάζω και φωτογραφίες για να καταλάβετε τι εννοώ.

Για όλα τα παραπάνω κυρήσσω σήμερα, 1η Οκτωβρίου 2008, την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα των πεζοδρομίων! Εμπρός χριστιανοί! Ο Θεός εν τω αγώνα μας βοηθός!