Θεωρούσα πως η σκληρή εργοδότες στην Ελλάδα είναι απλώς αυτοί που οι εργαζόμενοι τους αφήνουν να είναι σκληροί. Κανένας εργοδότης σε οποιαδήποτε επαρχιακή πόλη δεν διαθέτει το μονοπώλιο που θα του επέτρεπε να κάνει ό,τι γουστάρει. Ούτε υπάρχουν οι άπειροι ειδικευμένοι εργάτες που περιμένουν στην ουρά να πάρουν τη θέση σου.
Ίσως είμαι στον κόσμο μου, αλλά έχω και την εμπειρία του εργοταξίου όπου όλοι (τα "στελέχη" - τρομάρα μας!) πηγαίναμε 7:30 και φεύγαμε κατά τις 7 το απόγευμα ΕΙΧΑΜΕ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ! Το ωράριο έληγε στις 16:30 αλλά όλοι σε κοίταγαν λοξά αν τολμούσες να φύγεις πριν τις 18:30. Υπήρχε όμως ένας μικρός γαλάτης (φίλος μου) που αντιστεκόταν. Μόλις πήγαινε 16:30 την έκανε. Μου έλεγε πως θεωρούσε χαμένο χρόνο από τη ζωή του κάθε πεντάλεπτο που έτρωγε παραπάνω εκεί μέσα. Ο εργοταξιάρχης τον κοιτούσε περίεργα, ίσως να τον θεωρούσε και μίασμα. Ήταν όμως πολύ καλός στη δουλειά του με αποτέλεσμα να ανέχεται αυτή την μικρή ιδιοτροπία του.
Αλλά έτσι κι αλλιώς το πρόβλημα δεν είναι η μικρή ιδιοτροπία. Το πρόβλημα ήταν πως αυτή η μικρή επανάσταση βάζει την ιδέα στο μυαλό των υπόλοιπων εργαζομένων που δεν μπορούν να φανταστούν την δύναμή τους. Γιατί το εργοτάξιο, γενικώς οι εργοδότες (όπως και ο στρατός) βασίζονται ξεκάθαρα σε δύο πράγματα: στην ΑΓΝΟΙΑ και στο ΦΟΒΟ.
Όποιος καταφέρει και τα νικήσει, περνάει σε άλλο επίπεδο...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω για το στρατό, πάντως οι εργοδότες βασίζονται (πολύ πριν την άγνοια και το φόβο) στη μόνιμη ύπαρξη μιας στρατιάς ανέργων, έτοιμων να συμπληρώσουν άμεσα όποια θέση εργασίας αδειάσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως λες άλλωστε και ο ίδιος, η ανοχή του εργοταξιάρχη στην "ιδιοτροπία" του φίλου σου δεν οφειλόταν ούτε στις γνώσεις, ούτε στην τόλμη του, αλλά στις επαγγελματικές του ικανότητες που θα καθιστούσαν ενδεχόμενη απώλεια του δυσαναπλήρωτη.
Η συντριπτική πλειοψηφία των μη εξαιρετικών μόνο συλλογικά έχει δύναμη. Σε μια εποχή ακραίου ατομισμού, δικαιολογημένα φοβάται. Και όσο για το μέσο εργαζόμενο που θα επιχειρήσει την προσωπική του υπέρβαση, μαγκιά του μεν, τομπούλο δε.
μητσάρα, δεν ήταν ούτε ακριβώς αυτό που λες: βασικά ήταν αρκετά καλός ώστε αναλογιζόμενος ο εργοταξιάρχης τον χρόνο και τον κόπο που θα έχανε για να τον αναπληρώσει επάξια (συν το ρίσκο μέχρι να σου κάτσει κάποιος τουλάχιστον επαρκής) να μην του περνά απ'το μυαλό η απόλυση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω περάσει και τη φάση του προϊσταμένου και είναι λογικό πως όταν έχεις έναν άνθρωπο που σου βγάζει τη δουλειά και με τον οποίο μπορείς να συνεννοηθείς, ανέχεσαι πολλές ιδιοτροπίες του πριν σε φτάσει στο αμήν. Σε αυτά σου ξαναλέω ότι δεν είναι πολύ απλό να αναπληρώσεις έναν καλό υπάλληλο. Κοστιζει σίγουρα σε χρήμα (αποζημίωση κλπ) αλλά περισσοτερο σε χρόνο (κυρίως μέχρι να μάθει τη δουλειά και να αποδώσει τουλάχιστο όσο ο προηγούμενος).
Βέβαια είναι επίσης λογικό ο υπάλληλος να μη θέλει να μάθει τα όρια του εργοδότη... (φόβος;)
Σου έγραψα μια αναλυτική απάντηση σχετικά με τις υπερωρίες στο δικό μου μπλογκ, πριν δω την ανάρτηση αυτή. Προσωπικά δεν έχω δουλέψει σε εργοτάξιο και δεν ξέρω τι κλίμα επικρατεί, σίγουρα πάντως δεν θα ήθελα να κάθομαι έξτρα ώρες στη δουλειά χωρίς λόγο. Δεν έχω πρόβλημα να δουλέψω παραπάνω αν χρειάζεται, ακόμα και χωρίς να πληρώνομαι, αλλά το να πρέπει να είμαι στη δουλειά χωρίς να προσφέρω τίποτα δεν το αντέχω. Ακόμα κι αν με πληρώνουν.
ΑπάντησηΔιαγραφή