Αναρχία

Άφησα επίτηδες να περάσει κάποιος χρόνος από τα επεισόδια και την -καθώς φαίνεται- δολοφονία του μικρού Αλέξη. Συνήθως δεν μπορείς να κάνεις σωστές κρίσεις εν θερμώ.
Ακόμη και μια βδομάδα μετά δεν ξέρω τι ακριβώς να πω. Άκουσα πάρα πολλούς και από τις δύο πλευρές όλο αυτό τον καιρό. Οπότε θα σας πω απλώς τη θέση μου:

Θεωρώ τον εαυτό μου αναρχικό. Η ιδέα είναι η εξής: αφού εγώ και όλοι οι γνωστοί και φίλοι θα μπορούσαμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι ΧΩΡΙΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ και χωρίς πρωθυπουργό σε ένα νησί, γιατί τελικά μας χρειάζονται; Παραδέχομαι την υπερβολική απλοϊκότητα της σκέψης. Ο Κροπότκιν στα τέλη του 19ου αιώνα απορούσε: "Από την μοναρχία περάσαμε στη συνταγματική μοναρχία και από εκεί στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Για ποιο λόγο να περάσουμε από τον κομμουνισμό και να μην πάμε στο τελικό στάδιο, την αναρχία;"

Καταρχήν θεωρώ πως το επόμενο στάδιο είναι πάντα χρήσιμο και στην συγκεκριμένη περίπτωση, το επόμενό μας στάδιο θα πρέπει να είναι η άμεση δημοκρατία. Έχουμε την τεχνολογία να ξεπεράσουμε τα όποια προβλήματα υπήρχαν στο παρελθόν και να ψηφίζουμε μόνοι μας τους νόμους μας όπως οι αρχαίοι στην "εκκλησία του δήμου". Αυτό όμως που πραγματικά μας λείπει για αυτή την εξέλιξη είναι ένα: η ΠΑΙΔΕΙΑ. Πραγματικά δεν χρειάζεται τίποτε άλλο.

Για να προωθήσω αυτό το στόχο, έχω σκοπό να υποστηρίξω οποιοδήποτε κόμα προωθήσει την ιδέα της καλύτερης παιδείας. Περισσότερα χρήματα για την παιδεία, για σχολεία, για δημόσια πανεπιστήμια, για τους εκπαιδευτικούς, εξάλειψη των φροντιστηρίων, λιγότερα χρήματα στις τσέπες μας.

Είπα στην αρχή πως θεωρώ τον εαυτό μου αναρχικό. Τι εικόνα σχηματίζει σήμερα ο μέσος έλληνας πολίτης για μένα; Κι όμως είμαι ένας άνθρωπος κατά της βίας. Η βία φέρνει βία. Οι αναρχικοί που πιστεύουν πως οι αλλαγές έρχονται μέσα από τις εξεγέρσεις είναι ένας άλλος κλάδος των αναρχικών - πιο δραστήριος και πιο εμπορικός για τα ΜΜΕ. Προτιμώ τις εξεγέρσεις τύπου Γκάντι.

Αυτά.