το 8ο μπάνιο...

Μετά από πιέσεις χιλιάδων θαυμαστών μου, θα σας αποκαλύψω πως πήγε το 8ο μπάνιο μου (αυτό που από κάποιους, υπερβολικά ίσως, ονομάστηκε «το 8ο θαύμα»).

Ήταν λοιπόν, μια Παρασκευή του ζεστού ετούτου Ιούλη. Τα χρυσάνθεμα, το γιασεμί και οι ροδακινιές γέμιζαν με την ευωδιά τους τον αέρα (οι ροδακινιές ίσως όχι, μάλλον μας είχε κόψει η πείνα). Ξεκινήσαμε για την βόρεια Εύβοια και κατασταλάξαμε στις Ροβιές, ένα παραλιακό χωριό πριν την Αιδηψό. Το νερό είχε αυτό το υπέροχο γαλάζιο που βλέπεις σε αφίσες των νησιών του Πάσχα μετά από δίωρη επεξεργασία στο photoshop… Ήταν μια μεγάλη σε μήκος και μικρή σε πλάτος παραλία με ψιλό βοτσαλάκι και ελάχιστους επισκέπτες. Βρήκαμε ένα μαγαζί που είχε στήσει τέσσερις ομπρέλες με ξαπλώστρες στην ακροθαλασσιά και αράξαμε. Το νερό ήταν ταυτόχρονα κρυστάλλινο και ζεστό, συνδυασμός απίστευτος για τα κακόμοιρα ηπειρώτικα δεδομένα μου (γιατί, για όσους δεν ξέρουν, τα κρυστάλλινα νερά των παραλιών της Ηπείρου συνήθως συνοδεύονται από παγάκια). Κύμα δεν υπήρχε και η θάλασσα νόμιζες πως είναι μια απέραντη επίπεδη επιφάνεια (βόρειος ευβοϊκός γαρ, δεν μας έπιανε το βοριαδάκι!) Όλα νόμιζες πως τα είχες σκηνοθετήσει μόνος σου. Το αποκορύφωμα: ένα βαρκάκι δεμένο στην ακτή λιαζόταν καμιά πενηνταριά μέτρα μέσα… Όνειρο θερινής ημέρας!

Μπήκαμε και βγήκαμε στο νερό τρεις – τέσσερις φορές (αυτό για όσους με ξέρουν σημαίνει κάτι!) Παίζαμε, τσαλαβουτούσαμε, κάναμε μακροβούτια, στεγνώναμε, διαβάζαμε τα βιβλία μας κάτω απ’ την ομπρέλα, παραγγέλναμε φρέντο και gordon’s space και ξανά απ΄την αρχή… Ό,τι και να γράψω γι’αυτή την παραλία, χρειάζεται τρεις τελείες στο τέλος! Ίσως ακριβώς γιατί δεν μπορώ να σας περιγράψω την αγαλλίαση που νιώθω τώρα που τα γράφω και την σκέφτομαι… (να’τες πάλι οι τρεις τελείες!)

Τέλος πάντων, όπως λέει και ένας γνωστός (άγνωστος):
Οοοο, αααα, έφυγε το όγδοο και πάμε για το εννιά!

7o μπάνιο

Χθες πήγα για μπάνιο στις Αλυκές Δροσιάς, στην βοιωτική ακτή της Χαλκίδας. Υπέροχη αμμουδιά, οργάνωση (ομπρέλες, ξαπλώστρες, fredocino στο κύμα) και λίγος κόσμος! Από Σάββατο πρωί που πλακώνουν οι αθηναίοι, κόλαση!
Ρε παιδιά, μήπως δεν φταίει η πόλη (Αθήνα) που είναι έτσι, αλλά οι κάτοικοι;
:)

ΥΓ. Το μόνο μικρό πρόβλημα είναι πως για να κολυμπήσεις στα άπατα πρέπει να είσαι βαδιστής (για πολυυυ μέσα μιλάμε!)

telos!

Έγραψα δυο κείμενα και αντί να εμφανιστούν, χάθηκαν! Επιτέλους τέλος καταραμένο σύστημα!

Όσο blogάρω, τόσο blockάρω...

Όσο διαβάζω καινούρια μπλογκς στο διαδίκτυο, τόσο μένω έκθαμβος με την ποιότητα των ανθρώπων που γράφουν τα (ελληνικά) μπλογκ. Αρχίζω και πραγματικά αμφιβάλλω για την χρησιμότητα του να έχει δικό του μπλογκ ένας άνθρωπος μη προικισμένος με συγγραφικό ταλέντο, όπως εγώ. Βυθίζομαι στα κείμενα των άλλων και αναπόφευκτα μου βγαίνει η σύγκριση. Γιατί γράφω; περιμένω προφανώς κάποιος να με διαβάσει, γιατί αλλιώς θα έγραφα προσωπικό ημερολόγιο. Κι αν δεν διαβαστώ ποτέ κι από κανέναν θα έχουν κάποιο νόημα όλες αυτές οι σκέψεις, οι καταγεγραμένες σε ψηφιακά μονοπάτια;
Ε, λοιπόν, όχι! Γράφω για μένα, για ένα διάλογο με τον εαυτό μου. Αλλά, πάλι, is anybody out there?

Μπάλα

Βλέποντας τον χτεσινό τελικό, ένιωσα την ικανοποίηση του ανθρώπου που υποστηρίζει την Εθνική Ιταλίας από το 1991 και μετά. Η ομάδα αυτή δεν έχει καταφέρει τίποτε χάρη στα τεράστια ταλέντα της (που δεν έχει) όπως η Βραζιλία, την περίσσεια τεχνική της (που δεν έχει) όπως η Γαλλία και η Αργεντινή, την απαράμιλλη δύναμη (που δεν έχει) όπως η Γερμανία, τον αήττητο προπονητή (που δεν έχει) όπως η Πορτογαλία. Γι' αυτό ακριβώς το λόγο αυτό που έχει καταφέρει αυτή η ομάδα φτάνει τα όρια του ηρωικού, η ιστορία της είναι ένα έπος ανάλογο εκείνων του Ομήρου.
Όποιος έχει δει τον Ρομπέρτο Μπάτζιο να κλαίει στον τελικό του 1994, και την χαρά του μικρού παιδιού που του δίνεις ένα καινούριο παιχνίδι (το τρόπαιο) στα μάτια του Φάμπιο Καναβάρο χτες, θα συμφωνήσει αμέσως μαζί μου.