update 2014: Ξεχασμένα ποστ που έπρεπε να αναρτηθούν 2 χρόνια πριν!
Με την ευκαιρία της επιλογής ενός καλού σκυλοπόπ τραγουδιού για την εκπροσώπηση της Ελλάδας στο μακρινό Μπακού, θυμήθηκα τις λίγες εκείνες φορές που πλήρωσα 1€+ΦΠΑ (18% τότε) για να ψηφίσω το αγαπημένο μου τραγούδι. Μερικά πολύ όμορφα αλλά και παντελώς άγνωστα τραγούδια...
Ξεκινάω από το μακρινό και υπέροχο 2006 στην Αθήνα, όταν η Άννα Βίσση έπαιρνε τα σκήπτρα από την υπέρλαμπρη Έλενα Παπαρίζου και οι απανταχού ευρωπαίοι φώναζαν "Αλληλούια". Μόνο ένας μικρός γαλάτης αντιστεκόταν και ψήφιζε από ένα σκοτεινό (η αδερφή μου δεν είχε βάλει λάμπες) ισόγειο στα Γιάννενα την μικρή αλλά πανέμορφη Ιρλανδία: Brian Kennedy και "Every song is a cry for love"...
10ο στην τελική κατάταξη, αλλά προς υποστήριξή μου, προσέξτε την πάσα του άγγλου σχολιαστή του ΒΒC για το τραγούδι: "and I think the best irish entry for ages...". That makes two of us.
Για τους πολύ ψαγμένους δείτε την καταπληκτική κάντρι πρόταση της (ισόβαθμης στην 23η και τελευταία θέση) Γερμανίας, "No, no, never" με τους Texas Lightening. Κλάψτε ελεύθερα με τα σχόλια του παρουσιαστή "Greece after the success of the Olympic Games... confident people now...".
Την επόμενη χρονιά, 2007, από το παγωμένο Ελσίνκι έως το έρημο διαμέρισμα της Χαλκίδας (η Λένα δεν μου έκανε παρέα!) ένα τραγούδι μου πήρε την καρδιά, το ίδιο που πήρε και της υπόλοιπης Ευρώπης: Marija Serifovic και Molitva...
Άξιζε βεβαίως και το υπέροχο γαλλικό ''L'ámour À La Française'' των Fatals Picards...
Βελιγράδι 2008 και η Καλομοίρα κάνει μια καταπληκτική εμφάνιση που θα αρκούσε να τη βγάλει πρώτη αν 20 χρόνια νωρίτερα ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ δεν είχε επινοήσει τα αμφιλεγόμενα "Περεστρόικα" και "Γκλάσνοστ". Εγώ δεν εντυπωσιάζομαι από τίποτε -c'est à dire δεν ψηφίζω τίποτε- και ο τίτλος πηγαίνει μάλλον δίκαια στον Dima Bilan που το πίστευε...
Στην κρύα Μόσχα του 2009 ο Σάκης βγάζει αρκετά ρούχα ώστε να θεωρηθεί ηρωικός και να με κάνει να νιώσω μέσα μου την παλόμενη ελληνική ψυχή μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο ξενοδοχείου στη βροχερή Μονμάρτρη... Τη μόνη φορά που βρέθηκα να βλέπω Eurovision στο εξωτερικό εξεπλήρωσα το θλιβερό χρέος του να ψηφίζεις τη χώρα σου...
2011 και είναι η πρώτη φορά που εκτός του εκπληκτικού ιταλικού τραγουδιού του Raphael Gualazzi, "Follia d' amore" (για μένα μέσα στο καλύτερο ΤΟΡ5 ever), ψηφίζω κι ένα δεύτερο τραγούδι, το οποίο όμως δεν έρχεται δεύτερο όπως το πρώτο, αλλά τελευταίο (μπερδευτήκατε; δείτε και τα δύο!).
Tελευταία θέση για τη γλυκιά Anna Rossineli και το ακόμη πιο γλυκό τραγούδι της, "Ιn love for a while"...
Και το 2012; Who knows?
Καλή επιτυχία Ελλάδα!
Με την ευκαιρία της επιλογής ενός καλού σκυλοπόπ τραγουδιού για την εκπροσώπηση της Ελλάδας στο μακρινό Μπακού, θυμήθηκα τις λίγες εκείνες φορές που πλήρωσα 1€+ΦΠΑ (18% τότε) για να ψηφίσω το αγαπημένο μου τραγούδι. Μερικά πολύ όμορφα αλλά και παντελώς άγνωστα τραγούδια...
Μπακού, Αζερμπαϊτζάν
Ξεκινάω από το μακρινό και υπέροχο 2006 στην Αθήνα, όταν η Άννα Βίσση έπαιρνε τα σκήπτρα από την υπέρλαμπρη Έλενα Παπαρίζου και οι απανταχού ευρωπαίοι φώναζαν "Αλληλούια". Μόνο ένας μικρός γαλάτης αντιστεκόταν και ψήφιζε από ένα σκοτεινό (η αδερφή μου δεν είχε βάλει λάμπες) ισόγειο στα Γιάννενα την μικρή αλλά πανέμορφη Ιρλανδία: Brian Kennedy και "Every song is a cry for love"...
Για τους πολύ ψαγμένους δείτε την καταπληκτική κάντρι πρόταση της (ισόβαθμης στην 23η και τελευταία θέση) Γερμανίας, "No, no, never" με τους Texas Lightening. Κλάψτε ελεύθερα με τα σχόλια του παρουσιαστή "Greece after the success of the Olympic Games... confident people now...".
Την επόμενη χρονιά, 2007, από το παγωμένο Ελσίνκι έως το έρημο διαμέρισμα της Χαλκίδας (η Λένα δεν μου έκανε παρέα!) ένα τραγούδι μου πήρε την καρδιά, το ίδιο που πήρε και της υπόλοιπης Ευρώπης: Marija Serifovic και Molitva...
Άξιζε βεβαίως και το υπέροχο γαλλικό ''L'ámour À La Française'' των Fatals Picards...
Βελιγράδι 2008 και η Καλομοίρα κάνει μια καταπληκτική εμφάνιση που θα αρκούσε να τη βγάλει πρώτη αν 20 χρόνια νωρίτερα ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ δεν είχε επινοήσει τα αμφιλεγόμενα "Περεστρόικα" και "Γκλάσνοστ". Εγώ δεν εντυπωσιάζομαι από τίποτε -c'est à dire δεν ψηφίζω τίποτε- και ο τίτλος πηγαίνει μάλλον δίκαια στον Dima Bilan που το πίστευε...
Στην κρύα Μόσχα του 2009 ο Σάκης βγάζει αρκετά ρούχα ώστε να θεωρηθεί ηρωικός και να με κάνει να νιώσω μέσα μου την παλόμενη ελληνική ψυχή μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο ξενοδοχείου στη βροχερή Μονμάρτρη... Τη μόνη φορά που βρέθηκα να βλέπω Eurovision στο εξωτερικό εξεπλήρωσα το θλιβερό χρέος του να ψηφίζεις τη χώρα σου...
Το 2010 η μικρή Φοίβη δονείται μέσα στον αμνιακό σάκο της υπό τους ρυθμούς του αγαπημένου μου "Satelite" της -συνονόματης της μαμάς της- Lena. Ήταν η πρώτη φορά που ήξερα το νικητή ένα μήνα νωρίτερα, μόλις δηλαδή πρωτάκουσα το τραγούδι...
2011 και είναι η πρώτη φορά που εκτός του εκπληκτικού ιταλικού τραγουδιού του Raphael Gualazzi, "Follia d' amore" (για μένα μέσα στο καλύτερο ΤΟΡ5 ever), ψηφίζω κι ένα δεύτερο τραγούδι, το οποίο όμως δεν έρχεται δεύτερο όπως το πρώτο, αλλά τελευταίο (μπερδευτήκατε; δείτε και τα δύο!).
Tελευταία θέση για τη γλυκιά Anna Rossineli και το ακόμη πιο γλυκό τραγούδι της, "Ιn love for a while"...
Και το 2012; Who knows?
Καλή επιτυχία Ελλάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου