Σάββατο, Ιουνίου 21, 2014

Doha 1

OK, κάποια στιγμή πρέπει να γράψω για τη Ντόχα. Κι αν δε το κάνω τώρα, δε θα το κάνω ποτέ.

Λοιπόν, βασικά πράγματα:

Αμπάγια και νικάμπ.
1. Περιμένεις να δεις άραβες με κελεμπίες και γυναίκες με αμπάγια; Ε, όχι. Χτες στο Villagio, το γνωστότερο εμπορικό κέντρο, σκεφτόμουν πως θυμίζει μια μέρα στο αθηναϊκό Mall, με την προσθήκη δυο τουριστικών λεωφορείων με τουρίστες από την Αραβία. Μαζεμένους ντόπιους (Καταριανούς) μπορείς να δεις μόνο σε δημόσιες υπηρεσίες. Οι ντόπιες φοράνε σχεδόν πάντα την αμπάγια, το μαύρο αυτό φόρεμα σε συνδιασμό με το μαντήλι στο κεφάλι που καλύπτει τα μαλλιά, το χιτζάμπ. Οι μισές περίπου φοράνε νικάμπ, δηλαδή καλύπτουν και το πρόσωπο εκτός από τα μάτια όπως στη φώτο. Σπανίως κάποιες καλύπτουν και τα μάτια (και πως βλέπουν;). Τώρα τελευταία (απ'ότι έμαθα) κάποια πουτανάκια αφήνουν να φανεί λίγο μαλί κάτω απ' το μαντήλι. Πολύ αστείο είναι να φοράει η άλλη νικάμπ σε εστιατόριο: με το ένα χέρι σπρώχνει μπροστά το μαντήλι και με το άλλο χώνει το πηρούνι με το φαί από κάτω. Πολύ διασκεδαστικό.

Πρέπει να εξηγήσω ότι όταν λέω ντόπιους εννοώ Καταριανούς, αλλά υπάρχουν και πολλοί ντόπιοι, άνθρωποι που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ, που είναι ινδοί, πέρσες ή φιλιππινέζοι.

2. Ο ενεργός πληθυσμός αποτελείται από ινδούς εργάτες στα εργοτάξια, ινδούς και φιλιππινέζους υπαλλήλους, ινδούς, φιλιππινέζους και ευρωπαίους υπαλλήλους-στελέχη. Όταν ήρθα σκεφτόμουν να μάθω αραβικά. Είναι άχρηστα. Τώρα σκέφτομαι να μάθω ινδικά (Hindi).

Μη τυπικό πρωινό (Σάββατο) στη Ντόχα. Στο βάθος το West Bay με τους ουρανοξύστες. Παρατηρήστε ότι τα φανάρια είναι απέναντι από το σημείο αναμονής σας! Δεξιά, το πανέμορφο παραδοσιακό εμπορικό Doha Souq.

3. 'Ενα από  τα πρώτα πράγματα που προσέχει κανείς στη Ντόχα είναι η κίνηση στους δρόμους (γι' αυτό άλλωστε και χρειάζεται μετρό). Πολλοί δυτικοευρωπαίοι παραπονιούνται και για την οδική συμπεριφορά των οδηγών, αλλά για κάποιον που έχει οδηγήσει στην Αθήνα, εδώ είναι πις οφ κέικ. Οι κεντρικές αρτηρίες είναι όλες φαρδιές λεωφόροι με νησίδα στη μέση. Οι διαφορές με Ελλάδα είναι ότι επιτρέπεται παντού η αναστροφή (καλό θα πει κάποιος), πράγμα που κάνει το κόκκινο φανάρι να διαρκεί μέχρι και 6 λεπτά (μετρημένο από εμένα προσωπικά!). Το καλό με αυτό είναι πως α) όταν σε πιάσει κόκκινο έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο να παίξεις με το κινητό σου ή να διαβάσεις κανά βιβλίο (το έχω δει κι αυτό!) β) πως πολύ σπάνια θα σε πιάσει 2ο κόκκινο μιας και το πράσινο είναι εξίσου μακρύ. Το μόνο προβληματικό σημείο στην οδική συμπεριφορά είναι ότι σπανίως ο κόσμος χρησιμοποιεί το φλας. Απλά αλλάζουν λωρίδα εκεί που δεν το περιμένεις (πλέον βέβαια σαφώς και το περιμένεις!). Στην Ελλάδα αν έκανες κάτι τέτοιο θα άνοιγα το παράθυρο και θα σου φώναζα "ΦΛΑΣ ΡΕ". Εδώ προσπάθησα μια-δυο φορές αλλά δε βγήκε πολύ καλό. Πρώτον, δεν ανοίγεις για κανένα λόγο το παράθυρο για να μπει μέσα ο δροσερός αέρας των 45οC, δεύτερον δε ξέρω πως ακριβώς θα καταλάβει ο άλλος το "INDICATOR!!!".

4. Η Ντόχα είναι μια δοκιμασία για κάθε αριστερό. Ο πλούτος του πετρελαίου (για την ακρίβεια: του φυσικού αερίου) διαχέεται στα μεγαλοστελέχη με τις βίλλες με τις πισίνες και συνοδεύεται από το απίστευτα φθηνό εργατικό δυναμικό από την Ινδία και τις Φιλιππίνες (κάτι σαν 200€ το μήνα + φαγητό και σπίτι - ανεπιβεβαίωτη πληροφορία). Το αποτέλεσμα είναι απίστευτες υπηρεσίες: στο Carrefour δε χρειάζεται να πας το καρότσι πίσω - θα το μαζέψει ένας ινδός υπάλληλος απ'το πάρκιν!, στο εστιατόριο υπάρχουν δυο σερβοτόροι εκεί που στην Ελλάδα θα υπήρχε μισός, στο πάρκιν υπάρχει ινδός που σου λέει που έχει άδεια θέση, στο σουπερμάρκετ υπάρχει ινδός να βάλει τα πράγματα σε σακούλες, στο πάρκιν σου γυαλίζουν το αυτοκίνητο για 3 ευρώ κλπ). Ο πλούτος είναι πραγματικός (ό,τι έχει να κάνει με ανθρώπινη εργασία είναι φθηνό) γιατί συνοδεύεται από στρατιές ανθρώπων που είναι διατεθειμένοι να εργαστούν στους 45 βαθμούς ασταμάτητα. Το κόστος εδώ είναι στο εμπόρευμα, είτε λέγεται φαγητό, είτε λάπτοπ, είτε αυτοκίνητο.

5. Συνδιάζοντας πλούτο και οδική κίνηση πρέπει να σημειώσω το πάθος των ντόπιων για τα αυτοκίνητα (θυμηθείται Ελλάδα προ του 2010). Με τη διαφορά ότι τους αρέσουν τα ΜΕΓΑΛΑ 4X4 και τα ΙΑΠΩΝΙΚΑ. Άντε και τα κορεάτικα. Συνάδελφος, όταν του είπα τη σκέψη μου να αγοράσω μεταχειρισμένο VolksWagen που είναι φθηνά, μου είπε πολύ σοβαρά: "ναι, αλλά δε θα βρείς να το μεταπωλήσεις.". Τα μεγέθη των αυτοκινήτων εδώ είναι διπλάσια του αναμενομένου, δηλαδή το Nissan X-trail δεν κυκλοφορεί - ως πολύ μικρό 4Χ4. Λίγα είναι και τα Nissan Pathfinder και πολλά τα Nissan Patrol (τι είναι αυτό; - 5600 κυβικά). Γενικώς παίζει πολύ Toyota Land Cruiser, Mitsubishi Pajero, Jeep και γενικά οτιδήποτε άνω των 4000 κυβικών. Υποτίθεται ότι ο λόγος για την κατοχή τεραστίων 4Χ4 είναι ότι καλύπτουν την αναγκη μιας βόλτας στην έρημο. Ίσως αλλά κυρίως βόλτα στα εμπορικά πάνε. Βέβαια, δε έχει τέλη κυκλοφορίας και η βενζίνη (0,20 €/λίτρο) είναι πιο φθηνή από το νερό.


6. Η ζέστη. Σημειώστε ότι η έως τώρα εμπειρία μου είναι καλοκαιρινή. Όλοι με ρωτάνε για αυτή. Ε λοιπόν η ζέστη στην Ελλάδα είναι χειρότερη. Ακριβώς επειδή είναι ανεκτή. Οπότε σου περνάει απ'το μυαλό να πας μια βόλτα με τους 35 βαθμούς. Εδώ δεν πας. Οπότε είσαι όλη μέρα στο κρύο. Με μακρυμάνικο. Σπίτι στους 25 - αυτοκίνητο στους 24 - δουλειά στους 19. Εμπορικό - χμμμ- εμπορικό παίζεται, γενικά στο αυτοκίνητο υπάρχει πάντα ζακέτα. Οπότε καλά μου είπε η μάνα μου "να ντύνεσαι εκεί που θα πας - μην κρυώσεις". Κι εγώ ο βλάκας κορόιδευα.

to be coninued

Τρίτη, Μαρτίου 11, 2014

Έξω η Σαβούρα

update 2014: Ξεχασμένα ποστ που έπρεπε να αναρτηθούν 2 χρόνια πριν!

Έχουμε κλείσει δύο 24ωρα από την εκλογική αναμέτρηση και θέλω να σημειώσω τα εξής:

Περί εκλογών
  • ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έκλεισαν ένα κύκλο μέσα στον οποίο υπηρέτησαν την Ελλάδα ως δύο κόμματα που συνέθεσαν απόψεις και φιλοξένησαν μερικούς από τους πιο αξιόλογους ανθρώπους της πρόσφατης ιστορίας μας. Τα 40 χρόνια στην εξουσία είναι βαριά όμως για τον οποιονδήποτε, πόσο μάλλον για οργανισμούς από τους οποίους πέρασε ατελείωτο χρήμα. Η παρακμή σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αναμενόμενη.
  • Το κραχ του 1929 που χτύπησε βάναυσα ΗΠΑ και Γερμανία, απαξίωσε τα δύο μεγάλα κόμματα στη δεύτερη και οι εκλογές βρήκαν κερδισμένα τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος. Από τους κομμουνιστές τα μεγάλα κόμματα προτίμησαν τον Χίτλερ με τα γνωστά απότελέσματα. Οι ΗΠΑ βέβαια, είχαν διαφορετική εξέλιξη.
  • Η ακυβερνησία δεν είναι μόνιμη κατάσταση. Η ικανότητα ενός κόμματος να διαλεχθεί με τα υπόλοιπα θα πρέπει να προβληματίσει το εκλογικό σώμα και να τιμωρεί αυτούς που αρνούνται να συνδιαλλαγούν με κάθε τρόπο. Η άλλη λύση είναι να δίνουμε μπόνους 100 βουλευτές στο πρώτο κόμμα και τα επόμενα 4 χρόνια απλά να γκρινιάζουμε εναντίον του.
Περί πολιτικού συστήματος
  • Η αληθινή δημοκρατία απαιτεί μηδενισμό του μπόνους, σβήσιμο του πλαφόν 3% και απλή αναλογική. Η εκτελεστική εξουσία θα πρέπει να εκλέγεται χωριστά (όπως στις ΗΠΑ και στη Γαλλία). Ομοίως και η δικαστική εξουσία θα πρέπει να εκλέγεται χωριστά (όπως στις ΗΠΑ).
  • Στόχος μας θα πρέπει να είναι η άμεση δημοκρατία. Σε αυτό μπορούν να βοηθήσουν οι νέες τεχνολογίες (televoting). Σε πρώτη φάση μπορεί αυτό να σημαίνει γενικές συνελεύσεις σε επίπεδο γειτονιάς (για θέματα παρκαρίσματος, πεζοδρομήσεων, σκουπιδιών και γενικά για απλά καθημερινά θέματα της τοπικής αυτοδιοίκησης). Σε επόμενη φάση, σε επίπεδο δήμου (επεκτάσεις σχεδίου πόλεως, αστικά λεωφορεία κλπ).
Προτάσεις του κόμματός μου
  • Μηδενισμός των έμμεσων φόρων. Κατάργηση του ΦΠΑ, των διοδίων, του φόρου στο πετρέλαιο, στα τσιγάρα κλπ. Όλοι οι φόροι θα είναι άμεσοι και βάσει κλίμακας. Οι έμμεσοι φόροι είναι απολύτως άδικοι με την έννοια πως πληρώνουν το ίδιο πλούσιοι και φτωχοί. Ποινικοποίηση της φοροδιαφυγής. Πόθεν έσχες για όλους.
  • Ιδιωτικοποίηση όλων των δημόσιων οργανισμών και υπηρεσιών που δεν είναι απαραίτητο να είναι δημόσια (πχ αστυνομία). Πρώτη κατάργηση αυτή της υπηρεσίας μου (υπηρεσία τεχνικών έργων) και σύμβαση της Περιφερειακής Ενότητας με Σύμβουλους Μηχανικούς μετά από μειοδοτικό διαγωνισμό. Άμεση ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ κατά την πρόταση Μάνου (τον δωρίζουμε στο Σύλλογο Εργαζομένων) ή αν δεν θέλουν, κατάργησή του.
  • Το βασικό που λείπει στο δημόσιο είναι ο Έλεγχος. Δημιουργία συστήματος ελέγχου ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΒΑΘΜΙΔΑ δημόσιας διοίκησης. Ποσοτικοί δείκτες αλλά και ξαφνικοί έλεγχοι ΠΑΝΤΟΥ. Αναβάθμηση του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης. Υποχρεωτικά σεμινάρια επιμόρφωσης των στελεχών του δημοσίου ετησίως. Όχι άλλοι διευθυντές που δεν ξέρουν να ανοίξουν Η/Υ. Που δεν ξέρουν τι σημαίνει Management. Σταθερός Γενικός Γραμματέας σε όλα τα υπουργεία. 
  • Ανάλυση κόστους ωφέλους από Οικονομοτεχνικές εταιρείες για κάθε νέα πρόταση νόμου. 
  • Όχι άλλες τριμελείς επιτροπές (=γραφειοκρατία) στο δημόσιο. Η διαφθορά δεν αντιμετωπίζεται με τριμελείς επιτροπές. Αντιμετωπίζεται με ΈΛΕΓΧΟ. 
  • Δωρεάν υγεία, δωρεάν παιδεία για όλους. Ελεύθερα ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια.
Προτάσεις για όνομα του κόμματος
  • Έξω η σαβούρα
  • Ασημένιο Σούρουπο
  • Παλιά Δημοκρατία
  • Civil: The party
  • Σιχτίρ
  • Χαρίζω BMW
  • Σοβαρότητα
  • Κόμμα συνεχιστών του Αγαμέμνονα
  • V (for Vendetta)

τι έχω ψηφίσει στη Eurovision

update 2014: Ξεχασμένα ποστ που έπρεπε να αναρτηθούν 2 χρόνια πριν!

Με την ευκαιρία της επιλογής ενός καλού σκυλοπόπ τραγουδιού για την εκπροσώπηση της Ελλάδας στο μακρινό Μπακού, θυμήθηκα τις λίγες εκείνες φορές που πλήρωσα 1€+ΦΠΑ (18% τότε) για να ψηφίσω το αγαπημένο μου τραγούδι. Μερικά πολύ όμορφα αλλά και παντελώς άγνωστα τραγούδια...

Μπακού, Αζερμπαϊτζάν

Ξεκινάω από το μακρινό και υπέροχο 2006 στην Αθήνα, όταν η Άννα Βίσση έπαιρνε τα σκήπτρα από την υπέρλαμπρη Έλενα Παπαρίζου και οι απανταχού ευρωπαίοι φώναζαν "Αλληλούια". Μόνο ένας μικρός γαλάτης αντιστεκόταν και ψήφιζε από ένα σκοτεινό (η αδερφή μου δεν είχε βάλει λάμπες) ισόγειο στα Γιάννενα την μικρή αλλά πανέμορφη Ιρλανδία: Brian Kennedy και "Every song is a cry for love"...
10ο στην τελική κατάταξη, αλλά προς υποστήριξή μου, προσέξτε την πάσα του άγγλου σχολιαστή του ΒΒC για το τραγούδι: "and I think the best irish entry for ages...". That makes two of us.

Για τους πολύ ψαγμένους δείτε την καταπληκτική κάντρι πρόταση της (ισόβαθμης στην 23η και τελευταία θέση) Γερμανίας, "No, no, never" με τους Texas Lightening. Κλάψτε ελεύθερα με τα σχόλια του παρουσιαστή "Greece after the success of the Olympic Games... confident people now...".



Την επόμενη χρονιά, 2007, από το παγωμένο Ελσίνκι έως το έρημο διαμέρισμα της Χαλκίδας (η Λένα δεν μου έκανε παρέα!) ένα τραγούδι μου πήρε την καρδιά, το ίδιο που πήρε και της υπόλοιπης Ευρώπης: Marija Serifovic και Molitva...

Άξιζε βεβαίως και το υπέροχο γαλλικό ''L'ámour À La Française'' των Fatals Picards... 

Βελιγράδι 2008 και η Καλομοίρα κάνει μια καταπληκτική εμφάνιση που θα αρκούσε να τη βγάλει πρώτη αν 20 χρόνια νωρίτερα ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ δεν είχε επινοήσει τα αμφιλεγόμενα "Περεστρόικα" και "Γκλάσνοστ". Εγώ δεν εντυπωσιάζομαι από τίποτε -c'est à dire δεν ψηφίζω τίποτε- και ο τίτλος πηγαίνει μάλλον δίκαια στον Dima Bilan που το πίστευε...

Στην κρύα Μόσχα του 2009 ο Σάκης βγάζει αρκετά ρούχα ώστε να θεωρηθεί ηρωικός και να με κάνει να νιώσω μέσα μου την παλόμενη ελληνική ψυχή μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο ξενοδοχείου στη βροχερή Μονμάρτρη... Τη μόνη φορά που βρέθηκα να βλέπω Eurovision στο εξωτερικό εξεπλήρωσα το θλιβερό χρέος του να ψηφίζεις τη χώρα σου...





Το 2010 η μικρή Φοίβη δονείται μέσα στον αμνιακό σάκο της υπό τους ρυθμούς του αγαπημένου μου "Satelite" της -συνονόματης της μαμάς της- Lena. Ήταν η πρώτη φορά που ήξερα το νικητή ένα μήνα νωρίτερα, μόλις δηλαδή πρωτάκουσα το τραγούδι...





2011 και είναι η πρώτη φορά που εκτός του εκπληκτικού ιταλικού τραγουδιού του Raphael Gualazzi, "Follia d' amore" (για μένα μέσα στο καλύτερο ΤΟΡ5 ever), ψηφίζω κι ένα δεύτερο τραγούδι, το οποίο όμως δεν έρχεται δεύτερο όπως το πρώτο, αλλά τελευταίο (μπερδευτήκατε; δείτε και τα δύο!).


Tελευταία θέση για τη γλυκιά Anna Rossineli και το ακόμη πιο γλυκό τραγούδι της, "Ιn love for a while"...

Και το 2012; Who knows?
Καλή επιτυχία Ελλάδα!