Καμμένο χαρτί

O Nίκος μόλις το έμαθε, σήκωσε το τηλέφωνο και σχημάτισε τον αριθμό. Στην άλλη γραμμή, η φωνή του απάντησε νευρικά:
- Πού ‘σαι ρε μαλάκα;
Ο Νίκος πήρε στάση άμυνας:
- Ήμουν στην ΕΠΑΕ το πρωί…
Η άλλη γραμμή, φάνηκε ανυπόμονη:
- Δεν είδες τις αναπάντητες;
- Ναι, βέβαια…Τι κάνεις;
- Τι να κάνω γαμώ το κέρατό μου; Τρέχω και δε φτάνω με εσένα πού ‘μπλεξα!

Ο Νίκος ήξερε τον Βαγγέλη 14 χρόνια, από τότε που είχαν γνωριστεί στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού. Είχαν γίνει φίλοι, κουμπάροι και φυσικά ο Βαγγέλης ήταν ο ποδοσφαιριστής, το ταλέντο, το καλό παιδί κι ο Νίκος ήταν ο μάνατζέρ του. Πέρασαν μαζί χαρές μεγάλες, όπως τότε με το πανευρωπαϊκό και τις προσδοκίες μιας άλλης ζωής. Μια άλλη ζωή που φάνηκε να γίνεται πραγματικότητα με τον άφθονο παρά που άφησε να ρέει για πάρτι τους μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ιταλίας. Μετά ήρθε ο πάγκος, ο ατελείωτος πάγκος και η μεταγραφή στην Πορτογαλία. Ο Νίκος αποφάσισε να περάσει στην αντεπίθεση:
- Ηρέμησε ρε παιδάκι μου, πως κάνεις έτσι; Σε έχω αφήσει εγώ ποτέ ξεκρέμαστο; Εγώ σε πήγα στη Λισσαβώνα, εγώ θα σε πάω τώρα όπου θες!

Ο Βαγγέλης δε φάνηκε να συμμερίζεται τη θέση του Νίκου:
- Όλο παπαριές είσαι! «Τώρα με τον καινούριο προπονητή, θα είσαι βασικός και αναντικατάστατος» μού ‘λεγες! Τον είδαμε και τον Ντοσάντο! Πέρασε ένας μήνας και ο Βαγγελάκης είναι ανεπιθύμητος! Ποιος, ο Βαγγελάκης που φοράει τη φανέλα του όλη η Λισσαβώνα! Άι σιχτιρ…
- Ηρέμησε ρε παιδάκι μου! Ρε Βαγγέλη, σύνελθε! Αφού τον πήρες κι εσύ χαμπάρι τον Ντοσάντο, είναι ανώμαλος ο τύπος. Ή θέλει να προωθήσει τους δικούς του. Τέλος πάντων, άλλο είναι τώρα το ζητούμενο. Πάμε Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία; Θες Ελλάδα; Πες μου!
Ο Βαγγέλης έβγαλε ένα αναστεναγμό και χαμήλωσε τον τόνο της φωνής του τουλάχιστο δυο οκτάβες:
- Τι Ελλάδα ρε Νίκο, πάει 24 ο μήνας, οι μεταγραφές κλείσανε… Ξέρω εγώ, τι δυνατότητες έχω;
- Κοίτα, υπάρχει εκείνη η προσφορά από τη Μπόλτον, κι είναι κι ο Στέλιος εκεί. Μετά με έχουν πάρει τηλέφωνο από Φραγκφούρτη κι από Λιλ. Αλλά δεν είναι και πολλά τα λεφτά…
- Πόσα;
- Πόσα είναι τα λεφτά;
- Αμ τι; Πόσοι είναι οι κεφτέδες; Λέγε!
- Γύρω στα 500 χιλιάρικα δίνει η Μπόλτον και κάτι παραπάνω οι άλλες… Αλλά μη σε νοιάζει, θα τις ζορίσω…

Ο Βαγγέλης δεν άντεξε, ξαναξέσπασε:
- Ά, ρε αλήτη Νικολάκη, που άμα δεν μας χώριζαν εφτά χιλιάδες χιλιόμετρα θα σ’ είχα κάνει πεντακόσιες χιλιάδες κομματάκια!
- Τι χαλιέσαι ρε παιδάκι μου, κάτι θα τσοντάρουν κι οι Πορτογάλοι, πως αλλιώς θα σπάσουμε το συμβόλαιο; Μην είσαι χαζός, άκου τι σου λέει ο Νίκος…
- Αυτό έκανα ο μαλάκας!
- Έλα ηρέμησε, θα σε πάρω μετά να σου πω ακριβώς.
- …