Εξελληνισμός

Όπως (ελπίζω) παρατηρήσατε, προχωρώ σε εξελληνισμό του ιστολογίου. Οποιαδήποτε κριτική, σχόλιο, πρόταση σε ορολογία και μετάφραση, καλοδεχούμενη.

Αν πάει καλά, θα το προωθήσω και σε άλλους όρους της καθημερινής ζωής όπως
Σούπερ Λίγκα = Υπερ Πρωτάθλημα
Champions League = Πρωτάθλημα Πρωταθλητών (μμμ, το "Τσαμπιολίγκ" ίσως είναι καλύτερο)
Monitor = Οθόνη
Site Seein' = Θέαση (Ιστο)τόπων

ΥΓ Εντάξει, μάλλον είναι παροδικό. Κάποια στιγμή θα μου περάσει.

AEK – Άντερλεχτ 1-1

Χτες πήγα στο Ολυμπιακό Στάδιο και παρακολούθησα τον αγώνα. Στο γυρισμό και ακούγοντας ΕΡΑ-Σπορ συνειδητοποίησα πόσες ερωτήματα είχε δημιουργήσει αυτός ο αγώνας. Νομίζω πως τα πράγματα είναι πολύ απλά…

1. Ο Φερέρ είναι ΛΑΤΡΗΣ του rotation
Εξού και η ενδεκάδα με Χετεμάι, Τόζερ (αυτός ίσως ήταν αναγκαστικός, δεν γνωρίζω αν μπορούσε να παίξει ο Ίβιτς), Καπετάνο. Οποιοσδήποτε άνθρωπος έχει κοουτσάρει ομάδα στο Championship Manager (παλιότερα) ή στο Football Manager (πλέον) ξέρει πως δεν γίνεται τα –προχωρημένης ηλικίας- αστέρια σου να παίζουν Τρίτη-Σάββατο 90 λεπτά. Οπότε κάνεις το πιο λογικό: Βάζεις τον Λύμπε στο β’ ημίχρονο που οι αμυντικοί θα είναι πιο κουρασμένοι. Και ο Λύμπε βγάζει μάτια. Βάζεις Κυριακίδη και δεν ρισκάρεις με Ζήκο. Και ο Κυριακίδης κάνει ονειρικό τσαμπιολοκικό ντεμπούτο. Στο Σέζαρ που δεν έχεις άλλη επιλογή, τον αφήνεις μέσα κι ό,τι βγει. Ο Σέζαρ βάζει ένα γκολ, χάνει όλες τις μονομαχίες, παλεύει αλλά εκτίθεται. Το μισό στάδιο τον αποδοκιμάζει κατά την αλλαγή του! Ο Ουντέζε μετά το 70’ κάθεται. Μέχρι τότε βράχος! Είναι φανερό πως λίγοι μπορούν να βγάλουν δυο ντέρμπι σε 3 μέρες. (ουσιαστικά μόνο ο Γεωργέας)

2. Η ΑΕΚ έχασε μοναδική ευκαιρία να πάρει την πρώτη της νίκη στο Champions League
Πραγματικά. Με Λιλ και Μίλαν θα είναι πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα. Αν αναλογιστούμε και το ότι οι ελληνικές ομάδες σε λίγο θα παίζουν (έναν ή δύο) προκριματικούς για να μπουν σε όμιλο, η νίκη φαίνεται μακρινό όνειρο.

3. Η ΑΕΚ θα πάει μπροστά
Αν οι Χετεμάι, Κυριακίδης, Τόζερ, Καπετάνος χτες απλώς έβγαλαν την ψυχή τους, του χρόνου τέτοια εποχή θα είναι αξιόπιστες λύσεις για rotation σε παιχνίδια με τον Ολυμπιακό και τη Μίλαν. Αν έχουν και το ταλέντο (όπως ο Λαγός) σε δύο χρόνια θα βγάζουν μάτια.

4. Η ΑΕΚ αυτή τη στιγμή έχει δύο παίκτες κλάσης
­Τον Λυμπερόπουλο και τον Σορεντίνο. Θέλουμε 11 για να κάνουμε πορεία (όχι απλώς να περάσουμε στην επόμενη φάση) στο Τσαμπιολίγκ. Ο Λαγός θα εξελιχτεί σε έναν απ’ αυτούς. Ο Ντελίμπασιτς θέλει χρόνο. Οι νέοι θα δείξουν (βλ. 3). Σέζαρ, Ουντέζε, Γεωργέας, Τσιρίλο είναι αξιοπρεπέστατοι αλλά μια κλάση κάτω. Ο Λάκης είναι μια κατηγορία μόνος του.

5. Ο Λάκης
Ο Λάκης χτες ήταν ο αρνητικός πρωταγωνιστής. Παίκτης έμπειρος, κρατούσε μπάλα, καλός στις επελάσεις, ήξερε να κινηθεί στο γήπεδο. Στο τέλος τον έβριζε όλο το γήπεδο. Ήταν ο μοναδικός παίκτης που με έβγαλε απ’τα ρούχα μου! Πως τα κατάφερε; Δύο φορές σε επελάσεις (μετά το 70’) ο Ντελίμπασιτς κάνει κλασική κίνηση έμπειρου φορ να βγει στον κενό χώρο, εκεί που μπορεί να του δοθεί η μπάλα και να βγει μόνος με τον τερματοφύλακα. Ο Λάκης δεν του δίνει δύο απλές ασίστ. Δεν είναι ότι δεν του βγήκαν. Δεν προσπάθησε καν! Δεν τον είδε; Δεν ξέρω. Όταν όμως δεν μπορείς να δεις (πόσο μάλλον να βγάλεις) αυτή την πάσα, δεν κάνεις. Για την ΑΕΚ. (ΥΓ Ντέμη, πάρε εμένα! Θα είχα βγάλει δυο ασίστ και θα με είχατε Θεό!)

6. Η ατμόσφαιρα
Έσκασα 40€ για να πάω. Δεν το μετάνιωσα καθόλου. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος και απόδοσης ομάδας, το Champions είναι μια μεγάλη γιορτή. Κατάλαβα γιατί ήρθαν και πολλοί οπαδοί άλλων ομάδων ακόμη και με ένα αντίπαλο που δεν τραβάει, όπως η Άντερλεχτ. Αν σας αρέσει το ποδόσφαιρο, θα περάσετε υπέροχα.
Σημ.: Βοηθάει και το καταπληκτικό Ολυμπιακό Στάδιο.



7. Το δίλημα των δύο ντέρμπι
Αναλύοντας αυτά που έλεγα για το rotation, την Παρασκευή ο Φερέρ πρέπει να είχε ένα μεγάλο δίλημα. Ποιους να βάλει με τον Ολυμπιακό και ποιους να κρατήσει για την Άντερλεχτ.
Μπορούσε να κρατήσει την «βασική» ενδεκάδα να ξεκουραστεί και να παίξει με τον Ολυμπιακό με την χτεσινή ενδεκάδα. Φανταστείτε τι θα είχε ακούσει χάνοντας το ντέρμπι και το τρίποντο στο Champions. Αποφάσισε να χτυπήσει και τα δύο παιχνίδια! (Ο Ολυμπιακός είναι νομίζω αρκετά καλύτερος από την Άντερλεχτ) Άλλωστε πρέπει να δώσει βάση στο πρωτάθλημα παρά να κυνηγάμε την 2η (εντελώς απίθανη) θέση στο Champions.

8. Ο Φερερ
Τον πάω με χίλια! Η ομάδα παίζει (όσο μπορεί) ωραίο ποδόσφαιρο, οι παίκτες παίζουν το 100% των δυνατοτήτων τους. Κάνουμε ευκαιρίες, δεν βάζουμε γκολ. Θα έρθουν και μαζί θα έρθουν και τα αποτελέσματα. Θέλει δύο χρόνια τουλάχιστο για να δείξει σοβαρά δείγματα δουλειάς (εγώ τουλάχιστο τόσα θα ήθελα). Βέβαια σε δύο χρόνια θα έδειχνε και ο Μπάκε, αλλά ας όψονται…
Η ομάδα τώρα χτίζεται. Έχουμε καλό μηχανικό. Δεν μασάμε!

Το ταξίδι ενός αποφθέγματος

'90s, Oδός Μελενίκου, Θεσσαλονίκη. Παίζω τάβλι με συμφοιτητή απ' το ΑΠουΘου. Ταυτοχρόνως συζητούμε για τα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας: τις γυναίκες. Και μου έρχεται η εξής ατάκα: "Ο τρόπος αντιμετώπισης μιας σχέσης είναι σαν το τάβλι: Πόρτες (μπαίνεις), πλακωτό (...) και ...φεύγα!"

Δεν μπορώ να πω πως ήταν και ό,τι πιο έξυπνο έχω πει στη ζωή μου (βλ. "Τα αποφθέγματα του Civil", εκδόσεις Cambridge Un., 2007). Aυτό που μπορώ να πω είναι πως έπαθα πλάκα ακούγοντάς το δια στόματος Μαρίας Σολωμού σε διαφημιστικό σποτάκι του νέου κύκλου της σειράς Singles! Και η απορία μου είναι: Το σκέφτηκε μόνος του ο συγγραφέας της σειράς; Το άκουσε από κάπου; Το απόφθεγμά μου ταξίδεψε από στόμα σε στόμα; Να νοιώσω περήφανος; Ή όχι;

ΥΓ Σας έχει τύχει τίποτα παρόμοιο;

Μίζες (και καρμπυρατέρ)

Στην Ελλάδα έχω ακούσει διάφορες περιπτώσεις συναλλαγής παράνομης ή και ανήθικης. Μιλάμε για τις μικρές καθημερινές συναλλαγές του έλληνα φορολογούμενου. Στις περιπτώσεις που θα αναφέρω δεν έχω υπάρξει μέρος της, πλην μίας που θα υποδειχτεί.

1. Χρηματισμός υπαλλήλου του τμήματος Συγκοινωνιών για να περάσεις τις εξετάσεις για το δίπλωμα οδήγησης (Αθήνα). Αν δεν πληρώσεις ΔΕΝ περνάς. Το είπε ο δάσκαλος οδήγησης στο μαθητή. Εσύ δεν χρειάζεται να έχεις κανένα κονέ.

2. Χρηματισμός υπαλλήλου πολεοδομίας Δήμου της Αττικής για να ΚΟΙΤΑΞΕΙ (όχι για να εγκρίνει) άδεια οικοδομής. Ο υπάλληλος λέει πως δεν έχει χρόνο για τώρα. Μπορείς να περιμένεις τρεις μήνες να έρθει η σειρά σου. Υπερωρία το δημόσιο δεν πληρώνει. Άρα, πληρώνεις εσύ… (περί τα 1000€ η ταρίφα)

3. Χρηματισμός γιατρού για παράκαμψη σειράς για εγχείρηση σε δημόσιο νοσοκομείο. Υπάρχουν βέβαια και τα φακελάκια τα μισά εκ των οποίων δίδονται με προσωπική πρωτοβουλία των ασθενών. Ποτέ δεν έχω ακούσει γιατρό να ζητάει. Βέβαια, θα μου πείτε, σε μερικές περιπτώσεις βλέπεις τη διαφορά στην αντιμετώπιση από το πρώτο κιόλας λεπτό!

4. Συναλλαγή με πολιτευτές. Θα σε ψηφίσω (έχω 40 ψήφους στο χωριό) και εσύ θα βάλεις το παιδί στο…(δημόσιο). Το ΑΣΕΠ βελτίωσε πολύ τα πράγματα. Οι τρύπες όμως παρέμειναν.

Υποπερίπτωση 1: Φωτογραφικές προκηρύξεις. (Ευφημισμός. Το μόνο πράγμα που έχει απομείνει για να σιγουρευτούμε όλοι ποιον θέλουμε, είναι να μπει η φωτογραφία του στα ζητούμενα της προκήρυξης) Στο Δήμο Κάτω Ραχούλας ζητήθηκε μηχανικός με άριστη γνώση γερμανικών και μεταπτυχιακό. Όσοι γνωρίζουν τις απαιτήσεις των τεχνικών υπηρεσιών από τους μηχανικούς τους μπορούν να πέσουν κάτω από τα γέλια (ή ας κρατηθούν από κάπου)

Υποπερίπτωση 2: Μηχανικός κάνει αίτηση σε δήμο της παραμεθορίου (μην ξεχνάτε πως στους δήμους ο διαγωνισμός ΕΛΕΓΧΕΤΑΙ αλλά δεν ΔΙΕΞΑΓΕΤΑΙ από το ΑΣΕΠ. Δηλαδή ο Δήμος αποφασίζει ποιον θέλει και το ΑΣΕΠ απλώς τσεκάρει πως τα χαρτιά του είναι εντάξει) Ο εν λόγω μηχανικός βάζει βύσμα βουλευτή του νομού. Παράλληλα κάνουν τα χαρτιά τους: μηχανικός με βύσμα υπουργό και ανιψιός του Δήμαρχου, και έτερος ρωσοπόντιος μηχανικός.
Η κατάταξη που έπρεπε να ανακοινωθεί βάσει μορίων:

1. Ρωσοπόντιος 2.του Βουλευτή 3. ο ανιψιός.
Η κατάταξη που ανακοινώθηκε:

1. ο ανιψιός 2.του Βουλευτή 3. Ρωσοπόντιος.

Υποπερίπτωση 3: Σε εταιρείες του δημοσίου, ιδιωτικού όμως δικαίου, δεν υπάρχει ΑΣΕΠ. Βλέπε κλιμάκια επίβλεψης της Εγνατίας Οδού, κλπ Εκεί φτάνει ένα τηλέφωνο…

5. Συναλλαγή σε συνοικιακό κατάστημα: «Κόψε κάτι και δε θέλω απόδειξη»

6. Χρηματισμός εφοριακού: Σου εξηγεί πόσο μεγάλο είναι το πρόστιμο που είναι αναγκασμένος να σου ρίξει. Τον ρωτάς τι μπορείς να κάνεις για να το αποφύγεις. Σου λέει…

ΥΓ Γράψτε τις δικές σας εμπειρίες ή εμπειρίες φίλων σας

ΥΓ2 Θα επανέλθω...

Προσπέραση

Ταξίδευα με τη γυναίκα μου σε δρόμο (εθνική οδό) όλο στροφές και κακό. Σε κάποια φάση εκνευρίστηκε με τις προσπεράσεις μου. Το επιχείρημά της ήταν: Οι άλλοι είναι βλάκες και πάνε πιο αργά;

Αυτό με έκανε (για πρώτη φορά ομολογουμένως) να σκεφτώ: ποιοι είναι οι λόγοι που προσπερνάω; Γιατί πάω πιο γρήγορα από κάποιους άλλους;

Οι απαντήσεις που πήρα (από τον εαυτό μου) ήταν οι εξής:
Προσπερνώ γιατί οδηγώ πιο γρήγορα από τον μπροστινό μου. Αν ο μπροστινός μου οδηγούσε (γενικά) πιο γρήγορα από μένα, πολύ απλά η απόσταση μεταξύ μας θα μεγάλωνε και δεν θα είχε γίνει ποτέ «μπροστινός μου»!
Καλά ως εδώ, αλλά γιατί οδηγώ πιο γρήγορα από κάποιους άλλους;

1ος παράγοντας: Οι επιβάτες.
Οδηγώ γρηγορότερα όταν οδηγώ χωρίς συνεπιβάτες. Λογικό, αφού όταν έχεις συνεπιβάτες πρέπει να σκέφτεσαι και την άνεσή τους (πολύ σημαντικό το να κουβαλάς παιδιά μαζί σου). Ακόμη, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τους κάνεις να νιώθουν ανασφαλείς (ακόμη κι αν εσύ θεωρείς πως οδηγείς με απόλυτη ασφάλεια. Σκέψου πως θα ένιωθες εσύ στη θέση τους)

2ος παράγοντας: Το όχημα.
Οδηγώ γρηγορότερα με το σημερινό μου αυτοκίνητο, απ’ ότι με αυτό που είχα πριν ένα χρόνο. Έχει φαρδύτερα λάστιχα, μεγαλύτερη ιπποδύναμη και γενικά μπορεί να πάει γρηγορότερα στο ΙΔΙΟ επίπεδο ασφάλειας.

3ος παράγοντας: Η ηλικία.
Στην ηλικία των 32 έχω πολύ καλύτερα αντανακλαστικά απ’ ότι έχει ένας οδηγός στην ηλικία των 60+. (αυτά όταν δεν έχω πιει και δεν νυστάζω)

4ος παράγοντας: Η εμπειρία.
Ειδικότερα η εμπειρία να οδηγείς σε ελληνική εθνική οδό διπλής κατευθύνσεως χωρίς διαχωριστική μπάρα. Όταν πρωτοβγήκα στην εθνική οδηγούσα ήδη δύο χρόνια εντός πόλης. ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ! Φυσικά, η αύξηση της εμπειρίας/χιλιόμετρο είναι μια φθίνουσα συνάρτηση. Δηλαδή: Είναι διαφορά να έχεις κάνει 10 μεγάλα ταξίδια αντί για 5 αλλά είναι ΠΟΛΥ μεγαλύτερη διαφορά να έχεις κάνει 5 αντί για ένα!

Όλοι αυτοί είναι λόγοι που μπορώ να πάω γρηγορότερα από τον μπροστινό χωρίς να νιώθω τύψεις ότι τρέχω σαν μ*λ*κ*ς!

ΥΓ Στο εν λόγω ταξίδι εξήγησα με σαφήνεια όλους τους παραπάνω λόγους στην γυναίκα μου. Με έπιασε στην υποπερίπτωση 1β: «σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τους κάνεις να νιώθουν ανασφαλείς»! Τι τα λέω; Έπιασα δεξιά και πήγα μαζί με τις άλλες κότες…

Το παραμύθι

Το παραμύθι πως κάθε έλληνας πολίτης μπορεί να γίνει βουλευτής ή και πρωθυπουργός είναι ένα από αυτά που καταπίνει αμάσητα από μικρός κάθε έλληνας. Καθίστε και σκεφτείτε πόσοι έλληνες βουλευτές έχουν έως δευτέρου βαθμού συγγένεια με παλιότερο υπουργό, βουλευτή και θα καταλάβετε. Μερικά ονόματα που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό: Κώστας Καραμανλής, Ντόρα Μπακογιάννη, Κυριάκος Μητσοτάκης, Σταύρος Καλογιάννης, Γιώργος Παπανδρέου, Φώφη Γεννηματά, Σίμος Κεδίκογλου, Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, Κρινιώ Κανελλοπούλου, Νάσος Αλευράς, Απόστολος Κατσιφάρας (αν ξέρετε κι άλλους πείτε τους και σε μένα). Αλλά ας μην το κουράσουμε. Είναι λογικό το παιδί μεγαλώνοντας να ακολουθήσει τη δουλειά του μπαμπά του. Το έκανε η αδερφή μου, το έκανε ο κουμπάρος μου, το έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου. Οι δύο πρώτοι, καλά. Ο τρίτος;!!!
Μου αρέσει, όσο ακριβώς μου αρέσει η κληρονομική μοναρχία...

ΥΓ Γιατί δεν απαγορεύουμε το βουλευτιλίκι σε συγγενείς έως 2ου βαθμού; Οι αρχαίοι έλληνες όταν κάποιος αποκτούσε υπερβολική επιρροή, τον εξόριζαν. Εμείς τι κάνουμε με την υπερβολική επιρροή των φατριών;

Συμμετοχική δημοκρατία

H συμμετοχική δημοκρατία είναι κάτι πολύ όμορφο, όσο και ασαφές. Ξεκίνησε με την ιδέα ενός δήμου της Βραζιλίας που χρησιμοποιεί την γνώμη των πολιτών (δημοψηφίσματα) για να πάρει θέση κυρίως σε ζητήματα δημοτικού προϋπολογισμού. Ακολούθησαν δύο δήμοι στην Ισπανία ενώ στην Βενεζουέλα υπάρχει το κρατικό τηλεοπτικό κανάλι το οποίο (αντί να βάλει το Survivor: Panama) διοργανώνει θεματικές εβδομάδες όπου ο κάθε πικραμένος γίνεται παραγωγός εκπομπής και λέει την άποψή του (και την σκηνοθετεί κιόλας!).

Όλα αυτά δείχνουν μια προσπάθεια να ξεφύγουμε από την παρωχημένη λύση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας η οποία δημιουργήθηκε λόγω της δυσκολίας (πριν δύο αιώνες) της προσπέλασης όλων των πολιτών στην παιδεία, την γνώση των προβλημάτων, την ανάγκη της πλήρους ενασχόλησης με τα κοινά. Λόγοι που σήμερα έχουν εκλείψει: η παιδεία του ελληνικού λαού βρίσκεται σε ικανοποιητικό επίπεδο, η πληροφορία είναι το πιο κοινό αγαθό, και φυσικά δεν χρειάζεται να ζεις στην πρωτεύουσα για είσαι γνώστης των εξελίξεων. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε τις δυνατότητες του διαδικτύου για ανταλλαγή απόψεων και οργανωμένα δημοψηφίσματα έχουμε κάθε λόγο να εξελίξουμε την δημοκρατία μας.

Ούτως ή άλλως, δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση πως οι τριακόσιοι της Βουλής έχουν πλήρη γνώση επί παντός του επιστητού ή τουλάχιστο όχι καλύτερη από τη δική μου στα θέματα με τα οποία ασχολούμαι επαγγελματικά. Ομοίως, ένας αθλητής έχει πιο τεκμηριωμένη άποψη για τα προβλήματά του από ότι ο Χ βουλευτής κ.λ.π.

Προτείνω λοιπόν το εξής: Σε επίπεδο δήμου πρώτα (πιλοτικά), μετά σε επίπεδο νομαρχιακής αυτοδιοίκησης και (τελικός στόχος) σε επίπεδο κράτους να εγγραφεί κάθε έλληνας πολίτης σε ένα τομέα της επιλογής του. Τι σε ενδιαφέρει κύριε; που είσαι ενημερωμένος; σε ποιο τομέα έχεις άποψη; Στην παιδεία; στην οικονομία; στην υγεία; Γράφεσαι στο αντίστοιχο τμήμα και οφείλεις να ενημερώνεσαι για τα τεκταινόμενα. Όταν με το καλό η κυβέρνηση κατεβάσει ένα νομοσχέδιο σχετικό με τον τομέα σου, το παίρνεις (με e-mail!), το διαβάζεις, και αρχίζει ο διάλογος. Μετά από δύο μήνες, εσύ και άλλοι, ας πούμε, 100.000 εγγεγραμμένοι ψηφίζετε (ηλεκτρονικά, μέσω διαδικτύου) και αποφασίζετε.

Ο υπουργός λοιπόν, σκέφτεται δύο φορές πριν καταλήξει σε πρόταση γιατί, τώρα πια, δεν υπάρχουν οι 151+ εξασφαλισμένοι ψήφοι του κόμματός του που υπήρχαν παραδοσιακά στη βουλή.

Παρένθεση: Οι βουλευτές είναι υποχείρια των κομμάτων. Αυτό είναι γνωστό. Γιατί να είναι και ανεκτό; Ο Γιάννος Παπαντωνίου υπήρξε συνεπής με τη θέση του στο θέμα της Εμπορικής και διαγράφηκε. Δεν υπάρχει χώρος διαφωνίας σε ένα (κατά τα άλλα δημοκρατικό) κόμμα. Βέβαια, σε αυτό το θέμα υπάρχει και η λύση των αμερικανών. Δηλαδή, προσαρμόζοντάς το στα ελληνικά δεδομένα, ξεχωριστές εκλογές για εκλογή κυβέρνησης και για εκλογή βουλευτών. Κλείνει η παρένθεση.

Υπάρχουν πολλά προβλήματα που θα ανακύψουν (πχ ποια θα είναι η μορφή του διαλόγου; Ποιος θα τον ρυθμίζει; Δεν θα αυξηθεί η επιρροή των ΜΜΕ μ’ αυτό τον τρόπο;) Αλλά είναι σίγουρα προτιμότερο να αποφασίζεις μόνος σου για τα λάθη τα οποία θα πληρώσεις.
Το πράγμα σίγουρα σηκώνει πολύ συζήτηση…

Ο γαύρος είναι (και φέτος) μόνο για τον φούρνο

Δεν υπάρχει (κατ'εμέ) μεγαλύτερη απόλαυση από 30 μαντράχαλους που τσακώνονται για ποδόσφαιρο. Αυτό συνέβη στο http://themotorcycleboy.blogspot.com/2006/09/blog-post_13.html

Ο λόγος όλων των ποδοσφαιρικών τσακωμών είναι τα παρακάτω 10 αναπάντητα ερωτήματα:

1. Είναι σοβαρό πράγμα το ποδόσφαιρο ή είναι μόνο για πλάκα δύο ώρες τη βδομάδα;

2. Αν έχουν σημασία μόνο τα λεφτά, τότε γιατί μας βάζουν να παίξουμε στο Τσαμπιολίγκ και δεν μας αφήνουν στην ησυχία μας; Γιατί η Σπόρτιγκ Λισσαβώνας κέρδισε (προχτές) την Ίντερ; (μοναδικό παράδειγμα αυτή την εβδομάδα)

3. Να προσφέρουμε θέαμα αλά Σόλιντ ή να κερδίζουμε μισό-μηδέν αλά Μπάγεβιτς;

4. Να υποστηρίζουμε τις ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη ή να χαιρόμαστε με την τεσσάρα του Θρήνου; Και γιατί αυτό είναι κακό; (βλ. και ερώτημα 1)

5. Είμαι με την ΑΕΚάρα αλλά την έπαιξα ότι θα χάσει με πάνω από 1 γκολ διαφορά με συντελεστή 1,51. Το θεώρησα (για μένα που ξέρω την ομάδα) κατάθεση σε τράπεζα με επιτόκιο 51% την ημέρα. Είναι αμαρτία ή απλά κακό;

6. Οι ομάδες είναι τελικά εταιρείες ή ιδέες; Ο πρόεδρος πρέπει να είναι φίλαθλος ή οπαδός;

7α. 1ο Προαιώνιο Ερώτημα: Έχουν μεγαλύτερη αξία τα πρωταθλήματα στην Ελλάδα ή η ευρωπαϊκή καταξίωση;
7β. 2ο Προαιώνιο Ερώτημα: Μετράνε τα πρωταθλήματα πριν την δημιουργία Α’ Εθνικής;

8. Ο πρωταθλητισμός είναι το όπιο των λαών για να ξεχνάνε τα προβλήματα και να τους πίνει το αίμα το κεφάλαιο;

9. To be (in the Champions League) or not to be?

10. Θυμάσαι τη φάση με τον Τσαλουχίδη, που ανατρέπει τον Κοπιτσή στο 87' και το μαϊμού πέναλτι που σας έδωσε στο καπάκι; (Αλλά βέβαια, που να το θυμάσαι!)

Η ομορφιά των παραπάνω ερωτημάτων είναι η ίδια με αυτή της ερώτησης "Υπάρχει ζωή μετά;": απαντώνται μεταθάνατον.

Φυσικά, έχω άποψη (όπως όλοι) για όλα τα παραπάνω και, συνήθως, είναι κάπου στη μέση...

ΤΟΡ 5 ταινιών που με έκαναν να δακρύσω

1. In the name of the father
Στην τελευταία σκηνή, το σινεμά (το Ολύμπιον στη Θεσσαλονίκη) είχε σηκωθεί όρθιο και χειροκροτούσε!

2. Mar adentro
Στη σκηνή που ο Χαβιέ Μπαρδέμ παίρνει τηλέφωνο τη φίλη του να της πει ότι εντάξει, τα κανόνισε, θα πεθάνει...

3. Dead poets society
Τελευταία σειρά στο ΣινέΜπίτα στα Γιάννενα, χωρίς να με δει κανένας (ήλπιζα)

4. Lorenzo’s oil
Στην Ηγουμενίτσα, στην τηλεόραση, μόνος.

5. δεν κλαίω και τόσο εύκολα, ΕΝΤΑΞΕΙ;

MYΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Σκεφτόμουν χτες ότι οι λέξεις είναι ιδιοκτησία του συγγραφέα: τις παίρνει μία-μία, δυο-δυο και τις τοποθετεί όπου θέλει και όπως θέλει. Εσύ τώρα, που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, περιμένεις να δεις με ποια σειρά θα τοποθετήσω εγώ τις δικές μου λέξεις. Έχεις ένα στοιχείο όμως: την επικεφαλίδα μου!
Ναι, έχεις διαβάσει τη λέξη «μυθιστόρημα» και περιμένεις να ξετυλιχτεί ένας μύθος, μια ιστορία, οι λέξεις να αποκτήσουν μια σειρά κι ένα νόημα. Είναι ζαβολιά, αν το καλοσκεφτείς, ότι ήδη ξέρεις ένα μέρος αυτών που θέλω να πω, πριν καν το πω. Περιμένεις το μυθιστόρημα.


Όμως όχι! Οι λέξεις είναι δικές μου, στριφογυρίζουν στο δικό μου κεφάλι και δεν στις δίνω! Θα τις κρατήσω για μένα, να ομορφύνουν τον κόσμο του μυαλού μου. Να τις βάζω στη σειρά και να τις ανατοποθετώ και να τις αναδιατάσσω όπως γουστάρω και όποτε γουστάρω. Δεν τις πουλάω και δεν τις δίνω σε κανένα σας!

Κάνω τέχνη εγώ.

Θέατρο 2

Στο θεατρικό εργαστήρι που λέγαμε χτες (που είμαι πολύ χαρούμενος που πάω, ντε!) σκεφτόταν να έρθει και η γυναίκα μου. Της είχε αρέσει στην αρχή η ιδέα αλλά την πρώτη φορά που πήγα δεν αισθανόταν καλά και την δεύτερη έλλειπε εκτός πόλης. Τώρα που της έχει φύγει ο πρώτος ενθουσιασμός, σκεφτόμουν να την πιέσω λίγo για να έρθει. Σκεφτόμουν πόσο ωραίο θα ήταν να κάναμε κάτι τέτοιο μαζί. Ή μήπως όχι; Μήπως πρέπει να αφήνουμε τον άλλο ελεύθερο να παίρνει τις αποφάσεις του, χωρίς να τον επηρεάζουμε καν; Μήπως η χαρά η δική μας δεν είναι κατ’ ανάγκη η χαρά και του άλλου; Κι αν έρθει και δεν της αρέσει; Δεν θα νιώσω μια απογοήτευση που δεν μπόρεσε να αισθανθεί, αυτό που για μένα είναι δεδομένο, την χαρά του θεάτρου;
Είναι ωραίο πράγμα το ζευγάρι να βρίσκει να κάνει κάποια πράγματα μαζί.

ΥΓ Πέρυσι την έπεισα να πάμε να μάθουμε ιταλικά. Τα ιταλικά ήταν πάντα, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ο μεγάλος μου έρωτας. Εκείνη ήθελε ισπανικά. Δεν είχα κανένα επιχείρημα να αντιτάξω. Πήγαμε ιταλικά. Βαρέθηκε και τα παράτησε. Στενοχωρήθηκα. Δεν της το είπα (δεν θα άλλαζε και κάτι) αλλά στενοχωρήθηκα.

ΥΓ2 Δεν πάω καλά.

Θέατρο

Όταν ήμουν 10 χρονών και πηγαίναμε τα καλοκαίρια στο χωριό, παίζαμε με τα άλλα παιδάκια διάφορα παιχνίδια: αμπάριζα, κεραμιδάκια, μήλα και ό,τι άλλο μας κατέβαινε στο κεφάλι. Αυτό που εμένα μου είχε κατεβεί στο κεφάλι, ήταν το θέατρο. Επηρεασμένος από τις ταινίες του Στάθη Ψάλτη που όλο το καλοκαίρι έβλεπα στο θερινό στην Πρέβεζα, ξεπατίκωνα μέσες άκρες την ιστορία, και την έλεγα στα άλλα παιδιά στο χωριό. Στο υπόγειο του παππού είχε όλα τα εφόδια για ένα σωστό σκηνικό: παλιά κρεβάτια, μπαούλα, ρούχα, έπιπλα και το κυριότερο: καρέκλες για το κοινό. Το κοινό ήταν άλλα πιτσιρίκια από την γειτονιά (τώρα που το σκέφτομαι: πόσα πολλά πιτσιρίκια είχε η γειτονιά!). Μέσα σε λίγο καιρό εξαπλώθηκε η επιδημία και ο πάνω μαχαλάς έφτιαξε το δικό του θέατρο...


(Λήξη φλασμπακ, το πλάνο απομακρύνεται, βρισκόμαστε σε ένα σύγχρονο δρόμο της Χαλκίδας, ο ήρωας κοιτά την επιγραφή απέναντι, σε ένα σύγχρονο κτίριο: «Θεατρικό Εργαστήρι»)

ΥΓ Όπως, ίσως, καταλάβατε, θα γραφτω (25 χρόνια μετά) σε θεατρικό εργαστήρι. Ήδη πήγα δύο φορές και είμαι πολύ χαρούμενος!

Κλειτοριδεκτομές (στην Ελλάδα;)

O γνωστός, εν Φιλλανδία έλλην, Ovi, ασχολείται εδώ:
http://ovigreek.blogspot.com/2006/09/episode-iv.htmlil
με το πρόβλημα του (απαίσχυντου) εθίμου της κλειτοριδεκτομής σε έφηβες. Υποστηρίζει πως η πρακτική αυτή επιβιώνει στις μέρες μας σε όλες τις αφρικανικές-μουσουλμανικές κοινότητες των σύγχρονων ευρωπαϊκών χωρών!!! (τα θαυμαστικά δεν είναι επειδή το υποστηρίζει, αλλά επειδή -καθώς φαίνεται- ισχύει).

Υποστηρίζει επίσης πως (εσκεμμένα) το μουσουλμανικό συμβούλιο στο Ελσίνκι, δεν παίρνει καμμία θέση. Και μου δημιουργήθηκε το εξής ερώτημα: Ποια είναι η θέση των εν Ελλάδι μουσουλμάνων; Έχουν γίνει κλειτοριδεκτομές από αφρικανούς μετανάστες στην Ελλάδα; Όντως κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου ή δεν μας έχουν αγγίξει (ακόμα) τέτοιου είδους προβλήματα;

comments...

Παρακαλώ, κάντε ένα σχόλιο.
Please, make a comment.

google-site-verification: google358d3008d243c82e.html

Μολδαβία - Ελλάδα: με την τακτική Auto!

O Ότο Ρεχάγκελ κατέβασε προχτές την Εθνική Ομάδα στο ματς με την Μολδαβία με ένα 4-3-3 όπου και οι τρεις κεντρώοι είναι αμυντικά χαφ: Ζαγοράκης, Μπασινάς, Κατσουράνης.
Οι τρεις επιθετικοί (Χαριστέας, Αμανατίδης, Καραγκούνης) ήταν οι εξής δύο: ο Χαριστέας. Ο Καραγκούνης εκδιώχθηκε από την ενδεκάδα της Μπενφίκα επειδή δεν είναι αρκετά επιθετικός για δημιουργικό χαφ και αρκετά αμυντικός για αμυντικό χαφ. Ο Αμανατίδης έχει ένα (κατά Ρεχάγκελ) μεγάλο προσόν: παίζει στη Γερμανία. Δυστυχώς, όπως φάνηκε το Σάββατο, δεν έχει κανένα άλλο.

Αυτή η ενδεκάδα κατεβαίνει λοιπόν, όχι για να πάρει το Χ στο Γουέμπλεϊ, αλλά το διπλό στο Κισινάου. Η λογική του «κατεβαίνω με 3 αμυντικά χαφ για να έχω μονίμως τη μπάλα» καταρίπτεται στο παιχνίδι πολύ γρήγορα, όταν διαπιστώνει (και ο Ρεχάγκελ) πως τη μπάλα την έχουμε και με δύο αμυντικά χαφ, μη σου πω και με μισό. Και τι κάνει κανείς σ’ αυτή την περίπτωση; Βγάζει τον (τραγικό) Ζαγοράκη, θα μου πείτε. Όχι! Τον βάζει επιθετικό χαφ!

Με όλα αυτά τα λάθη μαζεμένα, η Εθνική κάνει ένα κάκιστο πρώτο ημίχρονο. Και εκεί που στο δεύτερο έρχεται η φώτιση στον μεγάλο Ότο να βγάλει τον Ζαγοράκη, να παίξει στη φυσιολογική του θέση ο Καραγκούνης και να βάλει το Λυμπερόπουλο (αφού όλη η Μολδαβία είναι πίσω και το γκολ είναι φανερό πως θα μπει από σέντρα), καταφέρνει πάλι και τα σκατώνει. Βγάζει τον κατεξοχήν κεφαλοσφαιριστή Χαριστέα και βάζει τον παίκτη «δώσεμουχώρονατρέξωναδειςτιεστίβερίκοκο» Σαλπιγγίδη.
Για το ότι κρατάει μέσα τον Αμανατίδη, πρέπει να γραφεί ξεχωριστό κεφάλαιο…
Παρόλα αυτά η, μία κλάση ανώτερη, εθνική, κερδίζει.

Μη με παρεξηγείτε. Ο Ότο είναι ένας μεγάλος προπονητής με κύρια προσόντα του το ότι ξέρει να διαλέγει παίκτες (εξαιρουμένου του γερμανικού κωλύματος), στήνει την ομάδα που βρήκε πολύ καλά με σπουδαίους αντιπάλους (Γαλλία, Τσεχία, Πορτογαλία, Ισπανία) και δεν μπορεί επουδενί να παίξει μπάλα με χειρότερους (Αρμενία, Αλβανία, Μολδαβία, Β.Ιρλανδία) δηλαδή να δημιουργήσει. Οπωσδήποτε είναι πολύ καλός ψυχολόγος και δεν πανικοβάλλεται. Μένει προσηλωμένος στους παίκτες του και δεν τους αλλάζει με ΤΙΠΟΤΑ! Αυτό φυσικά είναι και αρνητικό (βλ. περίπτωση Ζήκου)

Το μόνο σίγουρο φίλοι μου, είναι πως αυτός ο προπονητής, σε αυτά τα προκριματικά,
ΘΑ ΜΑΣ ΒΓΑΛΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ!