Όταν ήμουν 10 χρονών και πηγαίναμε τα καλοκαίρια στο χωριό, παίζαμε με τα άλλα παιδάκια διάφορα παιχνίδια: αμπάριζα, κεραμιδάκια, μήλα και ό,τι άλλο μας κατέβαινε στο κεφάλι. Αυτό που εμένα μου είχε κατεβεί στο κεφάλι, ήταν το θέατρο. Επηρεασμένος από τις ταινίες του Στάθη Ψάλτη που όλο το καλοκαίρι έβλεπα στο θερινό στην Πρέβεζα, ξεπατίκωνα μέσες άκρες την ιστορία, και την έλεγα στα άλλα παιδιά στο χωριό. Στο υπόγειο του παππού είχε όλα τα εφόδια για ένα σωστό σκηνικό: παλιά κρεβάτια, μπαούλα, ρούχα, έπιπλα και το κυριότερο: καρέκλες για το κοινό. Το κοινό ήταν άλλα πιτσιρίκια από την γειτονιά (τώρα που το σκέφτομαι: πόσα πολλά πιτσιρίκια είχε η γειτονιά!). Μέσα σε λίγο καιρό εξαπλώθηκε η επιδημία και ο πάνω μαχαλάς έφτιαξε το δικό του θέατρο...
(Λήξη φλασμπακ, το πλάνο απομακρύνεται, βρισκόμαστε σε ένα σύγχρονο δρόμο της Χαλκίδας, ο ήρωας κοιτά την επιγραφή απέναντι, σε ένα σύγχρονο κτίριο: «Θεατρικό Εργαστήρι»)
ΥΓ Όπως, ίσως, καταλάβατε, θα γραφτω (25 χρόνια μετά) σε θεατρικό εργαστήρι. Ήδη πήγα δύο φορές και είμαι πολύ χαρούμενος!
2 σχόλια:
Καλή αρχή!
Πω πω... Μου έχει λείψει το θέατρο...
Όταν ήμουν πιτσιρίκι πήγαινα σε μια θεατρική ομάδα και όλοι νόμιζαν - μαζί τους κι εγώ - ότι μεγαλώνοντας θα ασχοληθώ με το θέατρο. Τα πράγματα ήρθαν όμως διαφορετικά κι εδώ και αρκετά χρόνια αρκούμαι στο... ρόλο του θεατή!
Kαλή σχολική & θεατρική χρονιά!
Επίσης, θα ήθελα μερικές πληροφορίες για τα κεραμιδάκια: τι είναι, πως παίζονται, τι χρώμα έχουν κλπ
:)
Δημοσίευση σχολίου