Στο θεατρικό εργαστήρι που λέγαμε χτες (που είμαι πολύ χαρούμενος που πάω, ντε!) σκεφτόταν να έρθει και η γυναίκα μου. Της είχε αρέσει στην αρχή η ιδέα αλλά την πρώτη φορά που πήγα δεν αισθανόταν καλά και την δεύτερη έλλειπε εκτός πόλης. Τώρα που της έχει φύγει ο πρώτος ενθουσιασμός, σκεφτόμουν να την πιέσω λίγo για να έρθει. Σκεφτόμουν πόσο ωραίο θα ήταν να κάναμε κάτι τέτοιο μαζί. Ή μήπως όχι; Μήπως πρέπει να αφήνουμε τον άλλο ελεύθερο να παίρνει τις αποφάσεις του, χωρίς να τον επηρεάζουμε καν; Μήπως η χαρά η δική μας δεν είναι κατ’ ανάγκη η χαρά και του άλλου; Κι αν έρθει και δεν της αρέσει; Δεν θα νιώσω μια απογοήτευση που δεν μπόρεσε να αισθανθεί, αυτό που για μένα είναι δεδομένο, την χαρά του θεάτρου;
Είναι ωραίο πράγμα το ζευγάρι να βρίσκει να κάνει κάποια πράγματα μαζί.
ΥΓ Πέρυσι την έπεισα να πάμε να μάθουμε ιταλικά. Τα ιταλικά ήταν πάντα, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ο μεγάλος μου έρωτας. Εκείνη ήθελε ισπανικά. Δεν είχα κανένα επιχείρημα να αντιτάξω. Πήγαμε ιταλικά. Βαρέθηκε και τα παράτησε. Στενοχωρήθηκα. Δεν της το είπα (δεν θα άλλαζε και κάτι) αλλά στενοχωρήθηκα.
ΥΓ2 Δεν πάω καλά.
2 σχόλια:
Καλή σταδιοδρομία λοιπόν! Εγώ ήμουν για 4 χρόνια περίπου σε τέτοια λούκια. Είναι ωραία, αλλά πραγματικά δεν νομίζω ότι μπορείς να πιέσεις έναν άνθρωπο που δεν θάλει να το κάνει να έρθει. Εδώ εσύ που το αποφασίζεις και όταν αρχίσεις να εκτίθεσαι αισθάνεσαι κάπως. Πόσο μάλλον κάποιος που δεν το θέλει με την ψυχή του.
Μμμμμ... Κι εγώ θα έλεγα να ξεκινήσεις μόνος σου. Και αν θέλει μπορεί να γραφτεί αργότερα, όχι;
Υ.Γ.1 Τα Ιθπανικά είναι πιο ωραία γλώθθα ρε...
Υ.Γ.2 Όχι! Δεν πας! ;-)
Δημοσίευση σχολίου