TOP 5 PC-Games

Βασικά είναι το ΤΟΡ 5 των παιχνιδιών στα οποία έχω αφιερώσει την περισσότερη ώρα, αλλά όπως καταλαβαίνετε, άξιζαν κάθε λεπτό…
Να μια καταπληκτική κατηγορία που μου φέρνει στο μυαλό ώρες (για να μην πω χρόνια!) ξενοιασιάς, ανεμελιάς, εδώ ο κόσμος χάνεται η π**τανα λούζεται, πέρα βρέχει, ωχ αδερφέ, κλπ κλπ κλπ

1. Civilization (by Sid Meier) 1
Μιλάμε για το απόλυτο παιχνίδι στρατηγικής και μιλάμε για το 1 (νεούδια!) Ρεκόρ από τον φίλο Γιώργο που είχε έρθει σπίτι 11 το πρωί για καφέ. Πορώθηκε και μας είπε να φύγουμε και θα έρθει να μας βρει αργότερα στο φαγητό. Γύρισα 2 η ώρα το βράδι και τον βρήκα στην ίδια στάση, μπροστά από τον υπολογιστή, πολεμώντας…



2. Championship Manager 2
Aτελείωτα βράδια με την Roma (τότε δεν υπήρχε το ελληνικό πρωτάθλημα). Aξέχαστο το πρωτάθλημα που πήρα με τον Batistouta μεταγραφή (πριν τον φέρει στην πραγματικότητα ο Capelo!) Αλησμόνητη η βραδιά του Champions League στη Βαρκελώνη που, έχοντας φάει από την Μπάρτσα επί 89’ το πάτημα της αρκούδας, σκοράρει ο Μπάτιγκολ και παίρνουμε το διπλό!... Χωρίς υπερβολές μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές στη ζωή μου… (χρειάζομαι ψυχίατρο, ίσως)
Ακλόνητο ρεκόρ του φίλου μου του Γρηγόρη που έπαιζε 36 ώρες συνεχόμενα την Μπαρτσελόνα με διαλλείματα μόνο για φαί (delivery) και τουαλέτα…

3. Ηeroes of Might & Magic 2 (και 3)
Το απόλυτο Fantasy Strategy. Κατεβάζαμε χάρτες απ’ το internet, φτιάχναμε δικούς μας, διοργανώναμε campaigns… Το 3 το αγοράσαμε τσοντάροντας 5 άτομα και βγάζοντας φωτοτυπίες τη βίβλο (το manual)

4. Prince of Persia 1
H πρώτη αγάπη… Το τελειώσαμε στην εξεταστική του Σεπτεμβρίου με σχολαστική δουλειά τριών ατόμων 19:00 – 02:00 ΚΑΘΕ βράδι. (Φυσική ΙΙ τελικά δεν έδωσα…)

5. SimCity/Ceasar 3
Μήπως είμαι γεννημένος για Δήμαρχος; Το SimCity ήρθε στη ζωή μου όπως όλα τα όμορφα πράγματα: απρόσμενα. Μια φθινοπωρινή νύχτα του Οκτώβρη πήγα επίσκεψη στο φίλο μου το Βασίλη. Εκείνος αντί να μου φτιάξει καφέ, κατευθύνθηκε στον υπολογιστή: «Έλα!» μου είπε αντί προλόγου, «έλα να δεις!». Όταν το πρώτο οικοδομικό τετράγωνο πήρε ρεύμα από τον νεότευκτο ατμοηλεκτρικό εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας, έμεινα άναυδος!
Το Ceasar ήρθε πολύ αργότερα και με πολύ περισσότερο βάθος. Ήταν μια περίοδος που η παρέα δεν βρισκόταν στα καφέ. Ήταν όλοι κλεισμένοι σπίτι τους προσπαθώντας να ικανοποιήσουν κάθε αρχαίο ρωμαίο πολίτη… (μόλις βγήκε το 4. Λες;)

Πέντε σιωπές

Εκπληκτικό σενάριο της 35χρονης ιρλανδέζας Σίλα Στίβενσον από το Εθνικό Θέατρο στο θέατρο Χώρα. Η παράσταση είναι εκπληκτική με τον Γιώργο Κέντρο να δίνει ρέστα (εκτός αν πληρώσεις ακριβώς). Συγκλονιστικές οι τρεις γυναίκες της παράστασης Κάτια Γέρου, Κερασία Σαμαρά, Μαρία Ζορμπά. Στα σημεία ξεχώρισα τη Ζορμπά αν και οι υπόλοιποι συνθεατές μου διαφώνησαν. Λυτά και λειτουργικά τα σκηνικά με την σκηνή να βρίσκεται στο μέσον και τρεις σειρές από θεατές εκατέρωθεν! Όμορφη και άκρως λειτουργική η μουσική του Πλάτωνα Ανδριτσάκη. Νομίζω πως τελικά δεν λειτούργησε το σκηνοθετικό εύρημα του βιντεογουόλ αλλά τελικά φεύγεις από την παράσταση μαγεμένος και συγκλονισμένος.

Δεν προσφέρεται για άτομα με κατάθλιψη, ψυχολογικά προβλήματα, ιστορικό βίας κλπ κλπ Προσφέρεται (και συνιστάται) σε αυτούς που ρέπουν προς κατανάλωση φιαλών Jack…

ΑΕΚ - Μίλαν 1-0

Μοναδική βραδιά για την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ. Η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή νίκη απέναντι στη Μίλαν των Ντίντα, Κοστακούρτα, Μαλντίνι, Πίρλο, Γιανκουλόφσκι, Ολιβέιρα (η μεγαλύτερη μεταγραφή του καλοκαιριού), Κακά, Ζέεντορφ. Οι μισοί είναι πρωταθλητές κόσμου. Mέχρι το 20' η Μίλαν έδειξε ποιος είναι ο παλιός. Από εκεί και πέρα και με τη βοήθεια του κόσμου η ΑΕΚ έπαιρνε το απάνω της. Και δικαιούταν τη νίκη.

Καταπληκτική βραδιά σε ένα γεμάτο ΟΑΚΑ. Νιώθω πολύ τυχερός που βρέθηκα μέσα στο στάδιο σε αυτό το ματς-όνειρο. Να σημειωθεί πως είχα αγοράσει εννιά εισητήρια (!) για φίλους και γνωστούς, από τους οποίους οι έξι ήταν γαύροι! Ένας αγώνας για κάθε ποδοσφαιρόφιλο.

Κι ένα μήνυμα προς Ντέμη: Για το ματς στις Βρυξέλλες δεν χρειάζεται άγχος. Λογική χρειάζεται. Κάνουμε μια επαφή με Άντερλεχτ που είναι όμορφα και λογικά παιδιά. Παίζουμε τσούκου-τσούκου τη μπάλα μέχρι το 90'. Εαν η Μίλαν κερδίζει (το πιο πιθανό) "τραγικό λάθος του Σορεντίνο και 1-0". Αν είναι Χ, μένουμε κι εμείς στο Χ. Αν πάει για διπλό, δεχόμαστε το δώρο από τους βέλγους. Όμορφα πράματα, παστρικά. Κι άσε την ΕΚΙΠ την άλλη μέρα να λέει για φερπλέγια...

Νύχτα ραδιο-φόνων

Πήγα στο θέατρο Διάνα και είδα την παράσταση της Ελένης Ράντου (όπως και πέρυσι). Ένα ευρηματικό σενάριο γραμμένο από νέο-νεοϋρκέζο συγγραφέα (Νίκι Σίλβερ) και μεταφρασμένο από την ίδια (όπως και στο "Μαμά μην τρέχεις"). Την σκηνοθεσία έχει κάνει ο Γιάννης Κακλέας (όπως και στο "Μαμά μην τρέχεις"). Συμπρωταγωνιστεί ο Β. Χαραλαμπόπουλος (όπως και στο "Μαμά μην τρέχεις"). Τα σκηνικά έχουν το ευρηματικό της περιστρεφόμενης κεντρικής σκηνής (όπως και στο "Μαμά μην τρέχεις"). Οι δυο συμπρωταγωνιστές είναι πολύ καλοί ενώ πολύ καλός είναι και ο Φάνης Μουρατίδης. Πως έχει πολύ μέλλον έδειξε ο Ορφέας Αυγουστίδης (ο τηλεοπτικός «Παπαδόπουλος» του «Λούφα και Παραλλαγή»). Με απογοήτευσε η Λίνα Σακκά. Ίσως περίμενα κάτι παραπάνω καθώς με είχε γοητεύσει ως γυναίκα.
Να πάτε να τη δείτε, αν δεν έχετε δει το "Μαμά μην τρέχεις". Αλλιώς είναι σαν να πας να φας μπριζόλα με τηγανιτές πατάτες μετά από μια μπριζόλα με ρύζι. Ας άλλαζε τουλάχιστο σκηνοθέτη…
**

(τι δεν καταλάβατε; Βάζω κι αστεράκια ο κριτικός!)

ΤΟΡ 5 πιο σέξι γυναικών

Μόνικα Μπελούτσι

Χωρίς σχόλιο.

Σκάρλετ Γιόχανσον

Το κοριτσάκι από την ταινία Matchpoint του Γούντι Άλλεν...

Νίκη Κάρτσωνα

Ό,τι καλύτερο έχει βγάλει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια (μαζί με τη φέτα και το λάδι)

Λετίσια Κάστα

Έπρεπε οπωσδήποτε να φανεί ο θαυμασμός μου στη γαλλική φινέτσα...

Jessica Alba

To κορίτσι που έπαιζε στο Sincity...

TOP-5 αγαπημένων τηλεοπτικών προγραμμάτων

Στην δεκαπενταετή διάρκεια εκπομπής των ιδιωτικών καναλιών («ελεύθερη τηλεόραση» το λέγαμε στην αρχή), υπήρξαν κάποια προγράμματα που περίμενες να έρθει η μέρα και η ώρα να στηθείς στον καναπέ με ένα μπολ φιστίκια για να τα παρακολουθήσεις. Ήταν κάποια προγράμματα που εμπιστευόσουν, που ήξερες πως και στην χειρότερή τους μέρα θα σε κάνουν να περάσεις καλά.
Θα μπορούσα να αναφέρω τουλάχιστο 10, αλλά για λόγους δεοντολογίας απέναντι στη σειρά «ΤΟΡ-5», θα μείνω στον γνωστό αριθμό. Με χρονολογική σειρά λοιπόν…

Οι απαράδεκτοι
Ανατρεπτικό χιούμορ σε σημείο που, ακόμα και σήμερα όταν προβάλλεται σε επανάληψη, ανακαλύπτω νέα σημεία για να πέσω κάτω από τα γέλια. Εκπληκτική πεντάδα ηθοποιών (Δήμητρα Παπαδοπούλου, Σπύρος Παπαδόπουλος, Βλάσης Μπονάτσος, Γιάννης Μπέζος, Ρένια Λουιζίδου) που έκτοτε όλοι έκαναν σημαντική καριέρα.

Τα φιλαράκια
Ό,τι και να πω για αυτή τη σειρά είναι λίγο. Άπειρα επεισόδια που βλέπονται άπειρες φορές, πάντα με την ίδια ευχαρίστηση! Ξενέρωσα λίγο όταν έμαθα πως η σειρά γραφόταν από ένα γκρουπ 12 σεναριογράφων, αλλά, σκέφτηκα:
Μήπως τελικά οι άνθρωποι είναι ΠΟΛΥ μπροστά;

Μπομπ Σφουγγαράκης (Τετραγωνοπαντελονής)
Ο Μπομπ είναι η νέα μου τρέλα. Τον παρακολουθούσα στη χάση και στη φέξη (και στο σπίτι) εδώ και μερικούς μήνες, αλλά τον τελευταίο καιρό δεν χάνω επεισόδιο! Και δεν υπάρχει επεισόδιο που να μην σηκώσω την γειτονιά στο πόδι απ’ τα γέλια! Μα πραγματικά, υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει πως ο Μπομπ απευθύνεται σε παιδιά; Μπορώ να τον συγκρίνω μόνο με τον Μπαρτ Σίμπσον (και η αλήθεια είναι πως με προβλημάτισε πολύ ποιον από τους δύο να προτιμήσω γι’ αυτό το ΤΟΡ-5)


Lost – Οι αγνοούμενοι
Αυτοί είναι νέα τρέλα. Μου το πρότειναν και παρότι είμαι πολύ δύσπιστος σε νέες σειρές με μεγάλη επιτυχία στο Αμέρικα (όπως 24, ER, CSI κλπ) η αλήθεια είναι πως δεν ξεκολάς. Ακόμη βέβαια η σειρά δεν έχει τελειώσει για να την κρίνουμε οριστικά, αλλά στο ΤΟΡ-5 των προγραμμάτων με τα οποία κόλλησα, έχει κερδίσει την θέση της επάξια!

Big Brother 1
Ναι, μη βαράτε, ήταν μια δύσκολη περίοδος της ζωής μου, πρώτη δουλειά σε εργοτάξιο, κρύο, λάσπες, άλλη πόλη, άλλοι άνθρωποι. Κι όμως! Υπήρχε κάτι που μας ένωνε όλους, μεγάλους και μικρούς, αστούς και αγρότες, νέους και γέρους, άνδρες και γυναίκες: Το Big Brother! Εκείνη την περίοδο δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην ήξερε πότε τραγούδησε ο τύπος απ’ τη Σκόπελο και πότε ξύρισε το κεφάλι ο Γιώργος απ’ τη Βέροια. Η δε αποχώρηση της τύπισσας που μαγείρευε με background το Γιώργο που έκλαιγε και μουσική υπόκρουση το «Τι σού’κανα και πίνεις» σε εκτέλεση «Απέναντι», είναι κατ’εμέ η κορυφαία (συγκινησιακά) στιγμή της ελληνικής τηλεόρασης. Η στιγμή που θα βούρκωνε ακόμα και ο Θοδωρής Ρουσσόπουλος.

TOP 5 αγαπημένων σκηνοθετών

David Fincher

Δεν τον ξέρετε; Seven, Fight Club, Το παιχνίδι (με τον Μαικλ Ντάγκλας). Φτάνουν.

David Lynch

Το μπλε βελούδο, Η χαμένη λεωφόρος, The straight story, Mulholland Drive. Σε όσους θεωρούν μειονέκτημα των ταινιών του την πολυπλοκότητα (ή την απουσία) υπόθεσης και λογικού ειρμού, απαντώ: κι όμως οι ταινίες του βλέπονται ευχάριστα! Ποιος άλλος θα το κατάφερνε;

Martin Scorsese

Τα καλά παιδιά, Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης, Καζίνο, Το ακρωτήρι του φόβου, Το χρώμα του χρήματος, Οργισμένο είδωλο, Ο ταξιτζής. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Quentin Tarantino

(SinCity), Kill Bill, Τζάκι Μπράουν, 4 δωμάτια, Απ’το σούρουπο ως την αυγή, και φυσικά Pulp Fiction, Reservoir Dogs. Μπορεί να διαφωνήσει κανείς για το αν είναι ακριβώς καλός σκηνοθέτης ή απλώς εξαίρετος σεναριογράφος. Αλλά νομίζω θα συμφωνήσουμε στο ότι άνοιξε νέο δρόμο στο σινεμά.

Woody Allen

Ή τον απεχθάνεσαι ή τον ερωτεύεσαι! Εκτός του Match point που είναι μια ταινία που άρεσε σε όλους, προσθέτω τα αγαπημένα μου:

Everyone Says I Love You (1996)

Mighty Aphrodite (1995)

Celebrity (1998)

Deconstructing Harry (1997)

(τώρα που το σκέφτομαι, είναι αυτά που είδα στο σινεμά!)

Όλα τους έχουν ένα κοινό: καταπληκτικούς διαλόγους και ερμηνείες! (μερικά δεν έχουν τίποτε άλλο)

Λιλ - LOL

Μη μασάς, θα μπει το επόμενο!

Σχολιάζοντας τα στατιστικά της ΕΕ (Part I)

H Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελείται από 25 χώρες – αλλά αυτό είναι κάτι που το ξέρετε. Η Ελλάδα με 11 εκ. κατοίκους είναι η 8η σε πληθυσμό χώρα της ΕΕ, πολύ κοντά στην Ουγγαρία, την Πορτογαλία, την Τσεχία, τη Σουηδία την Αυστρία και το Βέλγιο (9-11 εκ. κάτοικοι). Άρα λογικά αυτές είναι κυρίως οι χώρες με τις οποίες θα πρέπει να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας για να βγάλουμε συμπεράσματα.

Το κατά κεφαλή Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) της ΕΕ (δηλαδή ο πλούτος που παράγει κατά μέσο όρο ο καθένας μας) είναι περίπου ίσο με της Ιαπωνίας, στα 2/3 των ΗΠΑ και τριπλάσιο της Ρωσίας. Τα τελευταία 8 χρόνια ανέβηκε 40%! Έχουμε γίνει δηλαδή 40% πλουσιότεροι; Για να σκεφτώ… πριν 8 χρόνια ήμουν φοιτητής, άρα δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για συγκρίσεις. Τότε δεν είχα αυτοκίνητο, λάπτοπ, playstation. Αλλά αυτά δε λένε και πολλά.
Το ελληνικό κατά κεφαλή ΑΕΠ είναι ακριβώς εκεί που περιμένουμε: Πάνω από Ουγγαρία, Τσεχία, Πορτογαλία, κάτω από Αυστρία, Βέλγιο, Σουηδία. Αλλά βέβαια εμείς είμαστε μια χώρα όλο βουνά, είχαμε 400 χρόνια τουρκοκρατία, περιστοιχιζόμαστε από εχθρούς και μπλα μπλα μπλα. Βέβαια το τελευταίο δεν είναι και λάθος, αν σκεφτεί κανείς το ποσοστό του ΑΕΠ μας που πάει σε αμυντικές δαπάνες.

Πάμε τώρα στο ποσοστό των ελλήνων που ασχολούνται με τον αθλητισμό (δεν εννοούμε μέσω SuperSport, εννοούμε να αθλούνται!) τουλάχιστο μια φορά την εβδομάδα. Το ποσοστό αυτό λοιπόν φτάνει το εκλπηκτικό 43%, όσο περίπου και οι Ιταλοί. Αυτό μας κατατάσει στην περίοπτη 22η θέση στην ΕΕ! (ξεπερνούμε Ούγγρους και Πορογάλους). Στην κορυφή είναι οι Φιλλανδοί και οι Σουηδοί με 96% (!) και 93% αντίστοιχα. Αλλά αυτοί δεν έχουν Κεντέρη, Ζαγοράκη και Ριβάλντο οπότε τι να μας πούνε! Άσε που έχει και κωλόκρυο εκεί πάνω οπότε οι άνθρωποι μπορεί να κάνουν σπορ για να ζεσταθούνε.

Περιαστικοί μύθοι – Urban legends

ή: Γιατί να μην πιστεύουμε ό,τι ακούμε!

Πόσα από τα παρακάτω έχει πάρει κάποια στιγμή το αυτί σας;
Κάποια ίσως τα ξέρετε κι απ’ το σχολείο!
Κι όμως! Πρόκειται για ευρέως διαδεδομένους ΜΥΘΟΥΣ!

1. Στο Βόρειο Ημισφαίριο το νερό κυλάει αριστερόστροφα στις αποχετεύσεις, ενώ στο Νότιο κυλάει δεξιόστροφα, λόγω της δύναμης Κοριόλις.


2. Το αλκοόλ, ιδιαίτερα το κόκκινο κρασί, είναι καλό για την υγεία.

3. Οι Εσκιμώοι έχουν 17 με 23 διαφορετικές λέξεις για το χιόνι

4. Το Σινικό τοίχος είναι το μοναδικο ανθρώπινο κατασκεύασμα που φαίνεται από το διάστημα

5. Η Ελληνική γλώσσα παρολίγον να γίνει επίσημη γλώσσα των ΗΠΑ και μάλιστα αυτό δεν συνέβη για μία και μόνον ψήφο.

6. Χρησιμοποιούμε μόνο το 10% του εγκεφάλου μας

7. Η NASA έκανε τις σεληνιακές προσεδαφίσεις στα ψέμματα


Περισσότεροι περιαστικοί μύθοι, αλλά και ανάλυση των παραπάνω, στο http://www.skepdic.gr/suburbanmyths.htm

Πέντε λεπτά ακόμα

Την είδα χτες το βράδυ (την είδα ψες αργά).

Στο πρώτο μισό, γίνονται διάφορα κωμικά σκετσάκια που βασίζονται στον νεκρό ήρωα της ταινίας και προσπαθούν να ξεφύγουν από το επίπεδο "ελληνικό σήριαλ Δευτέρα βράδυ". Αλλού τα καταφέρνουν, αλλού όχι. Το τελευταίο μισάωρο όμως η ταινία έχει μια εξέλιξη παντελώς μη αναμενόμενη. Το γεγονός αυτό από μόνο του με κάνει να την ξεχωρίσω από τις άλλες ελληνικές κωμωδίες. Μπορεί σε όλα τα υπόλοιπα να παραμένει στον ελληνικό μέσο όρο αλλά η τελική σεναριακή τροπή σίγουρα τον ξεπερνά!

Είναι μικρούλα!

Της λέω: «Ξαναρχίζει το Θέατρο της Δευτέρας!»
Μου απαντά: «Τι είναι το Θέατρο της Δευτέρας;»
Γελώ! Δεν το είχα σκεφτεί!

Το γκρινιάζειν, εστί φιλοσοφείν;

Πέμπτη, 26 Οκτωβρίου 2006, ώρα 9:45

Παίρνω τηλέφωνο το Νοσοκομείο Χαλκίδας για να κλείσω ραντεβού για προσωπικό πρόβλημα. Έχω βρει απ’ τον κατάλογο το τηλέφωνο των τηλεφωνικών ραντεβού (ας το πούμε «ΤΡ»). Το αφήνω να χτυπήσει 10 φορές. Δεν απαντά. Παίρνω το τηλεφωνικό κέντρο του νοσοκομείου (ας το πούμε «ΤΚ»). Βγαίνει μια κοπέλα που λέει κοφτά «Ναι». Τις λέω καλημέρα. Μου λέει «Καλημέρα. Νοσοκομείο». Ρωτάω για ΤΡ, μου λέει «βεβαίως. Σας συνδέω». Χτυπάει 15 φορές. Δεν απαντά κανείς. Το κλείνω. Ξαναπαίρνω το ΤΚ. Λέω πως «με συνδέσατε πριν αλλά δεν απαντά». Μου λέει «όχι, εκεί είναι, για δυο λεπτά, θα…». Με συνδέει. Χτυπάει. Βγαίνει μια γυναίκα. Λέω «καλημέρα. Θα ήθελα να κλείσω ΤΡ.». Μου απαντάει «Γιατί πήρατε εδώ; Δεν είναι εδώ!». Τις ανταπαντώ πως το ΤΚ με συνέδεσε. Κολλάει. Μου λέει «τελοσπάντων, δεν μπορούμε τώρα, έχουμε πρόβλημα, πάρτε αργότερα». Ρωτάω σε ποιον αριθμό. Μου λέει στον ΤΡ. Ξανακαλώ στον ΤΡ. Βγαίνει η ίδια! Μου λέει «Δεν άργησες λεπτό, ε; πες μου» Θέλω να πω: @#$%^&*! Λέω τα στοιχεία μου. Έχω ραντεβού σε μια εβδομάδα.

Σκέφτομαι να πάρω τηλέφωνο να διαμαρτυρηθώ. Θα φτάσω ως τον πρόεδρο… Συμπεριφορά απαράδεκτη. Κι εγώ δημόσιος υπάλληλος είμαι. Μήπως όμως είχε μια δύσκολη μέρα; Μήπως είναι κρίμα να της δημιουργήσω πρόβλημα; Αλλά όχι! Μου συμπεριφέρθηκε έτσι για δύο λόγους: 1ον λόγω απόστασης τηλεφώνου (αν και δεν είμαι σίγουρος πως και η οπτική επαφή θα την πτοούσε) και 2ον λόγω της σχέσης εξουσίας που είχε επάνω μου (εγώ ζητώ κάτι – εκείνη, αν θέλει, μου το δίνει). Και σαφώς το 2ο είναι πολύ χειρότερο και μπορεί να επαναληφθεί σε οποιοδήποτε συμπολίτη μας. Ακόμη κι αν όλη η μέρα απ’ το πρωί της έχει πάει στραβά, αν εκείνη ήταν που έπρεπε να ζητήσει κάτι από μένα, φαντάζομαι πως θα ήταν ευγενέστατη. Άρα, η εξουσία είναι που την χαλάει! Άρα θα διαμαρτυρηθώ.

Δεν ξέρω. Ήδη νιώθω πολύ καλύτερα γράφοντας αυτό το ποστ…

Ιn memoriam Ευαγγελάτου

Όποιος είδε την εκπομπή του Ευαγγελάτου «Αποδείξεις» με την κακή ποιότητα της ασφάλτου σε κάποιο Δήμο της Αττικής, είναι πολύ τυχερός άνθρωπος. Ο Δήμαρχος δεν θεώρησε “casus beli” τις κρυφές κάμερες που μπήκαν στο δημαρχείο του, αλλά εφαρμόζοντας τη γνωστή ρήση «Δεν υπάρχει καλή και κακή δημοσιότητα, παρά μόνο δημοσιότητα», πήγε και στο στούντιο καλεσμένος. Καλεσμένος της εκπομπής ήταν και ο sui generis Στράτος Τζώρτζογλου, που με την a priori πολεμική του διάθεση viva voce εκφρασμένη, θεώρησε τα δημαρχειακά errata, ex officio ανήθικα και grosso modo οργανωμένα.

Βλέποντας τους υπαλλήλους του κ.Ευαγγελάτου (δεν μπορώ να τους αποκαλέσω δημοσιογράφους) να ξηλώνουν in situ την άσφαλτο έξω από κάποια εξοχική κατοικία, νιώσαμε τη libido των τηλεθεατών να ανεβαίνει. Περιμένοντας ένα mea culpa από το Δήμαρχο, μάθαμε πως η τακτική αυτή αποτελεί modus vivendi με τους εργολάβους. Ο Ευαγγελάτος παρουσίασε το Δήμαρχο mutatis mutandis, σαν ένα Ιούλιο Καίσαρα στο status quo της Αττικής, με αντίστοιχη mare nostrum την αγροτική οδοποιία! Δεν πτοήθηκε από το ότι πατούσε σε επιστημονική terra incognita, πρωτοστάτησε στο εκλογικό requiem του δημάρχου κι έκανε σύσσωμους τους καλεσμένους να αναφωνήσουν: o tempora o mores!

post scriptum: Πρέπει να πω occasione data, πως όλοι εμείς οι homo sapiens, που παρακολουθήσαμε την εκπομπή με την de profundis πίστη πως ο κ. Ευαγγελάτος αποτελεί το τηλεοπτικό alter ego μας, καταλάβαμε πως, η ώρα να καθαιρεθεί από primus inter pares τηλεοπτική persona ένας λάτρης του fama volat, είναι ante portas. Επαναθέτοντας το quo vadis στο τηλεοπτικό curriculum, παραδεχόμαστε πως μόνο de iure μπορεί να αλλάξει. Αλλά dum spiro spero.

Από όσα μου καταλογίσετε, δέχομαι την ad hoc χρησιμοποίηση της a posteriori κριτικής, αλλά πιστεύω πως ήρθε η ώρα να στείλουμε in gratis τις τηλεοπτικές εκπομπές τύπου «Αποδείξεις» ad calendas Graecas.

Memorandum: (με τη σειρά που εμφανίζονται)

in memoriam εις μνήμην
casus beli αιτία πολέμου
sui generis ιδιόρρυθμος
a priori εκ των προτέρων
viva voce δια ζώσης· προφορικά
errata σφάλματα· παροράματα
ex officio από θέσεως
grosso modo με αδρό τρόπο· χοντρικά· πρόχειρα
in situ επί τόπου, στην αρχική θέση· στη φυσική του θέση, στο φυσικό του χώρο
libido επιθυμία· ηδονή· γενετήσιο ένστικτο
mea culpa δικό μου φταίξιμο· δικό μου σφάλμα
modus vivendi τρόπος ζωής· συμβιβασμός
mutatis mutandis τηρουμένων των αναλογιών
status quo παγιωμένη κατάσταση· καθεστηκυία τάξη· καθεστώς
mare nostrum η θάλασσά μας· για τους Ρωμαίους η Μεσόγειος.
terra incognita άγνωστη γη
requiem νεκρώσιμη ακολουθία
o tempora o mores! ω καιροί! ω ήθη!
post scriptum (p.s.) υστερόγραφο
occasione data ευκαιρίας δοθείσης
homo sapiens σοφός άνθρωπος
de profundis εκ βαθέων
alter ego το άλλο εγώ, ο σωσίας
primus inter pares πρώτος μεταξύ ίσων
persona πρόσωπο· προσωπείο
fama volat η φήμη πετά
ante portas προ των πυλών
quo vadis που πηγαίνεις
curriculum πρόγραμμα (σπουδών)
de iure με νόμο
dum spiro spero όσο ζω ελπίζω
ad hoc γι' αυτόν το σκοπό
a posteriori εκ των υστέρων
gratis δωρεάν
ad calendas Graecas στις ελληνικές καλένδες, δηλαδή ποτέ
memorandum υπόμνημα

Πηγές:
Μαρκαντωνάτος, Γ.Α., Λεξικό Αρχαίων Βυζαντινών και Λογίων Φράσεων της Νέας Ελληνικής, Αθήνα, εκδόσεις Gutenberg,1998 (4η έκδοση).
Μείζον Ελληνικό Λεξικό (ηλεκτρονική έκδοση)

YΓ Οποιαδήποτε φιλολογική διόρθωση ή σχόλιο, είναι καλοδεχούμενα.

Θέατρο 3

Χτες πήγα πρώτο μάθημα υποκριτικής – αυτοσχεδιασμού. Μαγεία. Ο δάσκαλός μας (σόρι δάσκαλε – δεν θέλει να τον λέμε δάσκαλο) είναι από το Εθνικό. Ένιωσα ότι έπινα 4 ώρες καφέ σε κάποια πλατεία και δεν ήθελα να φύγω! Πρωτόγνωρα πράματα…

ΥΓ Πρόβα: «Θέλω να ευχαριστήσω τον σκηνοθέτη μου, τους συντελεστές της ταινίας, τη σύζυγό μου (και συμπρωταγωνίστρια). Αλλά πιο πολύ, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους μπλόγκερ, που με τα συνεχή σχόλιά τους με έκαναν καλύτερο ηθοποιό και καλύτερο άνθρωπο. Από βάθους καρδιάς, αυτό το Όσκαρ, σας το αφιερώνω!»
(Τέσσερα έχω σπίτι, ο μπουφές έχει γεμίσει, που θα το βάλω;)

Aποκάλυψη: Το πρόσωπό μου

Για καλύτερο οδικό δίκτυο (ψηφίστε Civil!)

Στην Νομαρχία κατέφτασε εγκύκλιος του υπουργείου, πολλή σημαντική για όλους εμάς που θεωρούμε σημαντική την ενεργή ενασχόληση του πολίτη με θέματα που μας αφορούν όλους. Και εξηγούμαι: Μέχρι τώρα, έβλεπες μια λακουβάρα ­ΝΑ (με το συμπάθιο) στην εθνική οδό και σκεφτόσουν φωναχτά: «Ο Χριστός και η Παναγία! Θα σκοτωνόμασταν παιδιά! Που είναι το κράτος ρεεεεεεεεεεεε; Μόνο να μας τα παίρνουν στα διόδια ξέρουν! Αϊ σιχτίρ!!!». Στην εξωφρενική περίπτωση να μην είσαι ο τύπος «τα ξέρω όλα-για όλα φταίει το κράτος», έπαιρνες κι ένα τηλέφωνο την αστυνομία να κάνεις το καθήκον σου ως σωστός έλληνας πολίτης. Ο βαριεστημένος αστυνομικός που το σήκωνε α) σε ευχαριστούσε και β) στο έκλεινε γρήγορα-γρήγορα (ή μόνο το β) ).

Τώρα πια τα πράγματα αλλάζουν! Αντιγράφω από την εγκύκλιο:
«Κάθε ενδιαφερόμενος πολίτης μπορεί να ειδοποιεί γραπτώς με οποιοδήποτε μέσο (φαξ, γράμμα, e-mail!) την αρμόδια υπηρεσία συντήρησης. Η πληροφορία περί βλάβης καταχωρίζεται από την υπηρεσία σε τηρούμενο ειδικό βιβλίο του φορέα συντήρησης της οδού. Έτσι, σε περίπτωση αδράνειας είναι εύκολο να διαπιστωθούν τυχόν παραλείψεις.»

Εμπρός λοιπόν! Ό,τι στραβό δείτε στους ελληνικούς δρόμους μην το χρησιμοποιείτε μόνο σαν ανέκδοτο το βράδι με το ουίσκι! Πείτε το στην αρμόδια υπηρεσία! Θα μου πείτε: «Και που ξέρω εγώ ποια είναι η αρμόδια υπηρεσία;» Εδώ, φίλε αναγνώστη, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Μερικές φορές ούτε η ίδια η υπηρεσία που έχει την αρμοδιότητα συντήρησης ενός δρόμου δεν είναι σίγουρη γι’ αυτό! Μια γενική ανάλυση της ελληνικής πραγματικότητας στο παραπάνω θέμα, συνοψίζεται στα εξής:
· Για αυτοκινητοδρόμους απευθυνθείτε στο ΥΠΕΧΩΔΕ.
· Για εθνικές οδούς, στην αντίστοιχη Περιφέρεια.
· Για επαρχιακές οδούς (ενώνουν τα χωριά με το εθνικό δίκτυο εντός των νομών) απευθυνθείτε στις Νομαρχίες.
· Για όλα τα υπόλοιπα, ξεχέστε τον Δήμαρχο! (ευγενικά πάντα)

Ήταν μια ευγενική χορηγία της Civil-Better-Roads S.A. για καλύτερο οδικό δίκτυο.

ΥΓ Το ότι ο δρόμος έξω από το σπίτι σου δεν έχει ακόμα ασφαλτοστρωθεί, δεν θεωρείται πρόβλημα από καμία υπηρεσία.
ΥΓ2 Εξαιρούνται οι τελευταίες 40 ημέρες προ των εκλογών.

Εξελληνισμός

Όπως (ελπίζω) παρατηρήσατε, προχωρώ σε εξελληνισμό του ιστολογίου. Οποιαδήποτε κριτική, σχόλιο, πρόταση σε ορολογία και μετάφραση, καλοδεχούμενη.

Αν πάει καλά, θα το προωθήσω και σε άλλους όρους της καθημερινής ζωής όπως
Σούπερ Λίγκα = Υπερ Πρωτάθλημα
Champions League = Πρωτάθλημα Πρωταθλητών (μμμ, το "Τσαμπιολίγκ" ίσως είναι καλύτερο)
Monitor = Οθόνη
Site Seein' = Θέαση (Ιστο)τόπων

ΥΓ Εντάξει, μάλλον είναι παροδικό. Κάποια στιγμή θα μου περάσει.

AEK – Άντερλεχτ 1-1

Χτες πήγα στο Ολυμπιακό Στάδιο και παρακολούθησα τον αγώνα. Στο γυρισμό και ακούγοντας ΕΡΑ-Σπορ συνειδητοποίησα πόσες ερωτήματα είχε δημιουργήσει αυτός ο αγώνας. Νομίζω πως τα πράγματα είναι πολύ απλά…

1. Ο Φερέρ είναι ΛΑΤΡΗΣ του rotation
Εξού και η ενδεκάδα με Χετεμάι, Τόζερ (αυτός ίσως ήταν αναγκαστικός, δεν γνωρίζω αν μπορούσε να παίξει ο Ίβιτς), Καπετάνο. Οποιοσδήποτε άνθρωπος έχει κοουτσάρει ομάδα στο Championship Manager (παλιότερα) ή στο Football Manager (πλέον) ξέρει πως δεν γίνεται τα –προχωρημένης ηλικίας- αστέρια σου να παίζουν Τρίτη-Σάββατο 90 λεπτά. Οπότε κάνεις το πιο λογικό: Βάζεις τον Λύμπε στο β’ ημίχρονο που οι αμυντικοί θα είναι πιο κουρασμένοι. Και ο Λύμπε βγάζει μάτια. Βάζεις Κυριακίδη και δεν ρισκάρεις με Ζήκο. Και ο Κυριακίδης κάνει ονειρικό τσαμπιολοκικό ντεμπούτο. Στο Σέζαρ που δεν έχεις άλλη επιλογή, τον αφήνεις μέσα κι ό,τι βγει. Ο Σέζαρ βάζει ένα γκολ, χάνει όλες τις μονομαχίες, παλεύει αλλά εκτίθεται. Το μισό στάδιο τον αποδοκιμάζει κατά την αλλαγή του! Ο Ουντέζε μετά το 70’ κάθεται. Μέχρι τότε βράχος! Είναι φανερό πως λίγοι μπορούν να βγάλουν δυο ντέρμπι σε 3 μέρες. (ουσιαστικά μόνο ο Γεωργέας)

2. Η ΑΕΚ έχασε μοναδική ευκαιρία να πάρει την πρώτη της νίκη στο Champions League
Πραγματικά. Με Λιλ και Μίλαν θα είναι πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα. Αν αναλογιστούμε και το ότι οι ελληνικές ομάδες σε λίγο θα παίζουν (έναν ή δύο) προκριματικούς για να μπουν σε όμιλο, η νίκη φαίνεται μακρινό όνειρο.

3. Η ΑΕΚ θα πάει μπροστά
Αν οι Χετεμάι, Κυριακίδης, Τόζερ, Καπετάνος χτες απλώς έβγαλαν την ψυχή τους, του χρόνου τέτοια εποχή θα είναι αξιόπιστες λύσεις για rotation σε παιχνίδια με τον Ολυμπιακό και τη Μίλαν. Αν έχουν και το ταλέντο (όπως ο Λαγός) σε δύο χρόνια θα βγάζουν μάτια.

4. Η ΑΕΚ αυτή τη στιγμή έχει δύο παίκτες κλάσης
­Τον Λυμπερόπουλο και τον Σορεντίνο. Θέλουμε 11 για να κάνουμε πορεία (όχι απλώς να περάσουμε στην επόμενη φάση) στο Τσαμπιολίγκ. Ο Λαγός θα εξελιχτεί σε έναν απ’ αυτούς. Ο Ντελίμπασιτς θέλει χρόνο. Οι νέοι θα δείξουν (βλ. 3). Σέζαρ, Ουντέζε, Γεωργέας, Τσιρίλο είναι αξιοπρεπέστατοι αλλά μια κλάση κάτω. Ο Λάκης είναι μια κατηγορία μόνος του.

5. Ο Λάκης
Ο Λάκης χτες ήταν ο αρνητικός πρωταγωνιστής. Παίκτης έμπειρος, κρατούσε μπάλα, καλός στις επελάσεις, ήξερε να κινηθεί στο γήπεδο. Στο τέλος τον έβριζε όλο το γήπεδο. Ήταν ο μοναδικός παίκτης που με έβγαλε απ’τα ρούχα μου! Πως τα κατάφερε; Δύο φορές σε επελάσεις (μετά το 70’) ο Ντελίμπασιτς κάνει κλασική κίνηση έμπειρου φορ να βγει στον κενό χώρο, εκεί που μπορεί να του δοθεί η μπάλα και να βγει μόνος με τον τερματοφύλακα. Ο Λάκης δεν του δίνει δύο απλές ασίστ. Δεν είναι ότι δεν του βγήκαν. Δεν προσπάθησε καν! Δεν τον είδε; Δεν ξέρω. Όταν όμως δεν μπορείς να δεις (πόσο μάλλον να βγάλεις) αυτή την πάσα, δεν κάνεις. Για την ΑΕΚ. (ΥΓ Ντέμη, πάρε εμένα! Θα είχα βγάλει δυο ασίστ και θα με είχατε Θεό!)

6. Η ατμόσφαιρα
Έσκασα 40€ για να πάω. Δεν το μετάνιωσα καθόλου. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος και απόδοσης ομάδας, το Champions είναι μια μεγάλη γιορτή. Κατάλαβα γιατί ήρθαν και πολλοί οπαδοί άλλων ομάδων ακόμη και με ένα αντίπαλο που δεν τραβάει, όπως η Άντερλεχτ. Αν σας αρέσει το ποδόσφαιρο, θα περάσετε υπέροχα.
Σημ.: Βοηθάει και το καταπληκτικό Ολυμπιακό Στάδιο.



7. Το δίλημα των δύο ντέρμπι
Αναλύοντας αυτά που έλεγα για το rotation, την Παρασκευή ο Φερέρ πρέπει να είχε ένα μεγάλο δίλημα. Ποιους να βάλει με τον Ολυμπιακό και ποιους να κρατήσει για την Άντερλεχτ.
Μπορούσε να κρατήσει την «βασική» ενδεκάδα να ξεκουραστεί και να παίξει με τον Ολυμπιακό με την χτεσινή ενδεκάδα. Φανταστείτε τι θα είχε ακούσει χάνοντας το ντέρμπι και το τρίποντο στο Champions. Αποφάσισε να χτυπήσει και τα δύο παιχνίδια! (Ο Ολυμπιακός είναι νομίζω αρκετά καλύτερος από την Άντερλεχτ) Άλλωστε πρέπει να δώσει βάση στο πρωτάθλημα παρά να κυνηγάμε την 2η (εντελώς απίθανη) θέση στο Champions.

8. Ο Φερερ
Τον πάω με χίλια! Η ομάδα παίζει (όσο μπορεί) ωραίο ποδόσφαιρο, οι παίκτες παίζουν το 100% των δυνατοτήτων τους. Κάνουμε ευκαιρίες, δεν βάζουμε γκολ. Θα έρθουν και μαζί θα έρθουν και τα αποτελέσματα. Θέλει δύο χρόνια τουλάχιστο για να δείξει σοβαρά δείγματα δουλειάς (εγώ τουλάχιστο τόσα θα ήθελα). Βέβαια σε δύο χρόνια θα έδειχνε και ο Μπάκε, αλλά ας όψονται…
Η ομάδα τώρα χτίζεται. Έχουμε καλό μηχανικό. Δεν μασάμε!

Το ταξίδι ενός αποφθέγματος

'90s, Oδός Μελενίκου, Θεσσαλονίκη. Παίζω τάβλι με συμφοιτητή απ' το ΑΠουΘου. Ταυτοχρόνως συζητούμε για τα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας: τις γυναίκες. Και μου έρχεται η εξής ατάκα: "Ο τρόπος αντιμετώπισης μιας σχέσης είναι σαν το τάβλι: Πόρτες (μπαίνεις), πλακωτό (...) και ...φεύγα!"

Δεν μπορώ να πω πως ήταν και ό,τι πιο έξυπνο έχω πει στη ζωή μου (βλ. "Τα αποφθέγματα του Civil", εκδόσεις Cambridge Un., 2007). Aυτό που μπορώ να πω είναι πως έπαθα πλάκα ακούγοντάς το δια στόματος Μαρίας Σολωμού σε διαφημιστικό σποτάκι του νέου κύκλου της σειράς Singles! Και η απορία μου είναι: Το σκέφτηκε μόνος του ο συγγραφέας της σειράς; Το άκουσε από κάπου; Το απόφθεγμά μου ταξίδεψε από στόμα σε στόμα; Να νοιώσω περήφανος; Ή όχι;

ΥΓ Σας έχει τύχει τίποτα παρόμοιο;

Μίζες (και καρμπυρατέρ)

Στην Ελλάδα έχω ακούσει διάφορες περιπτώσεις συναλλαγής παράνομης ή και ανήθικης. Μιλάμε για τις μικρές καθημερινές συναλλαγές του έλληνα φορολογούμενου. Στις περιπτώσεις που θα αναφέρω δεν έχω υπάρξει μέρος της, πλην μίας που θα υποδειχτεί.

1. Χρηματισμός υπαλλήλου του τμήματος Συγκοινωνιών για να περάσεις τις εξετάσεις για το δίπλωμα οδήγησης (Αθήνα). Αν δεν πληρώσεις ΔΕΝ περνάς. Το είπε ο δάσκαλος οδήγησης στο μαθητή. Εσύ δεν χρειάζεται να έχεις κανένα κονέ.

2. Χρηματισμός υπαλλήλου πολεοδομίας Δήμου της Αττικής για να ΚΟΙΤΑΞΕΙ (όχι για να εγκρίνει) άδεια οικοδομής. Ο υπάλληλος λέει πως δεν έχει χρόνο για τώρα. Μπορείς να περιμένεις τρεις μήνες να έρθει η σειρά σου. Υπερωρία το δημόσιο δεν πληρώνει. Άρα, πληρώνεις εσύ… (περί τα 1000€ η ταρίφα)

3. Χρηματισμός γιατρού για παράκαμψη σειράς για εγχείρηση σε δημόσιο νοσοκομείο. Υπάρχουν βέβαια και τα φακελάκια τα μισά εκ των οποίων δίδονται με προσωπική πρωτοβουλία των ασθενών. Ποτέ δεν έχω ακούσει γιατρό να ζητάει. Βέβαια, θα μου πείτε, σε μερικές περιπτώσεις βλέπεις τη διαφορά στην αντιμετώπιση από το πρώτο κιόλας λεπτό!

4. Συναλλαγή με πολιτευτές. Θα σε ψηφίσω (έχω 40 ψήφους στο χωριό) και εσύ θα βάλεις το παιδί στο…(δημόσιο). Το ΑΣΕΠ βελτίωσε πολύ τα πράγματα. Οι τρύπες όμως παρέμειναν.

Υποπερίπτωση 1: Φωτογραφικές προκηρύξεις. (Ευφημισμός. Το μόνο πράγμα που έχει απομείνει για να σιγουρευτούμε όλοι ποιον θέλουμε, είναι να μπει η φωτογραφία του στα ζητούμενα της προκήρυξης) Στο Δήμο Κάτω Ραχούλας ζητήθηκε μηχανικός με άριστη γνώση γερμανικών και μεταπτυχιακό. Όσοι γνωρίζουν τις απαιτήσεις των τεχνικών υπηρεσιών από τους μηχανικούς τους μπορούν να πέσουν κάτω από τα γέλια (ή ας κρατηθούν από κάπου)

Υποπερίπτωση 2: Μηχανικός κάνει αίτηση σε δήμο της παραμεθορίου (μην ξεχνάτε πως στους δήμους ο διαγωνισμός ΕΛΕΓΧΕΤΑΙ αλλά δεν ΔΙΕΞΑΓΕΤΑΙ από το ΑΣΕΠ. Δηλαδή ο Δήμος αποφασίζει ποιον θέλει και το ΑΣΕΠ απλώς τσεκάρει πως τα χαρτιά του είναι εντάξει) Ο εν λόγω μηχανικός βάζει βύσμα βουλευτή του νομού. Παράλληλα κάνουν τα χαρτιά τους: μηχανικός με βύσμα υπουργό και ανιψιός του Δήμαρχου, και έτερος ρωσοπόντιος μηχανικός.
Η κατάταξη που έπρεπε να ανακοινωθεί βάσει μορίων:

1. Ρωσοπόντιος 2.του Βουλευτή 3. ο ανιψιός.
Η κατάταξη που ανακοινώθηκε:

1. ο ανιψιός 2.του Βουλευτή 3. Ρωσοπόντιος.

Υποπερίπτωση 3: Σε εταιρείες του δημοσίου, ιδιωτικού όμως δικαίου, δεν υπάρχει ΑΣΕΠ. Βλέπε κλιμάκια επίβλεψης της Εγνατίας Οδού, κλπ Εκεί φτάνει ένα τηλέφωνο…

5. Συναλλαγή σε συνοικιακό κατάστημα: «Κόψε κάτι και δε θέλω απόδειξη»

6. Χρηματισμός εφοριακού: Σου εξηγεί πόσο μεγάλο είναι το πρόστιμο που είναι αναγκασμένος να σου ρίξει. Τον ρωτάς τι μπορείς να κάνεις για να το αποφύγεις. Σου λέει…

ΥΓ Γράψτε τις δικές σας εμπειρίες ή εμπειρίες φίλων σας

ΥΓ2 Θα επανέλθω...

Προσπέραση

Ταξίδευα με τη γυναίκα μου σε δρόμο (εθνική οδό) όλο στροφές και κακό. Σε κάποια φάση εκνευρίστηκε με τις προσπεράσεις μου. Το επιχείρημά της ήταν: Οι άλλοι είναι βλάκες και πάνε πιο αργά;

Αυτό με έκανε (για πρώτη φορά ομολογουμένως) να σκεφτώ: ποιοι είναι οι λόγοι που προσπερνάω; Γιατί πάω πιο γρήγορα από κάποιους άλλους;

Οι απαντήσεις που πήρα (από τον εαυτό μου) ήταν οι εξής:
Προσπερνώ γιατί οδηγώ πιο γρήγορα από τον μπροστινό μου. Αν ο μπροστινός μου οδηγούσε (γενικά) πιο γρήγορα από μένα, πολύ απλά η απόσταση μεταξύ μας θα μεγάλωνε και δεν θα είχε γίνει ποτέ «μπροστινός μου»!
Καλά ως εδώ, αλλά γιατί οδηγώ πιο γρήγορα από κάποιους άλλους;

1ος παράγοντας: Οι επιβάτες.
Οδηγώ γρηγορότερα όταν οδηγώ χωρίς συνεπιβάτες. Λογικό, αφού όταν έχεις συνεπιβάτες πρέπει να σκέφτεσαι και την άνεσή τους (πολύ σημαντικό το να κουβαλάς παιδιά μαζί σου). Ακόμη, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τους κάνεις να νιώθουν ανασφαλείς (ακόμη κι αν εσύ θεωρείς πως οδηγείς με απόλυτη ασφάλεια. Σκέψου πως θα ένιωθες εσύ στη θέση τους)

2ος παράγοντας: Το όχημα.
Οδηγώ γρηγορότερα με το σημερινό μου αυτοκίνητο, απ’ ότι με αυτό που είχα πριν ένα χρόνο. Έχει φαρδύτερα λάστιχα, μεγαλύτερη ιπποδύναμη και γενικά μπορεί να πάει γρηγορότερα στο ΙΔΙΟ επίπεδο ασφάλειας.

3ος παράγοντας: Η ηλικία.
Στην ηλικία των 32 έχω πολύ καλύτερα αντανακλαστικά απ’ ότι έχει ένας οδηγός στην ηλικία των 60+. (αυτά όταν δεν έχω πιει και δεν νυστάζω)

4ος παράγοντας: Η εμπειρία.
Ειδικότερα η εμπειρία να οδηγείς σε ελληνική εθνική οδό διπλής κατευθύνσεως χωρίς διαχωριστική μπάρα. Όταν πρωτοβγήκα στην εθνική οδηγούσα ήδη δύο χρόνια εντός πόλης. ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ! Φυσικά, η αύξηση της εμπειρίας/χιλιόμετρο είναι μια φθίνουσα συνάρτηση. Δηλαδή: Είναι διαφορά να έχεις κάνει 10 μεγάλα ταξίδια αντί για 5 αλλά είναι ΠΟΛΥ μεγαλύτερη διαφορά να έχεις κάνει 5 αντί για ένα!

Όλοι αυτοί είναι λόγοι που μπορώ να πάω γρηγορότερα από τον μπροστινό χωρίς να νιώθω τύψεις ότι τρέχω σαν μ*λ*κ*ς!

ΥΓ Στο εν λόγω ταξίδι εξήγησα με σαφήνεια όλους τους παραπάνω λόγους στην γυναίκα μου. Με έπιασε στην υποπερίπτωση 1β: «σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τους κάνεις να νιώθουν ανασφαλείς»! Τι τα λέω; Έπιασα δεξιά και πήγα μαζί με τις άλλες κότες…

Το παραμύθι

Το παραμύθι πως κάθε έλληνας πολίτης μπορεί να γίνει βουλευτής ή και πρωθυπουργός είναι ένα από αυτά που καταπίνει αμάσητα από μικρός κάθε έλληνας. Καθίστε και σκεφτείτε πόσοι έλληνες βουλευτές έχουν έως δευτέρου βαθμού συγγένεια με παλιότερο υπουργό, βουλευτή και θα καταλάβετε. Μερικά ονόματα που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό: Κώστας Καραμανλής, Ντόρα Μπακογιάννη, Κυριάκος Μητσοτάκης, Σταύρος Καλογιάννης, Γιώργος Παπανδρέου, Φώφη Γεννηματά, Σίμος Κεδίκογλου, Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, Κρινιώ Κανελλοπούλου, Νάσος Αλευράς, Απόστολος Κατσιφάρας (αν ξέρετε κι άλλους πείτε τους και σε μένα). Αλλά ας μην το κουράσουμε. Είναι λογικό το παιδί μεγαλώνοντας να ακολουθήσει τη δουλειά του μπαμπά του. Το έκανε η αδερφή μου, το έκανε ο κουμπάρος μου, το έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου. Οι δύο πρώτοι, καλά. Ο τρίτος;!!!
Μου αρέσει, όσο ακριβώς μου αρέσει η κληρονομική μοναρχία...

ΥΓ Γιατί δεν απαγορεύουμε το βουλευτιλίκι σε συγγενείς έως 2ου βαθμού; Οι αρχαίοι έλληνες όταν κάποιος αποκτούσε υπερβολική επιρροή, τον εξόριζαν. Εμείς τι κάνουμε με την υπερβολική επιρροή των φατριών;

Συμμετοχική δημοκρατία

H συμμετοχική δημοκρατία είναι κάτι πολύ όμορφο, όσο και ασαφές. Ξεκίνησε με την ιδέα ενός δήμου της Βραζιλίας που χρησιμοποιεί την γνώμη των πολιτών (δημοψηφίσματα) για να πάρει θέση κυρίως σε ζητήματα δημοτικού προϋπολογισμού. Ακολούθησαν δύο δήμοι στην Ισπανία ενώ στην Βενεζουέλα υπάρχει το κρατικό τηλεοπτικό κανάλι το οποίο (αντί να βάλει το Survivor: Panama) διοργανώνει θεματικές εβδομάδες όπου ο κάθε πικραμένος γίνεται παραγωγός εκπομπής και λέει την άποψή του (και την σκηνοθετεί κιόλας!).

Όλα αυτά δείχνουν μια προσπάθεια να ξεφύγουμε από την παρωχημένη λύση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας η οποία δημιουργήθηκε λόγω της δυσκολίας (πριν δύο αιώνες) της προσπέλασης όλων των πολιτών στην παιδεία, την γνώση των προβλημάτων, την ανάγκη της πλήρους ενασχόλησης με τα κοινά. Λόγοι που σήμερα έχουν εκλείψει: η παιδεία του ελληνικού λαού βρίσκεται σε ικανοποιητικό επίπεδο, η πληροφορία είναι το πιο κοινό αγαθό, και φυσικά δεν χρειάζεται να ζεις στην πρωτεύουσα για είσαι γνώστης των εξελίξεων. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε τις δυνατότητες του διαδικτύου για ανταλλαγή απόψεων και οργανωμένα δημοψηφίσματα έχουμε κάθε λόγο να εξελίξουμε την δημοκρατία μας.

Ούτως ή άλλως, δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση πως οι τριακόσιοι της Βουλής έχουν πλήρη γνώση επί παντός του επιστητού ή τουλάχιστο όχι καλύτερη από τη δική μου στα θέματα με τα οποία ασχολούμαι επαγγελματικά. Ομοίως, ένας αθλητής έχει πιο τεκμηριωμένη άποψη για τα προβλήματά του από ότι ο Χ βουλευτής κ.λ.π.

Προτείνω λοιπόν το εξής: Σε επίπεδο δήμου πρώτα (πιλοτικά), μετά σε επίπεδο νομαρχιακής αυτοδιοίκησης και (τελικός στόχος) σε επίπεδο κράτους να εγγραφεί κάθε έλληνας πολίτης σε ένα τομέα της επιλογής του. Τι σε ενδιαφέρει κύριε; που είσαι ενημερωμένος; σε ποιο τομέα έχεις άποψη; Στην παιδεία; στην οικονομία; στην υγεία; Γράφεσαι στο αντίστοιχο τμήμα και οφείλεις να ενημερώνεσαι για τα τεκταινόμενα. Όταν με το καλό η κυβέρνηση κατεβάσει ένα νομοσχέδιο σχετικό με τον τομέα σου, το παίρνεις (με e-mail!), το διαβάζεις, και αρχίζει ο διάλογος. Μετά από δύο μήνες, εσύ και άλλοι, ας πούμε, 100.000 εγγεγραμμένοι ψηφίζετε (ηλεκτρονικά, μέσω διαδικτύου) και αποφασίζετε.

Ο υπουργός λοιπόν, σκέφτεται δύο φορές πριν καταλήξει σε πρόταση γιατί, τώρα πια, δεν υπάρχουν οι 151+ εξασφαλισμένοι ψήφοι του κόμματός του που υπήρχαν παραδοσιακά στη βουλή.

Παρένθεση: Οι βουλευτές είναι υποχείρια των κομμάτων. Αυτό είναι γνωστό. Γιατί να είναι και ανεκτό; Ο Γιάννος Παπαντωνίου υπήρξε συνεπής με τη θέση του στο θέμα της Εμπορικής και διαγράφηκε. Δεν υπάρχει χώρος διαφωνίας σε ένα (κατά τα άλλα δημοκρατικό) κόμμα. Βέβαια, σε αυτό το θέμα υπάρχει και η λύση των αμερικανών. Δηλαδή, προσαρμόζοντάς το στα ελληνικά δεδομένα, ξεχωριστές εκλογές για εκλογή κυβέρνησης και για εκλογή βουλευτών. Κλείνει η παρένθεση.

Υπάρχουν πολλά προβλήματα που θα ανακύψουν (πχ ποια θα είναι η μορφή του διαλόγου; Ποιος θα τον ρυθμίζει; Δεν θα αυξηθεί η επιρροή των ΜΜΕ μ’ αυτό τον τρόπο;) Αλλά είναι σίγουρα προτιμότερο να αποφασίζεις μόνος σου για τα λάθη τα οποία θα πληρώσεις.
Το πράγμα σίγουρα σηκώνει πολύ συζήτηση…

Ο γαύρος είναι (και φέτος) μόνο για τον φούρνο

Δεν υπάρχει (κατ'εμέ) μεγαλύτερη απόλαυση από 30 μαντράχαλους που τσακώνονται για ποδόσφαιρο. Αυτό συνέβη στο http://themotorcycleboy.blogspot.com/2006/09/blog-post_13.html

Ο λόγος όλων των ποδοσφαιρικών τσακωμών είναι τα παρακάτω 10 αναπάντητα ερωτήματα:

1. Είναι σοβαρό πράγμα το ποδόσφαιρο ή είναι μόνο για πλάκα δύο ώρες τη βδομάδα;

2. Αν έχουν σημασία μόνο τα λεφτά, τότε γιατί μας βάζουν να παίξουμε στο Τσαμπιολίγκ και δεν μας αφήνουν στην ησυχία μας; Γιατί η Σπόρτιγκ Λισσαβώνας κέρδισε (προχτές) την Ίντερ; (μοναδικό παράδειγμα αυτή την εβδομάδα)

3. Να προσφέρουμε θέαμα αλά Σόλιντ ή να κερδίζουμε μισό-μηδέν αλά Μπάγεβιτς;

4. Να υποστηρίζουμε τις ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη ή να χαιρόμαστε με την τεσσάρα του Θρήνου; Και γιατί αυτό είναι κακό; (βλ. και ερώτημα 1)

5. Είμαι με την ΑΕΚάρα αλλά την έπαιξα ότι θα χάσει με πάνω από 1 γκολ διαφορά με συντελεστή 1,51. Το θεώρησα (για μένα που ξέρω την ομάδα) κατάθεση σε τράπεζα με επιτόκιο 51% την ημέρα. Είναι αμαρτία ή απλά κακό;

6. Οι ομάδες είναι τελικά εταιρείες ή ιδέες; Ο πρόεδρος πρέπει να είναι φίλαθλος ή οπαδός;

7α. 1ο Προαιώνιο Ερώτημα: Έχουν μεγαλύτερη αξία τα πρωταθλήματα στην Ελλάδα ή η ευρωπαϊκή καταξίωση;
7β. 2ο Προαιώνιο Ερώτημα: Μετράνε τα πρωταθλήματα πριν την δημιουργία Α’ Εθνικής;

8. Ο πρωταθλητισμός είναι το όπιο των λαών για να ξεχνάνε τα προβλήματα και να τους πίνει το αίμα το κεφάλαιο;

9. To be (in the Champions League) or not to be?

10. Θυμάσαι τη φάση με τον Τσαλουχίδη, που ανατρέπει τον Κοπιτσή στο 87' και το μαϊμού πέναλτι που σας έδωσε στο καπάκι; (Αλλά βέβαια, που να το θυμάσαι!)

Η ομορφιά των παραπάνω ερωτημάτων είναι η ίδια με αυτή της ερώτησης "Υπάρχει ζωή μετά;": απαντώνται μεταθάνατον.

Φυσικά, έχω άποψη (όπως όλοι) για όλα τα παραπάνω και, συνήθως, είναι κάπου στη μέση...

ΤΟΡ 5 ταινιών που με έκαναν να δακρύσω

1. In the name of the father
Στην τελευταία σκηνή, το σινεμά (το Ολύμπιον στη Θεσσαλονίκη) είχε σηκωθεί όρθιο και χειροκροτούσε!

2. Mar adentro
Στη σκηνή που ο Χαβιέ Μπαρδέμ παίρνει τηλέφωνο τη φίλη του να της πει ότι εντάξει, τα κανόνισε, θα πεθάνει...

3. Dead poets society
Τελευταία σειρά στο ΣινέΜπίτα στα Γιάννενα, χωρίς να με δει κανένας (ήλπιζα)

4. Lorenzo’s oil
Στην Ηγουμενίτσα, στην τηλεόραση, μόνος.

5. δεν κλαίω και τόσο εύκολα, ΕΝΤΑΞΕΙ;

MYΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Σκεφτόμουν χτες ότι οι λέξεις είναι ιδιοκτησία του συγγραφέα: τις παίρνει μία-μία, δυο-δυο και τις τοποθετεί όπου θέλει και όπως θέλει. Εσύ τώρα, που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, περιμένεις να δεις με ποια σειρά θα τοποθετήσω εγώ τις δικές μου λέξεις. Έχεις ένα στοιχείο όμως: την επικεφαλίδα μου!
Ναι, έχεις διαβάσει τη λέξη «μυθιστόρημα» και περιμένεις να ξετυλιχτεί ένας μύθος, μια ιστορία, οι λέξεις να αποκτήσουν μια σειρά κι ένα νόημα. Είναι ζαβολιά, αν το καλοσκεφτείς, ότι ήδη ξέρεις ένα μέρος αυτών που θέλω να πω, πριν καν το πω. Περιμένεις το μυθιστόρημα.


Όμως όχι! Οι λέξεις είναι δικές μου, στριφογυρίζουν στο δικό μου κεφάλι και δεν στις δίνω! Θα τις κρατήσω για μένα, να ομορφύνουν τον κόσμο του μυαλού μου. Να τις βάζω στη σειρά και να τις ανατοποθετώ και να τις αναδιατάσσω όπως γουστάρω και όποτε γουστάρω. Δεν τις πουλάω και δεν τις δίνω σε κανένα σας!

Κάνω τέχνη εγώ.

Θέατρο 2

Στο θεατρικό εργαστήρι που λέγαμε χτες (που είμαι πολύ χαρούμενος που πάω, ντε!) σκεφτόταν να έρθει και η γυναίκα μου. Της είχε αρέσει στην αρχή η ιδέα αλλά την πρώτη φορά που πήγα δεν αισθανόταν καλά και την δεύτερη έλλειπε εκτός πόλης. Τώρα που της έχει φύγει ο πρώτος ενθουσιασμός, σκεφτόμουν να την πιέσω λίγo για να έρθει. Σκεφτόμουν πόσο ωραίο θα ήταν να κάναμε κάτι τέτοιο μαζί. Ή μήπως όχι; Μήπως πρέπει να αφήνουμε τον άλλο ελεύθερο να παίρνει τις αποφάσεις του, χωρίς να τον επηρεάζουμε καν; Μήπως η χαρά η δική μας δεν είναι κατ’ ανάγκη η χαρά και του άλλου; Κι αν έρθει και δεν της αρέσει; Δεν θα νιώσω μια απογοήτευση που δεν μπόρεσε να αισθανθεί, αυτό που για μένα είναι δεδομένο, την χαρά του θεάτρου;
Είναι ωραίο πράγμα το ζευγάρι να βρίσκει να κάνει κάποια πράγματα μαζί.

ΥΓ Πέρυσι την έπεισα να πάμε να μάθουμε ιταλικά. Τα ιταλικά ήταν πάντα, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ο μεγάλος μου έρωτας. Εκείνη ήθελε ισπανικά. Δεν είχα κανένα επιχείρημα να αντιτάξω. Πήγαμε ιταλικά. Βαρέθηκε και τα παράτησε. Στενοχωρήθηκα. Δεν της το είπα (δεν θα άλλαζε και κάτι) αλλά στενοχωρήθηκα.

ΥΓ2 Δεν πάω καλά.

Θέατρο

Όταν ήμουν 10 χρονών και πηγαίναμε τα καλοκαίρια στο χωριό, παίζαμε με τα άλλα παιδάκια διάφορα παιχνίδια: αμπάριζα, κεραμιδάκια, μήλα και ό,τι άλλο μας κατέβαινε στο κεφάλι. Αυτό που εμένα μου είχε κατεβεί στο κεφάλι, ήταν το θέατρο. Επηρεασμένος από τις ταινίες του Στάθη Ψάλτη που όλο το καλοκαίρι έβλεπα στο θερινό στην Πρέβεζα, ξεπατίκωνα μέσες άκρες την ιστορία, και την έλεγα στα άλλα παιδιά στο χωριό. Στο υπόγειο του παππού είχε όλα τα εφόδια για ένα σωστό σκηνικό: παλιά κρεβάτια, μπαούλα, ρούχα, έπιπλα και το κυριότερο: καρέκλες για το κοινό. Το κοινό ήταν άλλα πιτσιρίκια από την γειτονιά (τώρα που το σκέφτομαι: πόσα πολλά πιτσιρίκια είχε η γειτονιά!). Μέσα σε λίγο καιρό εξαπλώθηκε η επιδημία και ο πάνω μαχαλάς έφτιαξε το δικό του θέατρο...


(Λήξη φλασμπακ, το πλάνο απομακρύνεται, βρισκόμαστε σε ένα σύγχρονο δρόμο της Χαλκίδας, ο ήρωας κοιτά την επιγραφή απέναντι, σε ένα σύγχρονο κτίριο: «Θεατρικό Εργαστήρι»)

ΥΓ Όπως, ίσως, καταλάβατε, θα γραφτω (25 χρόνια μετά) σε θεατρικό εργαστήρι. Ήδη πήγα δύο φορές και είμαι πολύ χαρούμενος!

Κλειτοριδεκτομές (στην Ελλάδα;)

O γνωστός, εν Φιλλανδία έλλην, Ovi, ασχολείται εδώ:
http://ovigreek.blogspot.com/2006/09/episode-iv.htmlil
με το πρόβλημα του (απαίσχυντου) εθίμου της κλειτοριδεκτομής σε έφηβες. Υποστηρίζει πως η πρακτική αυτή επιβιώνει στις μέρες μας σε όλες τις αφρικανικές-μουσουλμανικές κοινότητες των σύγχρονων ευρωπαϊκών χωρών!!! (τα θαυμαστικά δεν είναι επειδή το υποστηρίζει, αλλά επειδή -καθώς φαίνεται- ισχύει).

Υποστηρίζει επίσης πως (εσκεμμένα) το μουσουλμανικό συμβούλιο στο Ελσίνκι, δεν παίρνει καμμία θέση. Και μου δημιουργήθηκε το εξής ερώτημα: Ποια είναι η θέση των εν Ελλάδι μουσουλμάνων; Έχουν γίνει κλειτοριδεκτομές από αφρικανούς μετανάστες στην Ελλάδα; Όντως κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου ή δεν μας έχουν αγγίξει (ακόμα) τέτοιου είδους προβλήματα;

comments...

Παρακαλώ, κάντε ένα σχόλιο.
Please, make a comment.

google-site-verification: google358d3008d243c82e.html

Μολδαβία - Ελλάδα: με την τακτική Auto!

O Ότο Ρεχάγκελ κατέβασε προχτές την Εθνική Ομάδα στο ματς με την Μολδαβία με ένα 4-3-3 όπου και οι τρεις κεντρώοι είναι αμυντικά χαφ: Ζαγοράκης, Μπασινάς, Κατσουράνης.
Οι τρεις επιθετικοί (Χαριστέας, Αμανατίδης, Καραγκούνης) ήταν οι εξής δύο: ο Χαριστέας. Ο Καραγκούνης εκδιώχθηκε από την ενδεκάδα της Μπενφίκα επειδή δεν είναι αρκετά επιθετικός για δημιουργικό χαφ και αρκετά αμυντικός για αμυντικό χαφ. Ο Αμανατίδης έχει ένα (κατά Ρεχάγκελ) μεγάλο προσόν: παίζει στη Γερμανία. Δυστυχώς, όπως φάνηκε το Σάββατο, δεν έχει κανένα άλλο.

Αυτή η ενδεκάδα κατεβαίνει λοιπόν, όχι για να πάρει το Χ στο Γουέμπλεϊ, αλλά το διπλό στο Κισινάου. Η λογική του «κατεβαίνω με 3 αμυντικά χαφ για να έχω μονίμως τη μπάλα» καταρίπτεται στο παιχνίδι πολύ γρήγορα, όταν διαπιστώνει (και ο Ρεχάγκελ) πως τη μπάλα την έχουμε και με δύο αμυντικά χαφ, μη σου πω και με μισό. Και τι κάνει κανείς σ’ αυτή την περίπτωση; Βγάζει τον (τραγικό) Ζαγοράκη, θα μου πείτε. Όχι! Τον βάζει επιθετικό χαφ!

Με όλα αυτά τα λάθη μαζεμένα, η Εθνική κάνει ένα κάκιστο πρώτο ημίχρονο. Και εκεί που στο δεύτερο έρχεται η φώτιση στον μεγάλο Ότο να βγάλει τον Ζαγοράκη, να παίξει στη φυσιολογική του θέση ο Καραγκούνης και να βάλει το Λυμπερόπουλο (αφού όλη η Μολδαβία είναι πίσω και το γκολ είναι φανερό πως θα μπει από σέντρα), καταφέρνει πάλι και τα σκατώνει. Βγάζει τον κατεξοχήν κεφαλοσφαιριστή Χαριστέα και βάζει τον παίκτη «δώσεμουχώρονατρέξωναδειςτιεστίβερίκοκο» Σαλπιγγίδη.
Για το ότι κρατάει μέσα τον Αμανατίδη, πρέπει να γραφεί ξεχωριστό κεφάλαιο…
Παρόλα αυτά η, μία κλάση ανώτερη, εθνική, κερδίζει.

Μη με παρεξηγείτε. Ο Ότο είναι ένας μεγάλος προπονητής με κύρια προσόντα του το ότι ξέρει να διαλέγει παίκτες (εξαιρουμένου του γερμανικού κωλύματος), στήνει την ομάδα που βρήκε πολύ καλά με σπουδαίους αντιπάλους (Γαλλία, Τσεχία, Πορτογαλία, Ισπανία) και δεν μπορεί επουδενί να παίξει μπάλα με χειρότερους (Αρμενία, Αλβανία, Μολδαβία, Β.Ιρλανδία) δηλαδή να δημιουργήσει. Οπωσδήποτε είναι πολύ καλός ψυχολόγος και δεν πανικοβάλλεται. Μένει προσηλωμένος στους παίκτες του και δεν τους αλλάζει με ΤΙΠΟΤΑ! Αυτό φυσικά είναι και αρνητικό (βλ. περίπτωση Ζήκου)

Το μόνο σίγουρο φίλοι μου, είναι πως αυτός ο προπονητής, σε αυτά τα προκριματικά,
ΘΑ ΜΑΣ ΒΓΑΛΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ!

Καμμένο χαρτί

O Nίκος μόλις το έμαθε, σήκωσε το τηλέφωνο και σχημάτισε τον αριθμό. Στην άλλη γραμμή, η φωνή του απάντησε νευρικά:
- Πού ‘σαι ρε μαλάκα;
Ο Νίκος πήρε στάση άμυνας:
- Ήμουν στην ΕΠΑΕ το πρωί…
Η άλλη γραμμή, φάνηκε ανυπόμονη:
- Δεν είδες τις αναπάντητες;
- Ναι, βέβαια…Τι κάνεις;
- Τι να κάνω γαμώ το κέρατό μου; Τρέχω και δε φτάνω με εσένα πού ‘μπλεξα!

Ο Νίκος ήξερε τον Βαγγέλη 14 χρόνια, από τότε που είχαν γνωριστεί στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού. Είχαν γίνει φίλοι, κουμπάροι και φυσικά ο Βαγγέλης ήταν ο ποδοσφαιριστής, το ταλέντο, το καλό παιδί κι ο Νίκος ήταν ο μάνατζέρ του. Πέρασαν μαζί χαρές μεγάλες, όπως τότε με το πανευρωπαϊκό και τις προσδοκίες μιας άλλης ζωής. Μια άλλη ζωή που φάνηκε να γίνεται πραγματικότητα με τον άφθονο παρά που άφησε να ρέει για πάρτι τους μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ιταλίας. Μετά ήρθε ο πάγκος, ο ατελείωτος πάγκος και η μεταγραφή στην Πορτογαλία. Ο Νίκος αποφάσισε να περάσει στην αντεπίθεση:
- Ηρέμησε ρε παιδάκι μου, πως κάνεις έτσι; Σε έχω αφήσει εγώ ποτέ ξεκρέμαστο; Εγώ σε πήγα στη Λισσαβώνα, εγώ θα σε πάω τώρα όπου θες!

Ο Βαγγέλης δε φάνηκε να συμμερίζεται τη θέση του Νίκου:
- Όλο παπαριές είσαι! «Τώρα με τον καινούριο προπονητή, θα είσαι βασικός και αναντικατάστατος» μού ‘λεγες! Τον είδαμε και τον Ντοσάντο! Πέρασε ένας μήνας και ο Βαγγελάκης είναι ανεπιθύμητος! Ποιος, ο Βαγγελάκης που φοράει τη φανέλα του όλη η Λισσαβώνα! Άι σιχτιρ…
- Ηρέμησε ρε παιδάκι μου! Ρε Βαγγέλη, σύνελθε! Αφού τον πήρες κι εσύ χαμπάρι τον Ντοσάντο, είναι ανώμαλος ο τύπος. Ή θέλει να προωθήσει τους δικούς του. Τέλος πάντων, άλλο είναι τώρα το ζητούμενο. Πάμε Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία; Θες Ελλάδα; Πες μου!
Ο Βαγγέλης έβγαλε ένα αναστεναγμό και χαμήλωσε τον τόνο της φωνής του τουλάχιστο δυο οκτάβες:
- Τι Ελλάδα ρε Νίκο, πάει 24 ο μήνας, οι μεταγραφές κλείσανε… Ξέρω εγώ, τι δυνατότητες έχω;
- Κοίτα, υπάρχει εκείνη η προσφορά από τη Μπόλτον, κι είναι κι ο Στέλιος εκεί. Μετά με έχουν πάρει τηλέφωνο από Φραγκφούρτη κι από Λιλ. Αλλά δεν είναι και πολλά τα λεφτά…
- Πόσα;
- Πόσα είναι τα λεφτά;
- Αμ τι; Πόσοι είναι οι κεφτέδες; Λέγε!
- Γύρω στα 500 χιλιάρικα δίνει η Μπόλτον και κάτι παραπάνω οι άλλες… Αλλά μη σε νοιάζει, θα τις ζορίσω…

Ο Βαγγέλης δεν άντεξε, ξαναξέσπασε:
- Ά, ρε αλήτη Νικολάκη, που άμα δεν μας χώριζαν εφτά χιλιάδες χιλιόμετρα θα σ’ είχα κάνει πεντακόσιες χιλιάδες κομματάκια!
- Τι χαλιέσαι ρε παιδάκι μου, κάτι θα τσοντάρουν κι οι Πορτογάλοι, πως αλλιώς θα σπάσουμε το συμβόλαιο; Μην είσαι χαζός, άκου τι σου λέει ο Νίκος…
- Αυτό έκανα ο μαλάκας!
- Έλα ηρέμησε, θα σε πάρω μετά να σου πω ακριβώς.
- …

TOP 5 αγαπημένων ποδοσφαιρικών ομάδων

- A.S. Roma

Κάτι η πόρωσή μου με το ιταλικό ποδόσφαιρο, κάτι τα γκολ του Φέλερ και οι πανηγυρισμοί του Μπόνιεκ στην εξέδρα του Ολίμπικο, κάτι η αιώνια πόλη με έκαναν από μικρό οπαδό…



- Α.Ε.Κ.

Εδώ φταίει καθαρά το ποντιακό μου σόι!

- ΠΑΣ Γιάννινα

Εδώ φταίει η καταγωγή…


- Barcelona

Eδώ, εκτός από το καταπληκτικό ποδόσφαιρο, φταίει και η αιώνια συμπάθεια του αδύνατου απέναντι στο κατεστημένο (που ήταν η) Ρεάλ. Βάλε και λίγο αναρχική ιστορία και μετά πορώσου…




- Liverpool F.C.

Αρχές του ’80 που μεγάλωνα εγώ, δεν υπήρχε άλλη ομάδα…

TOP 5 cocktails

Tα παιδιά τα έγραψαν ήδη...

http://siteseein.blogspot.com/2006/07/top-5-cocktails.html

...και συμφωνώ απόλυτα!

Αγαπημένη μου η Μαργαρίτα. Μου τη δίνει όταν μου την φτιάχνουν με λεμόνι αντί lime και γίνεται θεόξυνη!

H προτεραιότητα

Όλοι οι οδηγοί γνωρίζουμε πως, σε δρόμους χωρίς Στοπ, προτεραιότητα έχει εκείνος που έρχεται από τα δεξιά σου.

Όχι πάντα όμως! Βρέθηκα σε μια φρεντοκουβέντα προχτές και έμαθα τα εξής: Αν εσύ έρχεσαι από τα δεξιά από χωματόδρομο και ο άλλος πέσει πάνω σου από ασφαλτοστρωμένη οδό, υπάρχουν λέει δικαστές που τον δικαιώνουν! («και αν είναι πολύ παλιά η άσφαλτος και θέλει ένα φρεσκαρισματάκι;», ρώτησα εγώ)

Επίσης, αν εσύ είσαι στην Αθηνών – Λαμίας (αυτή, τη μεγάλη, με τις τρεις λωρίδες) και σου βγει ο ανώμαλος από κάθετη που κάποιος ξέχασε και άφησε ανοιχτή (συν ότι ξέχασε να βάλει και στοπ) έχει προτεραιότητα γιατί ήρθε από δεξιά. Οπότε (αν ζήσεις απ’το τρακάρισμα) τον πληρώνεις! Ειδικά αυτό το τελευταίο φημολογείται πως έχει συμβεί και δικαιωθεί σε δικαστήριο!

Να ξεκαθαρίσουμε πως δεν ισχύει σε καμιά περίπτωση κάτι που άκουσα από πολλούς, ότι δηλαδή μια εθνική οδός έχει πάντα προτεραιότητα έναντι μιας επαρχιακής, μια επαρχιακή έναντι μιας δημοτικής κλπ Τις κατηγορίες των οδών δεν τις ξέρουν οι ίδιοι στις νομαρχίες, θα τις ξέρει ο κάθε τουρίστας;

Το κορυφαίο όμως το άκουσα στον εν λόγω καφέ και λέγεται ο κανόνας του Ταυ. Όταν λοιπόν οι δρόμοι σχηματίζουν Τ και εσύ έρχεσαι στην διασταύρωση από το κάτω μπαστουνάκι κοίτα και δεξιά (όπως είναι το λογικό) και αριστερά. Γιατί αν σου έρχεται ο άλλος από αριστερά αλλά πηγαίνει ευθεία και πέσει πάνω σου (εννοείται ότι δεν έχει κανένας στοπ) μπορεί ο δικαστής να τον δικαιώσει! Και αυτό συνέβη σε γνωστή επαρχιακή πόλη…

Και ερωτώ: πόσο δύσκολο είναι να υπάρξει συγκεκριμένη απόφαση για το πότε έχω την κ*λ*προτεραιότητα; Είναι δυνατόν μια να είναι έτσι και μια γιουβέτσι;

(με πνίγει το δίκιο μου κύριε πρόεδρε!)

TOP 5 καλύτερων επιτραπέζιων παιχνιδιών

(ή επιτραπέζιων στα οποία έχω αφιερώσει στη ζωή μου ΠΟΛΥ χρόνο!)

1. Advanced Civilization
Το παιχνίδι που μου έμαθε πως υπάρχουν πιο πολύπλοκα παιχνίδια από το Risk (και μου άνοιξε ένα ολόκληρο καινούριο κόσμο!) Απίστευτο παιχνίδι για 7 (καλύτερα) παίκτες. Δεν έχει ζάρια! Ελάττωμα: διαρκεί τουλάχιστο 7 ώρες! (μόνο για φοιτητές. αχ!)

2. Οι άποικοι του Κατάν (Settlers)
Μερικά βήματα πέρα απ’ τη Μονόπολι… 4 πάικτες κτίζουν, παράγουν, εμπορεύονται.

3. Axis & Allies
Μερικά βήματα πέρα απ’ τo Risk…Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. 5 παίκτες, ηγέτες των ΗΠΑ, Σοβιετική Ένωση, Βρετανία, Γερμανία, Ιαπωνία. Τανκς, πεζικό, αεροπορία, ναυτικό, σε ένα (μη σας ξεγελούν τα ζάρια!) καθαρά στρατηγικό παιχνίδι.

4. Μονόπολι

For old times shake!

5. Puerto Rico
Συγκλονιστική ως ιδέα, ανεξάντλητο και χαοτικό ως παιχνίδι! Νο 1 στα παγκόσμια charts!

Για περισσότερες πληροφορίες ανατρέξτε στα
http://www.kaissagames.gr/
http://www.boardgamegeek.com/

ΤΟΡ 5 αγαπημένων ταινιών

Αυτό το ΤΟΡ 5 είναι «αγαπημένων» ταινιών. Αυτό ακριβώς το κάνει τελείως υποκειμενικό γιατί στο συναισθηματικό δέσιμο με μια ταινία παίζουν ρόλο πολλά πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με το καλλιτεχνικό της μέρος. Για παράδειγμα έχει σημασία ο κινηματογράφος. Για μένα είναι μεγάλο συν στην απόλαυση της ταινίας το να τη δεις σε θερινό! Επίσης έχει σημασία για μια ρομαντική ταινία το αν ήσουν ερωτευμένος όταν την είδες, κλπ κλπ κλπ. Χωρίς σημασία στη σειρά, ξεκινάω λοιπόν με…

1. Τα καλά παιδιά (The good fellows)
Γενικώς μου αρέσουν οι γκανγκστερομαφιόζικες ταινίες. Καταπληκτικός ο Νονός, το Καζίνο, το Carlito’s Way. Αλλά αγαπημένη μου πραγματικά είναι αυτή με καταπληκτικούς του Ρέι Λιότα και Τζο Πέσι.

2. Fight Club (Έντουαρντ Νόρτον, Μπραντ Πιτ)

Είμαι αναρχικό στοιχείο! Λίγο πριν τελειώσει η ταινία, συνεπαρμένος μ’ αυτά που συνέβαιναν, φοβόμουν πως στο τέλος θα τους πιάσουν και θα δω άλλο ένα χολιγουντιανό «χάπι έντ». Όμως όχι! Έκσταση!






3.Εις το όνομα το Πατρός (In the name of the Father με Daniel Day Lewis)

Στο τέλος της ταινίας, όλος ο κινηματογράφος (κι εγώ με δάκρυα στα μάτια) ήταν όρθιος και χειροκροτούσε!



4. Ρίτα Χέιγουορθ: Η τελευταία έξοδος (The Shawshank redemption με Τιμ Ρόμπινς, Μόργκαν Φρίμαν)
Μία από τις χειρότερες μεταφράσεις τίτλου στα ελληνικά. Μία από τις ωραιότερες ταινίες που έγιναν ποτέ.

5. Indiana Jones III (με Χάρισον Φόρντ, Σον Κόνερι)
Ο ήρωας των παιδικών μου χρόνων στην καλύτερή του περιπέτεια

Top 5 γλυκών

Ξεκινάω σήμερα τα "Top 5 series"! Δηλαδή τα καλύτερα 5 από ... οτιδήποτε! Τα καλύτερα 5 δεν θα μπαίνουν με συγκεκριμένη σειρά, απλά θα αποτελούν ένα λόγο να μας ξυπνήσουν ένα μικρό χαμόγελο στην καρδιά και το μυαλό... Πάμε λοιπόν για Top 5 Γλυκών!

- "Μόκα δύο δύο" στο Διεθνές (Ιωάννινα)
Παγωτό μόκα με μόκα σαντιγί!

- "Μπακλαβαδάκια" από το Νούσια (Ιωάννινα)
και οτιδήποτε σιροπιαστό...

- "Εκμέκ με καϊμάκι" στο Χατζή (Θεσσαλονίκη)
τα σχόλια περιτεύουν...

-"Midnight brownie" στα Haagen Dazs (ή στο Ruby Tuesday)
...για τους εραστές της σοκολάτας!

-Γλυκό καρπούζι απ' τη γιαγιά μου στην Πρέβεζα
Κάνει και σύκο και καρύδι και σταφύλι και κεράσι και νεράτζι και κίτρο και νερατζολέμονο και μελιτζανάκι και... αλλά το καρπούζι ΔΕΝ παίζεται!

το 8ο μπάνιο...

Μετά από πιέσεις χιλιάδων θαυμαστών μου, θα σας αποκαλύψω πως πήγε το 8ο μπάνιο μου (αυτό που από κάποιους, υπερβολικά ίσως, ονομάστηκε «το 8ο θαύμα»).

Ήταν λοιπόν, μια Παρασκευή του ζεστού ετούτου Ιούλη. Τα χρυσάνθεμα, το γιασεμί και οι ροδακινιές γέμιζαν με την ευωδιά τους τον αέρα (οι ροδακινιές ίσως όχι, μάλλον μας είχε κόψει η πείνα). Ξεκινήσαμε για την βόρεια Εύβοια και κατασταλάξαμε στις Ροβιές, ένα παραλιακό χωριό πριν την Αιδηψό. Το νερό είχε αυτό το υπέροχο γαλάζιο που βλέπεις σε αφίσες των νησιών του Πάσχα μετά από δίωρη επεξεργασία στο photoshop… Ήταν μια μεγάλη σε μήκος και μικρή σε πλάτος παραλία με ψιλό βοτσαλάκι και ελάχιστους επισκέπτες. Βρήκαμε ένα μαγαζί που είχε στήσει τέσσερις ομπρέλες με ξαπλώστρες στην ακροθαλασσιά και αράξαμε. Το νερό ήταν ταυτόχρονα κρυστάλλινο και ζεστό, συνδυασμός απίστευτος για τα κακόμοιρα ηπειρώτικα δεδομένα μου (γιατί, για όσους δεν ξέρουν, τα κρυστάλλινα νερά των παραλιών της Ηπείρου συνήθως συνοδεύονται από παγάκια). Κύμα δεν υπήρχε και η θάλασσα νόμιζες πως είναι μια απέραντη επίπεδη επιφάνεια (βόρειος ευβοϊκός γαρ, δεν μας έπιανε το βοριαδάκι!) Όλα νόμιζες πως τα είχες σκηνοθετήσει μόνος σου. Το αποκορύφωμα: ένα βαρκάκι δεμένο στην ακτή λιαζόταν καμιά πενηνταριά μέτρα μέσα… Όνειρο θερινής ημέρας!

Μπήκαμε και βγήκαμε στο νερό τρεις – τέσσερις φορές (αυτό για όσους με ξέρουν σημαίνει κάτι!) Παίζαμε, τσαλαβουτούσαμε, κάναμε μακροβούτια, στεγνώναμε, διαβάζαμε τα βιβλία μας κάτω απ’ την ομπρέλα, παραγγέλναμε φρέντο και gordon’s space και ξανά απ΄την αρχή… Ό,τι και να γράψω γι’αυτή την παραλία, χρειάζεται τρεις τελείες στο τέλος! Ίσως ακριβώς γιατί δεν μπορώ να σας περιγράψω την αγαλλίαση που νιώθω τώρα που τα γράφω και την σκέφτομαι… (να’τες πάλι οι τρεις τελείες!)

Τέλος πάντων, όπως λέει και ένας γνωστός (άγνωστος):
Οοοο, αααα, έφυγε το όγδοο και πάμε για το εννιά!

7o μπάνιο

Χθες πήγα για μπάνιο στις Αλυκές Δροσιάς, στην βοιωτική ακτή της Χαλκίδας. Υπέροχη αμμουδιά, οργάνωση (ομπρέλες, ξαπλώστρες, fredocino στο κύμα) και λίγος κόσμος! Από Σάββατο πρωί που πλακώνουν οι αθηναίοι, κόλαση!
Ρε παιδιά, μήπως δεν φταίει η πόλη (Αθήνα) που είναι έτσι, αλλά οι κάτοικοι;
:)

ΥΓ. Το μόνο μικρό πρόβλημα είναι πως για να κολυμπήσεις στα άπατα πρέπει να είσαι βαδιστής (για πολυυυ μέσα μιλάμε!)

telos!

Έγραψα δυο κείμενα και αντί να εμφανιστούν, χάθηκαν! Επιτέλους τέλος καταραμένο σύστημα!

Όσο blogάρω, τόσο blockάρω...

Όσο διαβάζω καινούρια μπλογκς στο διαδίκτυο, τόσο μένω έκθαμβος με την ποιότητα των ανθρώπων που γράφουν τα (ελληνικά) μπλογκ. Αρχίζω και πραγματικά αμφιβάλλω για την χρησιμότητα του να έχει δικό του μπλογκ ένας άνθρωπος μη προικισμένος με συγγραφικό ταλέντο, όπως εγώ. Βυθίζομαι στα κείμενα των άλλων και αναπόφευκτα μου βγαίνει η σύγκριση. Γιατί γράφω; περιμένω προφανώς κάποιος να με διαβάσει, γιατί αλλιώς θα έγραφα προσωπικό ημερολόγιο. Κι αν δεν διαβαστώ ποτέ κι από κανέναν θα έχουν κάποιο νόημα όλες αυτές οι σκέψεις, οι καταγεγραμένες σε ψηφιακά μονοπάτια;
Ε, λοιπόν, όχι! Γράφω για μένα, για ένα διάλογο με τον εαυτό μου. Αλλά, πάλι, is anybody out there?

Μπάλα

Βλέποντας τον χτεσινό τελικό, ένιωσα την ικανοποίηση του ανθρώπου που υποστηρίζει την Εθνική Ιταλίας από το 1991 και μετά. Η ομάδα αυτή δεν έχει καταφέρει τίποτε χάρη στα τεράστια ταλέντα της (που δεν έχει) όπως η Βραζιλία, την περίσσεια τεχνική της (που δεν έχει) όπως η Γαλλία και η Αργεντινή, την απαράμιλλη δύναμη (που δεν έχει) όπως η Γερμανία, τον αήττητο προπονητή (που δεν έχει) όπως η Πορτογαλία. Γι' αυτό ακριβώς το λόγο αυτό που έχει καταφέρει αυτή η ομάδα φτάνει τα όρια του ηρωικού, η ιστορία της είναι ένα έπος ανάλογο εκείνων του Ομήρου.
Όποιος έχει δει τον Ρομπέρτο Μπάτζιο να κλαίει στον τελικό του 1994, και την χαρά του μικρού παιδιού που του δίνεις ένα καινούριο παιχνίδι (το τρόπαιο) στα μάτια του Φάμπιο Καναβάρο χτες, θα συμφωνήσει αμέσως μαζί μου.

Φοβερό!

Χωρίς σχόλια... Διαβάστε πρώτα:
http://www.cpil.info/2006/06/05/to-all-those-born-b4-84/
και μετά...
http://www.pouloyiannis.gr/2006/06/1985.html