Καρδιές από σίδερο

Tις τελευταίες μέρες έχω χαθεί από προσώπου διαδικτύου γης. Ο λόγος είναι απλός. Πολεμάω με τους Βρετανούς στα στενά της Μάγχης. Έχω αποφασίσει να κάνω απόβαση αφού πλέον το Τρίτο Ράιχ εκτείνετε από τα Πυρηναία στα σύνορα με την Ισπανία και την Γαλλία του Βισύ ως τα Ουράλια και τις στέπες του Βορά στα σύνορα με τους συνθηκολογημένους Σοβιετικούς του Στάλιν. Ακόμη και οι Βέλγοι, οι Ολλανδοί, το Λουξεμβούργο, οι Νορβηγοί, οι Δανοί, οι Πολωνοί, οι Τσέχοι, οι Αυστριακοί και οι άτακτοι Βούλγαροι δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στα γερμανικά πάντσερ. Αυτοί οι Αγγλοσάξονες όμως… και οι άλλοι ηλίθιοι φίλοι τους, οι Αμερικάνοι… αλλά δεν είναι αυτοί ηλίθιοι! Ηλίθιος είμαι εγώ που δέχτηκα στον άξονα τους άλλους ηλίθιους, τους Ιάπωνες! Πρώτη τους δουλειά μόλις μπήκαν στην συμμαχία ήταν να επιτεθούν στο Πέρλ Χάρμπορ, βάζοντας τους Αμερικάνους στον πόλεμο! Τι ηλίθιοι!

Θα μπορούσα απλά να γράψω πως παίζω Hearts of Iron II. Αλλά δεν νιώθω έτσι. Νιώθω πως πραγματικά πολεμώ και διαμορφώνω την ιστορία γύρω μου. Με δυνατότητες να ρυθμίζω την βιομηχανική παραγωγή, την στρατιωτική παραγωγή, τον εφοδιασμό. Να ανασχηματίζω το υπουργικό συμβούλιο, τους αρχηγούς ΓΕΣ, ΓΕΝ, ΓΕΑ και ΓΕΕΘΑ, την εξωτερική πολιτική, τις υπηρεσίες πληροφοριών. Να καθορίζω τις κατευθύνσεις των επιστημονικών ερευνών, την ιεραρχική εξέλιξη των αξιωματικών, και φυσικά τις αποστολές του στρατού ξηράς, του ναυτικού και της αεροπορίας. Ε, τι άλλο να ζητήσει κανείς από ρεαλιστικότητα;

ΥΓ Αν κάποιος δεν ξέρει την ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, είναι ευκαιρία να τη μάθει μέσα τα γεγονότα που προκύπτουν σε αυτό το παιχνίδι. Η Συμφωνία του Μονάχου για την προσάρτηση των εδαφών της Τσεχίας, η Συμφωνία Ρίμπεντροπ- Μολοτόβ για τον διαμελισμό της Πολωνίας με τους Σοβιετικούς, η Συνθηκολόγηση των Γάλλων με την συμφωνία της δημιουργίας της Γαλλίας του Βισύ, όλα προκύπτουν ως γεγονότα στα οποία πρέπει εσύ να πάρεις αποφάσεις μέσα σ’ αυτό το παιχνίδι.

ΥΓ2 Ο φίλος μου ο Θ μου ζήτησε την Παρασκευή να πάμε για καφέ. Του αρνήθηκα εξηγώντας του το λόγο. Το Σάββατο το ίδιο. Μου είπε γελώντας πως θα’πρεπε να ντρέπομαι που κατάντησα καμμένος. Του είπα:
Όχι, δεν ντρέπομαι καθόλου.