OK, κάποια στιγμή πρέπει να γράψω για τη Ντόχα. Κι αν δε το κάνω τώρα, δε θα το κάνω ποτέ.
Λοιπόν, βασικά πράγματα:
1. Περιμένεις να δεις άραβες με κελεμπίες και γυναίκες με αμπάγια; Ε, όχι. Χτες στο Villagio, το γνωστότερο εμπορικό κέντρο, σκεφτόμουν πως θυμίζει μια μέρα στο αθηναϊκό Mall, με την προσθήκη δυο τουριστικών λεωφορείων με τουρίστες από την Αραβία. Μαζεμένους ντόπιους (Καταριανούς) μπορείς να δεις μόνο σε δημόσιες υπηρεσίες. Οι ντόπιες φοράνε σχεδόν πάντα την αμπάγια, το μαύρο αυτό φόρεμα σε συνδιασμό με το μαντήλι στο κεφάλι που καλύπτει τα μαλλιά, το χιτζάμπ. Οι μισές περίπου φοράνε νικάμπ, δηλαδή καλύπτουν και το πρόσωπο εκτός από τα μάτια όπως στη φώτο. Σπανίως κάποιες καλύπτουν και τα μάτια (και πως βλέπουν;). Τώρα τελευταία (απ'ότι έμαθα) κάποια πουτανάκια αφήνουν να φανεί λίγο μαλί κάτω απ' το μαντήλι. Πολύ αστείο είναι να φοράει η άλλη νικάμπ σε εστιατόριο: με το ένα χέρι σπρώχνει μπροστά το μαντήλι και με το άλλο χώνει το πηρούνι με το φαί από κάτω. Πολύ διασκεδαστικό.
Πρέπει να εξηγήσω ότι όταν λέω ντόπιους εννοώ Καταριανούς, αλλά υπάρχουν και πολλοί ντόπιοι, άνθρωποι που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ, που είναι ινδοί, πέρσες ή φιλιππινέζοι.
2. Ο ενεργός πληθυσμός αποτελείται από ινδούς εργάτες στα εργοτάξια, ινδούς και φιλιππινέζους υπαλλήλους, ινδούς, φιλιππινέζους και ευρωπαίους υπαλλήλους-στελέχη. Όταν ήρθα σκεφτόμουν να μάθω αραβικά. Είναι άχρηστα. Τώρα σκέφτομαι να μάθω ινδικά (Hindi).
3. 'Ενα από τα πρώτα πράγματα που προσέχει κανείς στη Ντόχα είναι η κίνηση στους δρόμους (γι' αυτό άλλωστε και χρειάζεται μετρό). Πολλοί δυτικοευρωπαίοι παραπονιούνται και για την οδική συμπεριφορά των οδηγών, αλλά για κάποιον που έχει οδηγήσει στην Αθήνα, εδώ είναι πις οφ κέικ. Οι κεντρικές αρτηρίες είναι όλες φαρδιές λεωφόροι με νησίδα στη μέση. Οι διαφορές με Ελλάδα είναι ότι επιτρέπεται παντού η αναστροφή (καλό θα πει κάποιος), πράγμα που κάνει το κόκκινο φανάρι να διαρκεί μέχρι και 6 λεπτά (μετρημένο από εμένα προσωπικά!). Το καλό με αυτό είναι πως α) όταν σε πιάσει κόκκινο έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο να παίξεις με το κινητό σου ή να διαβάσεις κανά βιβλίο (το έχω δει κι αυτό!) β) πως πολύ σπάνια θα σε πιάσει 2ο κόκκινο μιας και το πράσινο είναι εξίσου μακρύ. Το μόνο προβληματικό σημείο στην οδική συμπεριφορά είναι ότι σπανίως ο κόσμος χρησιμοποιεί το φλας. Απλά αλλάζουν λωρίδα εκεί που δεν το περιμένεις (πλέον βέβαια σαφώς και το περιμένεις!). Στην Ελλάδα αν έκανες κάτι τέτοιο θα άνοιγα το παράθυρο και θα σου φώναζα "ΦΛΑΣ ΡΕ". Εδώ προσπάθησα μια-δυο φορές αλλά δε βγήκε πολύ καλό. Πρώτον, δεν ανοίγεις για κανένα λόγο το παράθυρο για να μπει μέσα ο δροσερός αέρας των 45οC, δεύτερον δε ξέρω πως ακριβώς θα καταλάβει ο άλλος το "INDICATOR!!!".
4. Η Ντόχα είναι μια δοκιμασία για κάθε αριστερό. Ο πλούτος του πετρελαίου (για την ακρίβεια: του φυσικού αερίου) διαχέεται στα μεγαλοστελέχη με τις βίλλες με τις πισίνες και συνοδεύεται από το απίστευτα φθηνό εργατικό δυναμικό από την Ινδία και τις Φιλιππίνες (κάτι σαν 200€ το μήνα + φαγητό και σπίτι - ανεπιβεβαίωτη πληροφορία). Το αποτέλεσμα είναι απίστευτες υπηρεσίες: στο Carrefour δε χρειάζεται να πας το καρότσι πίσω - θα το μαζέψει ένας ινδός υπάλληλος απ'το πάρκιν!, στο εστιατόριο υπάρχουν δυο σερβοτόροι εκεί που στην Ελλάδα θα υπήρχε μισός, στο πάρκιν υπάρχει ινδός που σου λέει που έχει άδεια θέση, στο σουπερμάρκετ υπάρχει ινδός να βάλει τα πράγματα σε σακούλες, στο πάρκιν σου γυαλίζουν το αυτοκίνητο για 3 ευρώ κλπ). Ο πλούτος είναι πραγματικός (ό,τι έχει να κάνει με ανθρώπινη εργασία είναι φθηνό) γιατί συνοδεύεται από στρατιές ανθρώπων που είναι διατεθειμένοι να εργαστούν στους 45 βαθμούς ασταμάτητα. Το κόστος εδώ είναι στο εμπόρευμα, είτε λέγεται φαγητό, είτε λάπτοπ, είτε αυτοκίνητο.
5. Συνδιάζοντας πλούτο και οδική κίνηση πρέπει να σημειώσω το πάθος των ντόπιων για τα αυτοκίνητα (θυμηθείται Ελλάδα προ του 2010). Με τη διαφορά ότι τους αρέσουν τα ΜΕΓΑΛΑ 4X4 και τα ΙΑΠΩΝΙΚΑ. Άντε και τα κορεάτικα. Συνάδελφος, όταν του είπα τη σκέψη μου να αγοράσω μεταχειρισμένο VolksWagen που είναι φθηνά, μου είπε πολύ σοβαρά: "ναι, αλλά δε θα βρείς να το μεταπωλήσεις.". Τα μεγέθη των αυτοκινήτων εδώ είναι διπλάσια του αναμενομένου, δηλαδή το Nissan X-trail δεν κυκλοφορεί - ως πολύ μικρό 4Χ4. Λίγα είναι και τα Nissan Pathfinder και πολλά τα Nissan Patrol (τι είναι αυτό; - 5600 κυβικά). Γενικώς παίζει πολύ Toyota Land Cruiser, Mitsubishi Pajero, Jeep και γενικά οτιδήποτε άνω των 4000 κυβικών. Υποτίθεται ότι ο λόγος για την κατοχή τεραστίων 4Χ4 είναι ότι καλύπτουν την αναγκη μιας βόλτας στην έρημο. Ίσως αλλά κυρίως βόλτα στα εμπορικά πάνε. Βέβαια, δε έχει τέλη κυκλοφορίας και η βενζίνη (0,20 €/λίτρο) είναι πιο φθηνή από το νερό.
6. Η ζέστη. Σημειώστε ότι η έως τώρα εμπειρία μου είναι καλοκαιρινή. Όλοι με ρωτάνε για αυτή. Ε λοιπόν η ζέστη στην Ελλάδα είναι χειρότερη. Ακριβώς επειδή είναι ανεκτή. Οπότε σου περνάει απ'το μυαλό να πας μια βόλτα με τους 35 βαθμούς. Εδώ δεν πας. Οπότε είσαι όλη μέρα στο κρύο. Με μακρυμάνικο. Σπίτι στους 25 - αυτοκίνητο στους 24 - δουλειά στους 19. Εμπορικό - χμμμ- εμπορικό παίζεται, γενικά στο αυτοκίνητο υπάρχει πάντα ζακέτα. Οπότε καλά μου είπε η μάνα μου "να ντύνεσαι εκεί που θα πας - μην κρυώσεις". Κι εγώ ο βλάκας κορόιδευα.
to be coninued
Λοιπόν, βασικά πράγματα:
 |
| Αμπάγια και νικάμπ. |
Πρέπει να εξηγήσω ότι όταν λέω ντόπιους εννοώ Καταριανούς, αλλά υπάρχουν και πολλοί ντόπιοι, άνθρωποι που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ, που είναι ινδοί, πέρσες ή φιλιππινέζοι.
2. Ο ενεργός πληθυσμός αποτελείται από ινδούς εργάτες στα εργοτάξια, ινδούς και φιλιππινέζους υπαλλήλους, ινδούς, φιλιππινέζους και ευρωπαίους υπαλλήλους-στελέχη. Όταν ήρθα σκεφτόμουν να μάθω αραβικά. Είναι άχρηστα. Τώρα σκέφτομαι να μάθω ινδικά (Hindi).
 |
| Μη τυπικό πρωινό (Σάββατο) στη Ντόχα. Στο βάθος το West Bay με τους ουρανοξύστες. Παρατηρήστε ότι τα φανάρια είναι απέναντι από το σημείο αναμονής σας! Δεξιά, το πανέμορφο παραδοσιακό εμπορικό Doha Souq. |
3. 'Ενα από τα πρώτα πράγματα που προσέχει κανείς στη Ντόχα είναι η κίνηση στους δρόμους (γι' αυτό άλλωστε και χρειάζεται μετρό). Πολλοί δυτικοευρωπαίοι παραπονιούνται και για την οδική συμπεριφορά των οδηγών, αλλά για κάποιον που έχει οδηγήσει στην Αθήνα, εδώ είναι πις οφ κέικ. Οι κεντρικές αρτηρίες είναι όλες φαρδιές λεωφόροι με νησίδα στη μέση. Οι διαφορές με Ελλάδα είναι ότι επιτρέπεται παντού η αναστροφή (καλό θα πει κάποιος), πράγμα που κάνει το κόκκινο φανάρι να διαρκεί μέχρι και 6 λεπτά (μετρημένο από εμένα προσωπικά!). Το καλό με αυτό είναι πως α) όταν σε πιάσει κόκκινο έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο να παίξεις με το κινητό σου ή να διαβάσεις κανά βιβλίο (το έχω δει κι αυτό!) β) πως πολύ σπάνια θα σε πιάσει 2ο κόκκινο μιας και το πράσινο είναι εξίσου μακρύ. Το μόνο προβληματικό σημείο στην οδική συμπεριφορά είναι ότι σπανίως ο κόσμος χρησιμοποιεί το φλας. Απλά αλλάζουν λωρίδα εκεί που δεν το περιμένεις (πλέον βέβαια σαφώς και το περιμένεις!). Στην Ελλάδα αν έκανες κάτι τέτοιο θα άνοιγα το παράθυρο και θα σου φώναζα "ΦΛΑΣ ΡΕ". Εδώ προσπάθησα μια-δυο φορές αλλά δε βγήκε πολύ καλό. Πρώτον, δεν ανοίγεις για κανένα λόγο το παράθυρο για να μπει μέσα ο δροσερός αέρας των 45οC, δεύτερον δε ξέρω πως ακριβώς θα καταλάβει ο άλλος το "INDICATOR!!!".
4. Η Ντόχα είναι μια δοκιμασία για κάθε αριστερό. Ο πλούτος του πετρελαίου (για την ακρίβεια: του φυσικού αερίου) διαχέεται στα μεγαλοστελέχη με τις βίλλες με τις πισίνες και συνοδεύεται από το απίστευτα φθηνό εργατικό δυναμικό από την Ινδία και τις Φιλιππίνες (κάτι σαν 200€ το μήνα + φαγητό και σπίτι - ανεπιβεβαίωτη πληροφορία). Το αποτέλεσμα είναι απίστευτες υπηρεσίες: στο Carrefour δε χρειάζεται να πας το καρότσι πίσω - θα το μαζέψει ένας ινδός υπάλληλος απ'το πάρκιν!, στο εστιατόριο υπάρχουν δυο σερβοτόροι εκεί που στην Ελλάδα θα υπήρχε μισός, στο πάρκιν υπάρχει ινδός που σου λέει που έχει άδεια θέση, στο σουπερμάρκετ υπάρχει ινδός να βάλει τα πράγματα σε σακούλες, στο πάρκιν σου γυαλίζουν το αυτοκίνητο για 3 ευρώ κλπ). Ο πλούτος είναι πραγματικός (ό,τι έχει να κάνει με ανθρώπινη εργασία είναι φθηνό) γιατί συνοδεύεται από στρατιές ανθρώπων που είναι διατεθειμένοι να εργαστούν στους 45 βαθμούς ασταμάτητα. Το κόστος εδώ είναι στο εμπόρευμα, είτε λέγεται φαγητό, είτε λάπτοπ, είτε αυτοκίνητο.
5. Συνδιάζοντας πλούτο και οδική κίνηση πρέπει να σημειώσω το πάθος των ντόπιων για τα αυτοκίνητα (θυμηθείται Ελλάδα προ του 2010). Με τη διαφορά ότι τους αρέσουν τα ΜΕΓΑΛΑ 4X4 και τα ΙΑΠΩΝΙΚΑ. Άντε και τα κορεάτικα. Συνάδελφος, όταν του είπα τη σκέψη μου να αγοράσω μεταχειρισμένο VolksWagen που είναι φθηνά, μου είπε πολύ σοβαρά: "ναι, αλλά δε θα βρείς να το μεταπωλήσεις.". Τα μεγέθη των αυτοκινήτων εδώ είναι διπλάσια του αναμενομένου, δηλαδή το Nissan X-trail δεν κυκλοφορεί - ως πολύ μικρό 4Χ4. Λίγα είναι και τα Nissan Pathfinder και πολλά τα Nissan Patrol (τι είναι αυτό; - 5600 κυβικά). Γενικώς παίζει πολύ Toyota Land Cruiser, Mitsubishi Pajero, Jeep και γενικά οτιδήποτε άνω των 4000 κυβικών. Υποτίθεται ότι ο λόγος για την κατοχή τεραστίων 4Χ4 είναι ότι καλύπτουν την αναγκη μιας βόλτας στην έρημο. Ίσως αλλά κυρίως βόλτα στα εμπορικά πάνε. Βέβαια, δε έχει τέλη κυκλοφορίας και η βενζίνη (0,20 €/λίτρο) είναι πιο φθηνή από το νερό.
6. Η ζέστη. Σημειώστε ότι η έως τώρα εμπειρία μου είναι καλοκαιρινή. Όλοι με ρωτάνε για αυτή. Ε λοιπόν η ζέστη στην Ελλάδα είναι χειρότερη. Ακριβώς επειδή είναι ανεκτή. Οπότε σου περνάει απ'το μυαλό να πας μια βόλτα με τους 35 βαθμούς. Εδώ δεν πας. Οπότε είσαι όλη μέρα στο κρύο. Με μακρυμάνικο. Σπίτι στους 25 - αυτοκίνητο στους 24 - δουλειά στους 19. Εμπορικό - χμμμ- εμπορικό παίζεται, γενικά στο αυτοκίνητο υπάρχει πάντα ζακέτα. Οπότε καλά μου είπε η μάνα μου "να ντύνεσαι εκεί που θα πας - μην κρυώσεις". Κι εγώ ο βλάκας κορόιδευα.
to be coninued
