Το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας πήγαμε στην Κατερίνη και την τελευταία μέρα βρεθήκαμε στα Λείβηθρα. Βρεθήκαμε εκεί γιατί αυτοί που μας φιλοξένησαν ανέφεραν ένα δρόμο στον οποίο το αυτοκίνητο πηγαίνει ανάποδα στην κατηφόρα!
Όταν πρωτοάκουσα την ιστορία χαμογέλασα χαιρέκακα. Είμαι ο τύπος του ανθρώπου που τσεκάρει την "είδηση" στα e-mail που του στέλνουν (και τις περισσότερες φορές αποδεικνύονται απλά ψέματα). Μου άρεσε πάρα πολύ η ιδέα να το δω από κοντά και να αποκαλύψω στους κοντόφθαλμους φίλους μου το λόγο του μύθου. Φαντάστηκα πως το πιο πιθανό είναι μια απλή οφθαλμαπάτη.
Στρίβοντας από την εθνική οδό, βλέπεις την πινακίδα για "Λείβηθρα". Η πινακίδα είναι καφεκίτρινη (τα Λείβηθρα ήταν και αρχαιος οικισμός). Στην ίδια πινακίδα από κάτω όμως γράφει "Μαγνητικό πεδίο"!!! "Ρε το δήμαρχο", σκέφτηκα, "τη βρήκε την ατραξιόν!".
Ο δρόμος γρήγορα γίνεται ανηφορικός, από αυτούς που ανά πενήντα μέτρα έχουν πέταλο. Σε κάθε πέταλο (δεν είμαι υπερβολικός!) υπήρχε ξύλινη πινακίδα που έγραφε "Προς Καφέ Λείβηθρα". "Άρα", σκέφτηκα, "παίζει την ιστορία να την δημιούργησε ο τύπος με την κεφετέρια!". Προς μεγάλη μου λύπη η καφετέρια ήταν κλειστή.
Φτάσαμε όμως σε ένα σημείο που ήταν σημειωμένο κάτω με κόκκινο σπρέι "ΣΤΟΠ". Ήταν το μαγικό σημείο. Ένιωσα κατευθείαν το τιμόνι πιο βαρύ, χωρίς να δώσω μεγάλη σημασία. Έκανα αναστροφή και έβαλα το αυτοκίνητο στην κατηφόρα. Πίσω μας άλλη μια παρέα είχε έρθει για τον ίδιο λόγο. Το αυτοκίνητο μου ήταν σταματημένο σε μια κατηφόρα, στο νεκρό, με ανοιχτή τη μηχανή και δεν κατηφόριζε! Βγήκαμε από το αυτοκίνητο και το κοιτάζαμε. Τα δύο πέταλα απείχαν μετξύ τους περίπου 5ο μέτρα και είχαν υψομετρική διαφορά περί τα 5. Αυτό μας κάνει κλίση 10%. Μιλάμε για κλίση που δεν υπάρχει σε αυτοκινητοδρόμους και που σίγουρα δεν αφήνεις το αυτοκίνητό σου χωρίς χειρόφρενο!
Κοιτούσα το δρόμο ξανά και ξανά. Έψαχνα την οφθαλμαπάτη. Στο μεσαίο σημείο πιθανόν να δημιουργείται μια "λακούβα" που να μειώνει την μηκοτομική κλίση. Αλλά δεν φαινόταν πιθανό να μηδενίζεται. Με τίποτα. Ο τοπογράφος της παρέας με πλησίασε και μου είπε: "Αυτό
δε γίνεται. Την επόμενη φορά θα έρθω με χωροβάτη!".
Το αυτοκίνητο όχι μόνο δεν πήγαινε μπροστά, αλλά ήταν φανερό πως πιο εύκολα το έσπρωχνες προς την ανηφόρα. Μια μικρή ταλάντωση που δημιουργούταν σε κάθε προσπάθεια να το σπρώξω μπροστά, μου έδινε την αίσθηση κάποιας σημειακής δύναμης με κέντρο από κάτω και πίσω μου και όχι σε μεγάλο βάθος (το φαινόμενο ήταν αισθητό για καμμιά τριανταριά μέτρα). Κατέληξα στη θεωρία πως κάποια μαγνητισμένη φλέβα μετάλλου βρίσκεται ακριβώς από κάτω μας.
Ρίξαμε νερό κάτω. Το νερό πήγε και αυτό στην ανηφόρα. Η θεωρία μου πήγε περίπατο. Ξανασκέφτηκα την οφθαλμαπάτη. Έκατσα μακρύτερα για να παρατηρήσω από απόσταση. Υπάρχει σίγουρα κατηφόρα. Η μέση κλίση πρέπει να είναι στα 10% αλλά σίγουρα η σημειακή (στη μέση περίπου του ευθύγραμμου τμήματος μεταξύ των πετάλων) είναι μικρότερη, ας πούμε μισή. Δικαιολογείται το αυτοκίνητο να μην ξεκινάει λόγω στατικής τριβής; Δεν νομίζω. Ακόμη κι αν ίσχυε, τότε με το που το έσπρωχνα στην κατηφόρα θα έπρεπε να αυξάνει ταχύτητα και όχι να γυρίζει πίσω!
Το έψαξα σήμερα στο google. Δεν βρήκα ικανοποιητική απάντηση. Μια παρόμοια περίπτωση στην Πεντέλη αποδείχτηκε πως είναι οφθαλμαπάτη. Αλλά πραγματικά δεν ΄έχει καμμία σχέση με τα Λείβηθρα. Η θεωρία του μαγνητικού πεδίου δε στέκει για έναν ακόμα λόγο: θα έπρεπε να υπάρχουν παρεμβολές στο κασετόφωνο και στα ηλεκτρονικά του αυτοκινήτου.
Δεν ξέρω... ΒΟΗΘΕΙΑ!
