ΝΑΙ ή ΟΧΙ

Δεν είμαι υπέρ του ΟΧΙ ούτε υπέρ του ΝΑΙ. Προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται. Παρατηρώ ότι το πρόβλημα δεν είναι μονοσήμαντο αλλά προσωπικό. Ας σημειώσω τα επιχειρήματά μου υπέρ κάθε πλευράς:

ΝΑΙ

1.       Το 2001 η Αργεντινή λόγω χρεοκωπίας έφυγε από το κλείδωμα ισοτιμίας με το δολλάριο (σαν το ευρώ ένα πράμα) και αμέσως το πέσος έπεσε από 1$ στο 0,25$. Σήμερα έχει 0,11$. Δηλαδή αν έχεις 10.000€ στη μπάντα περίμενε να γίνουνε 10.000 δραχμές με αγοραστική αξία 2.500€.

2.       Το ευρώ και το κάθε σκληρό νόμισμα είναι υπέρ του πολίτη.

3.       Τα περισσότερα από τα διαρθρωτικά μέτρα του μνημονίου είναι σωστά και καμμία κυβέρνηση δεν θα τα πάρει χωρίς μνημόνιο, λόγω του πολιτικού κόστους (εννοποίηση ταμείων, εννιαίο μισθολόγιο, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων).

4.       Μικρότερη αγοραστική δύναμη με δραχμή σε εισαγόμενα προϊόντα σημαίνει ξεχάστε τηλεόρασεις, iphone, αυτοκίνητα, μπανάνες και Marlboro. Θυμηθείτε ‘90s!

5.       Θα αναγκαστεί το κράτος να μάθει να ζει με αυτά που βγάζει (αφού θα υποχρεωθούμε σε πρωτογενές πλεόνασμα).

6.       Όσο και να αυξηθούν οι εξαγωγές, το μεγαλύτερο ποσοστό του κέρδους θα το καρπωθούν οι βιομήχανοι. Αν η δραχμή υποτιμηθεί 4 φορές, δε νομίζω πως ο μισθός μου ποτέ θα τετραπλασιαστεί. (Είναι απορίας άξιον γιατί το ΚΚΕ στηρίζει ΟΧΙ!).

7. Σύμφωνα με τα επιχειρήματα Βαρουφάκη, ο κακός σχεδιασμός του ευρώ είναι προορισμένος να αποτύχει. Οπότε μένω εντός ευρωζώνης μέχρι να αυτοκτονήσει ομαδικά όλος ο νότος και να αναγκαστεί ο βοράς να βρει μια βιώσιμη λύση! (θενκς του Φίλιππος)

8. Όλα τα καλά της δραχμής θα εξανεμιστούν από τις επερχόμενες κυβερνήσεις που θα βρουν ευκαιρία να μεγαλώσουν το πελατειακό κράτος! (θενκς του Τάσος)

ΟΧΙ

1.       Διατηρούμε την εθνική μας αξιoπρέπεια. Αρκετά λεφτά βγάλανε επί των προοηγούμενων κυβερνήσεων. Τώρα ήρθε κάποιος που διαπραγμετεύεται πραγματικά. Με δραχμή η ελληνική κυβέρνηση και κατά συνέπεια ο ελληνικός λαός αποφασίζει για τη χώρα του. Όχι οι δανειστές.

2.       Το ΟΧΙ θα δώσει μεγάλο διαπραγματευτικό όπλο στην κυβέρνηση. Δεν θα βγούμε πραγματικά απ’ το ευρώ. Είναι μπλόφα.

3.       Δεν έχω καταθέσεις οπότε δεν έχω τίποτα να χάσω.

4.       Δεν έχω δουλειά οπότε δεν έχω τίποτα να χάσω (μάλλον θα κερδίσω με ΟΧΙ).

5.       Με την υποτιμημένη δραχμή θα εκτιναχθούν οι εξαγωγές και ο τουρισμός και κατά συνέπεια θα μειωθεί η ανεργία και θα αρχίσει επιτέλους να λειτουργεί η οικονομία.

6.       Με το ΝΑΙ και τα δύσκολα μέτρα θα ξαναέχουμε δημοψήφισμα σε 1 χρόνο. Απλά μεταθέτουμε το πρόβλημα. Με ΟΧΙ βαράμαι μια ωραία χρεοκωπία και ξαναρχίζουμε από το μηδέν. Με ΝΑΙ μας υπόσχονται πως θα χρωστάμε 130% του ΑΕΠ το 2022!

7.       Μια υποτίμηση της δραχμής (δηλαδή ανεξάρτητη νομισματική πολιτική στο μέλλον) είναι ο δικαιότερος τρόπος απόσπασης κεφαλαίων, αφού η κάθε δραχμή χάνει ακριβώς το ίδιο, όπου και να την έχεις κρύψει. Με τη φορολογία δεν είναι το ίδιο. 

8.       Η αύξηση του ΦΠΑ και η μείωση των χαμηλών συντάξεων είναι εντελώς αντιαναπτυξιακά και αντιλαϊκά μέτρα. Τι συμβαίνει άραγε όταν παίρνεις υφεσιακά μέτρα σε μια χώρα με ύφεση;

Περιμένω σχόλια. Ό,τι θεωρήσω πως δεν συμπεριέλαβα θα το προσθέσω.

Επιστροφή στη Βασιλεία

Διαβάζοντας το (μέτριο) βιβλίο του Βασίλη Κρεμμυδά για την "Σύντομη ιστορία του Ελληνικού κράτους", συνειδητοποίησα μια μεγάλη αδικία που υφιστάμεθα όλοι εμείς οι γνήσιοι βασιλικοί. Και εξηγούμαι:

Το κύριο χαρακτηρηστικό των βασιλικών είναι η πίστη και υποταγή στο θεσμό της μοναρχίας. Κατ' επέκταση η πίστη και υποταγή στους κανόνες που διέπουν το θεσμό αυτό καθεαυτό, αλλά και, κατ' επέκταση, γενικώς στους νόμους και κανόνες.

Τη μαύρη ημέρα της 23 Οκτωβρίου 1862 λοιπόν, ο βασιλιάς Όθωνας και η βασίλισσα Αμαλία απέπλευσαν από την Ελλάδα, καταδιωκόμενοι από αναρχικά πνεύματα της εποχής, συνεπικουρούμενα από τις βρετανικές ανάγκες. Ο Όθων, της βαυαρικής δυναστείας των Wittelsburg, είχε ήδη βασιλεύσει στην Ελλάδα 30 χρόνια. Δεν παραιτήθηκε ποτέ. Τον Μάρτιο του 1863 βασιλιάς ορίζεται στη θέση του ο Γεώργιος ο Α' της δανέζικης δυναστείας των Γκλύξμπουργκ (παρακλάδι της δυναστείας των Oldenbourg). Ο Όθωνας πέθανε το 1866 στη Βαυαρία και θάφτηκε, κατ' απαίτησή του, ντυμένος με την ελληνική παραδοσιακή φουστανέλα. Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες θέλουν τα τελευταία του λόγια να ήταν "Ελλάδα, Ελλάδα μου, αγαπημένη μου Ελλάδα!".

Ο Όθων στη Βαυαρία, στα γεράματα. Πάντα με τη φουστανέλα.

Είναι λοιπόν φανερό πως η τοποθέτηση του Γεωργίου του Α' είναι παράνομη και καταχρηστική. Ο πραγματικός διαδοχος του ελληνικού θρόνου δεν είναι ο Κωνσταντίνος, όπως διατυμπανίζουν σύγχρονοι πλανεμένοι φιλοβασιλικοί, αλλά ο διάδοχος του Όθωνα. Αλλά ποιος είναι αυτός;

ΨΥΛΛΟΙ ΣΤΑ ΑΧΥΡΑ

Ψάχνοντας λοιπόν βρίσκει εύκολα κανείς πως ο Όθωνας, 2ος γυιος του Λούντβιχ του Α' της Βαυαρίας, δεν είχε παιδιά. Οπότε θα πρέπει να ψάξουμε στα αδέρφια. Πριν ξεκινήσουμε όμως θα πρέπει να έχετε στο μυαλό σας 3 πράγματα:

1. Ψάχνουμε για αγόρι
2. Να ασπαστεί το δόγμα της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας
3. Να μην είναι ταυτόχρονα βασιλιάς αλλού

Ο 1ος γυιος του Λούντβιχ του Α' λοιπόν, ο Maximillian Joseph έγινε βασιλιάς της Βαυαρίας. Ο 2ος ήταν ο Όθωνας.

Η ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ LUITPOLD

3ος γυιος ο  Luitpold (1886-1912). Δικαιωματικά αυτός έπρεπε να καλεστεί στη θέση του Όθωνα. Όμως από το 1864 ήταν αποροφημένος στα καθήκοντα του βασιλιά της Βαυαρίας καθώς αντικαθιστούσε το ανηψάκι του, γυιο του μεγάλου του αδερφού, του Maximillian Joseph. Δεν κυνήγησε ποτέ τον ελληνικό θρόνο παρ΄ότι δικαιωματικά του ανήκε. Είχε 3 γυιους.

Luitpold

Ο 1ος γυιος, Ludwig ο Γ' της Βαυαρίας, είναι ο επόμενος υποψήφιος. Αυτός είχε πρόβλημα με το σόι της γυναίκας του (πρωτότυπο;). Συγκεκριμένα ο θείος της, φανατικός καθολικός, τον έβαλε να παραιτηθεί από τον ελληνικό θρόνο για να μην του γίνουν τα ανήψια ορθόδοξα. Τελικά δεν κακόπεσε γιατί πήρε το θρόνο της Βαυαρίας από το ανηψάκι του που βγήκε βλαμμένο (ψυχική νόσο).

Ludwig III. Τον έφαγε το σόι της γυναίκας του.

Έτσι, η γραμμή διαδοχής πέρασε στο μικρότερο αδερφό του Ludwig III και 2ο γυιο του Luitpold, Leopold. Με το που πέθανε, το 1930, τα δικαιώματα του ελληνικού θρόνου πέρασαν στο γυιο του, Georg.

Πρίγκιπας Leopold της Βαυαρίας

O Georg (1880-1943) ήταν ο αγαπημένος εγγονός και των δυο (βασιλιάδων) παππούδων του. Παντρεύτηκε το 1912 την Αρχιδούκισσα Ισαβέλα της Αυστρίας. Η Ισαβέλα τον αφησε σύξυλλο κατά τη διάρκεια του μήνα του μέλιτος κι ενώ ήδη είχαν επισκεφθεί Ουαλλία, Παρίσι και Αλγέρι (ίσως κάποια διαφωνία μεταξύ τους για το που να πάνε μετά το Παρίσι;). Τεσπά, δεν την ξεπέρασε ποτέ μάλλον (εκείνη τον ξεπέρασε μια χαρά και τά'φτιαξε μ'έναν αυστριακό γιατρό) και κατέληξε στα 39 του να γίνει καθολικός παππάς. Και ως καθολικός παππάς, το ξεχνάμε το στέμμα της Ελλάδος, σωστά; Και δεν πρόλαβε να αφήσει απογόνους. Ο μπαμπάς όμως είχε έναν ακόμη γυιο. Τον πρίγκηπα Κόνραντ της Βαυαρίας.

Georg. Και ωραίο παιδί, και καλό παιδί (πάν'απ'όλα). Κι από καλή οικογένεια.

Με τον πρίγκηπα Κόνραντ της Βαυαρίας λοιπόν (1883-1969), 2ο και τελευταίο γυιο του Leopold, μικρό αδερφό του Georg, μπαίνουμε στα "θολά νερά" της ελληνικής διαδοχής. O Konrad πουθενά (δηλ. στη Wikipedia) δεν αναφέρεται ως δικαιωματικός διάδοχος του ελληνικού θρόνου (αυτό βεβαίως ισχύει μέχρι να ποστάρω αυτό το άρθρο). Από το 1943 όμως, με το θάνατο του αδερφού του Georg, και μέχρι το θάνατό του το 1969, είναι ο διάδοχος του ελληνικού θρόνου. Ίσως η βαλίτσα είχε πάει τόσο μακριά που το ξέχασε και ο ίδιος. Αν και δεν τις έχω τις βασιλικές οικογένειες να ξεχνάνε ένα βασίλειο. Ο Κόνραντ έκανε ένα γυιο, τον Πρίγκηπα Ευγένιο της Βαυαρίας (1925-1997) ο οποίος παντρεύτηκε αλλά δεν έκανε παιδιά. Ο Ευγένιος λοιπόν ήταν ο διάδοχος από το θάνατο του μπαμπά του (1969) μέχρι το 1997.

O Ευγένιος όταν έπαιζε στον Άγιαξ

Με τον Ευγένιο λοιπόν χάνεται η διαδοχή του ελληνικού θρόνου μέσω της οικογένειας του παππού του, Leopold, και αναγκαζόμαστε να γυρίσουμε στον προπάππου του, Luitpold. Φεύγουμε λοιπόν από τον  Leopold που ήταν ο 2ος γυιος της οικογένειας Luitpold, και πάμε στον 3ο και τελευταίο γυιο του, Franz Joseph (1852-1907). Αυτός είχε μόνο ένα γυιο, τον Πρίγκηπα Heinrich της Βαυαρίας (1884-1916) ο οποίος σκοτώθηκε στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο. Πάει λοιπόν και η οικογένεια του Franz Joseph και μαζί του τερματίζει και όλη γραμμή του Luitpold!

Η ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ADALBERT

Αναγκαζόμαστε λοιπόν να ξαναγυρίσουμε πίσω στον πατέρα του Όθωνα, Loudwig Α', και πάμε στον 4ο και τελευταίο γυιό του, τον πρίγκηπα Adalbert της Βαυαρίας (1828-1875). Ο Adalbert παντρεύτηκε Ισπανίδα και δημιούργησε το ισπανικό παράρτημα της βαυαρικής δυναστείας. Εδώ μπαίνουμε σε πιο φανατικά καθολικά νερά, αλλά ας δούμε που θα βγούμε:

Ο Ludwig Ferdinand

Πρώτος του γυιος ο Ludwig Ferdinand (1859-1949) o οποίος απέκτησε με τη σειρά του δυο γυιους.

1. Ο 1ος ήταν ο Πρίγκηπας Φερδινάνδος της Βαυαρίας (1884-1958) που κι αυτός απέκτησε δυο γυιους. 
1. Ο Λουίς Αλφόνσο της Ισπανίας (1906-1983) που πέθανε ανύπαντρος.
2. Ο Χοσέ Ευγένιος της Ισπανίας (1909-1966) που έκανε δυο γυιους
1. Πρώτο τον Don Fernando Juan de Baviera y de Mesía (1937). Έκανε μόνο μια κόρη (γεννημένη το 1974)
2. Δεύτερο τον Don Luis Alfonso de Baviera y de Mesía (1942-1966). Πέθανε 24 χρονών σε αυτοκινητιστικό. 
2. Δεύτερος γυιος του Ludwig Ferdinand ήταν ο -συνονόματος με τον παππού του- πρίγκηπας Adalbert της Βαυαρίας (1886-1970). Αυτός απέκτησε (έκπληξη!) δυο γυιους:
1.  Πρώτος ο Πριγκηπας Κωνσταντίνος της Βαυαρίας (1920-1969), δημοσιογράφος της Süddeutsche Zeitung, συγγραφέας και πολιτικός. Έλαβε μέρος στην αποτυχημένη προσπάθεια δολοφονίας του Χίτλερ το 1944. Απέκτησε δυο γυιους.
1.  Πρώτος ο πρίκηπας Leopold της Βαυαρίας (1943-). Πρωταθλητής αγώνων αυτοκινήτων, κυρίως με Porshe και BMW. Παντρεύτηκε μια κοινή θνητή και έκανε το πρώτο του παιδί εκτός γάμου, το 1972.

Leopold, o ταχύς

  Το παιδί αυτό είναι ο Πρίγκηπας Manuel της Βαυαρίας και είναι (θα έπρεπε να είναι) από το 1997 (εν αναμονή) Βασιλεύς (sic) της Ελλάδος. Η παιχτούρα έχει PhD στη βιολογία από το Columbia και είναι ερευνητής καρδιολόγος. Παρότι μπασταρδάκι όπως ο John Snow, o οίκος της Βαυαρίας του αναγνώρισε το 1999 τα κληρονομικά του δικαιώματα. Το 2005 (33 χρονών) παντρεύτηκε την αποκάτω γερμανίδα πριγκηπέσσα (που κάτι έχει κι από τον σουηδικό θρόνο αλλά δεν κατάλαβα) με πτυχίο ιστορίας από το Stanford. Τα δυο τους κάνανε ένα αγόρι στις 13/6/2007 κι ένα κοριτσάκι το 2010 (2,5 χρόνια μετά - ιδανική διαφορά ηλικίας). Το αγοράκι το είπανε Leopold Maria Bengt Karl Manuel κι άμα μεγαλώσει και διαβάσει αυτό το άρθρο, μπορεί και να μας κάτσει στο σβέρκο και να μάθετε να λέτε όλο του το όνομα.

Ο Μανώλης της καρδιάς και της Βαυαρίας (και της Ελλάδας!). Με τη σύζυγο.

Με bold οι δικαιωματικοί Βασιλείς της Ελλάδος. Με μπλε οι πρόγονοι του Βασιλιά μας. Να τον χαιρόμαστε!

Πηγές: Ελληνική και Αγγλική Wikipedia, www.thepeerage.com

Διαπραγμάτευση

Υπάρχει κάτι που λειτουργεί εξόχως υποσυνείδητα στο όλο πολιτικό ζήτημα της διαπραγμάτευσης.

Αν και θεωρώ τον εαυτό μου τεχνοκράτη, οφείλω να ομολογήσω πως έζησα μια στιγμή υπερηφάνειας κι ελπίδας όταν άκουσα τις δηλώσεις Βαρουφάκη απέναντι στον Ντάισελμπλουμ. Κατόπιν διάβασα στο φέισμπουκ πολλές δηλώσεις φίλων που λοιδωρούν το Βαρουφάκη και επιτίθονται εναντίον του με οποιονδήποτε τρόπο (Ως και ότι δεν ήταν ευγενικός με το συνομιλιτή του διάβασα! Λες και η ευγένεια δεν είναι συνισταμένη της πολιτικής διαπραγμάτευσης.)

Και -επιτρέψτε μου το ολίσθημα- φαντάστηκα για μια στιγμή πως βρισκόμαστε στην κατοχή. Στα 1941 θα έλεγα, ο Χίτλερ έχει όλη την Ευρώπη. Η επιθετική διαπραγμάτευση εκείνη την εποχή λοιπόν, λεγότανε "παίρνω το όπλο μου και πάω στο βουνό με την αντίσταση". Μιλάμε για μια απόφαση πολύ δύσκολη.

Βλέπω λοιπόν αυτούς τους φίλους να επιτίθονται λυσσαλέα στους αντιστασιακούς. Να γράφουν στο κατοχικό φέισμπουκ ότι "δεν είναι αυτός τρόπος διαπραγμάτευσης", ότι "οι Γερμανοί θα μας αφανίσουν όλους εξαιτίας τους", ότι είναι "άμυαλοι και θα μας βυθίσουν στην άβυσσο". Ότι "πρέπει να τους πάρουμε με το καλό". Ότι "οι ψευτομαγκιές δεν παιρνάνε στη Γερμανία".

Όλα τα παραπάνω μοιάζουν (έμοιαζαν) λογικά. Πριν με δικάσετε, να σας πω πως -κατά πάσα πιθανότητα- θα ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς. Γιατί όταν δεν έχεις τα κότσια να πας στο βουνό, θα πρέπει να βρεις ένα τρόπο να δικαιολογήσεις στον εαυτό σου την προσωπική σου αντίφαση (το έχει αποδείξει και η κοινωνική ψυχολογία): ξέρεις κατά βάθος ότι δεν κάνεις το σωστό, ότι υπερασπίζεσαι τον εχθρό. Πρέπει να νικήσεις την εσωτερική σου αντίφαση, να πείσεις τον εαυτό σου και τους άλλους ότι αυτός ο δρόμος δεν είναι ο σωστός, ότι οδηγεί στην καταστροφή. Έτσι εξηγείται το μένος τους.

Το μεγάλο πρόβλημα λοιπόν με αυτή την εξιστόρηση των γεγονότων, του "άμυαλου Βαρουφάκη" και των τουίτς του Ποταμιού τύπου "Γερούν (Ντάισελμπλουμ) κράτα γερά!", δεν είναι στην τεχνοκρατική κριτική των διαπραγματεύσεων ή στην κοινή λογική. Είναι στο ότι όλες οι ζώντες γενεές των ελλήνων έχουν γαλουχηθεί με τον ηρωικό έλληνα που αψηφά τους κινδύνους και -ανεξαρτήτως αποτελέσματος- ζει στην αιώνια μνήμη. Στο Σούλι, στα Ψαρά, στην Πίνδο. Απέναντί του βρίσκονται οι ελάχιστοι δωσίλογοι που για ίδια οφέλη υποστηρίζουν τον εχθρό.

Στον παραπάνω μύθο ποτέ δεν αναγνωρίστηκε στους δωσίλογους πως ήταν "η φωνή της λογικής της εποχής". Και ίσως να ήταν.

Οπότε, φίλοι μου καλοί, παίζετε ένα παιχνίδι που δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να κερδίσετε: ή ο Τσίπρας θα αλλάξει όλη την Ευρώπη ή η Ελλάδα θα ζήσει μια απερίγραπτη καταστροφή με στάση πληρωμών, με μεγαλύτερο χρέος από αυτά που είχε πριν πέντε χρόνια και με ανεργία μεγαλύτερη αυτής της Μεγάλης Ύφεσης στις ΗΠΑ τη δεκαετία του '20 (α! μα τι λέω! αυτά όλα ΕΧΟΥΝΕ ΗΔΗ ΣΥΜΒΕΙ!).

Μάλλον είναι καλύτερα (για την υστεροφημία σας) να βυθιστείτε βαθιά στους καναπέδες σας άλαλοι και να περιμένετε το επόμενο '89 που οι Σοβιετικοί θα αναγνωρίσουν μόνοι τα λάθη τους και θα βρεθούν στον καιάδα της πολιτικής επιστήμης. Έως τότε, απλά στείλτε μου ζωές στο Candy Crash Saga.