(Άλλες) 7 αγαπημένες ταινίες

Το παρόν είναι μια συνέχεια του top 5 κατόπιν προτροπής της carrievsbridget . Θα προτιμήσω τις πιο πρόσφατα αγαπημένες…

1. Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι (When Harry met Sally - 1989)

Ένα από τα καλύτερα σενάρια όλων των εποχών και δυο αλησμόνητες ερμηνείες από τον Μπίλι Κρίσταλ και την (αγαπημένη μου) Μεγκ Ράιαν.

2. Μatrix (1999)

Ένα από τα αγαπημένα μου είδη πλοκής (όταν τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται) σε μια από τις καλύτερές της εκδοχές…

3. Η έκτη αίσθηση (1999)

Ο Μπρους Γουίλις είναι από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς και η 6η αίσθηση ανήκει στη σπάνια περίπτωση να μου αρέσει ένα θρίλερ. Εξίσου καλή ταινία στο ίδιο στιλ είναι και «Οι άλλοι» (Τhe others - 2001) με τη Νικολ Κίντμαν αλλά ήρθε δεύτερη χρονολογικά…

4. Τruman Show (1998)

Θα σας φανεί αστείο, αλλά την υπόθεση της ταινίας την είχα στο μυαλό μου από όταν ήμουν στην Ε’ δημοτικού. Ε, με πρόλαβε ο Άντριου Νίκολ (σεναριογράφος). Εξαίρετη σκηνοθεσία από τον Πίτερ Γουίαρ και ερμηνεία από τον Τζιμ Κάρεϊ. Ήταν η πρώτη φορά που τον παραδέχτηκα ως ηθοποιό. Έκτοτε βέβαια έκανε κι άλλες πολύ όμορφες ταινίες.

5. V for Vendetta (2005)

Eίναι προφανές πως μου αρέσει αυτή η ταινία. Άμα είσαι και λίγο αναρχικός, θα την λατρέψεις…

6. SinCity (2005)

Moυ αρέσουν πολύ τα κόμικ αλλά δεν είχα διαβάσει ποτέ Φρανκ Μίλλερ. Μετά την ταινία τα διάβασα όλα.

7. Μemento

Απίστευτη ιδέα και καταπληκτική εκτέλεση. Το κορίτσι που πρωτοεμφανίζεται –ναι- είναι η Κάρι Αν Μος!

Σημείωση προς την Carrie: Διαπίστωσα πως πριν ένα χρόνο περίπου είχα υποσχεθεί να δω το High Fidelity. Όντως το έψαξα στα videoclub και δεν το έχει κανένα! Μερικοί είπαν δικαιολογίες όπως «μου το έχασε ένας πελάτης» ή «το είχα αλλά χάλασε το DVD».

Στεφάνι στην 24η Μαρτίου 2007

Στο in.gr τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές υπάρχει η εξής δημοσκόπηση:
"Τι πιστεύετε ότι φταίει για τη βαριά ήττα της Εθνικής μας από την Τουρκία;"

Α. Οι επιλογές της τεχνικής ηγεσίας
Β. Η κακή απόδοση των παικτών
Γ. Η καλή εμφάνιση της Τουρκίας
Δ. Τα επεισόδια στις εξέδρες
Ε. Ήταν θέμα ατυχίας

Γενικώς μπορεί να ήτανε και ο Ερμής στην Αφροδίτη και ο Πλόυτωνας στο Δία. Το μόνο που δεν μπορεί να μας περάσει από το μυαλό είναι πως αυτή η εθνική Τουρκίας είναι καλύτερη ομάδα από εμάς. Μια ομάδα με 11 μπαλαδόρους που τρέχουν ασταμάτητα. Μια από τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη. Απέναντι σε μια ομάδα με παίχτες που ξέρουν μπάλα (πλην των Χαριστέα - Αμανατίδη) αλλά δεν μπορούν να κρύψουν τα χρόνια τους.



Ναι, οι επιλογές της τεχνικής ηγεσίας ίσως δεν ήταν οι καλύτερες. Οι παίκτες μας δεν έπιασαν καλή απόδοση. Κάποιοι τούρκοι βρέθηκαν σε μέρα. Τα επεισόδια αποσυντόνισαν την ομάδα (αν και το πρώτο μας γκολ ήταν καθαρά προϊόν του φαινομένου "Καραϊσκάκη"). Και ήμασταν και άτυχοι. Αλλά όλα αυτά είναι καλές δικαιολογίες για το 0-1. Στο 1-4 πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα λίγο πιο καθαρά...

ΥΓ Η Νορβηγία έχασε μέσα στο Όσλο 2-1 από τη Βοσνία. Δε μπορεί, ο Θεός είναι έλληνας!

Στεφάνι για την 25η Μαρτίου 1821

«Εσείς οι Έλληνες, µπρε, κάτι µεγάλο έχετε στο κεφάλι σας. ∆εν βαφτίζετε πια τα παιδιά σας Γιάννη, Πέτρο, Κώστα, παρά Λεωνίδα, Θεµιστοκλή, Αριστείδη! Σίγουρα κάτι µαγειρεύετε.»

Αλή πασάς, πριν την Ελληνική Επανάσταση

Αντιγραφή από το νέο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού

Το (κακό το) μάτι

Την Δευτέρα το βράδυ, έπειτα από μια πολύ κουραστική μέρα στη δουλειά, γύρισα σπίτι με τρελό πονοκέφαλο. Πήρα ένα αναβράζον ντεπόν. Δεν μου πέρασε. Την έπεσα νωρίς για ύπνο.
Την άλλη μέρα στο γραφείο το κεφάλι μου ήταν ακόμα βαρύ. Γύρισα το μεσημέρι σπίτι με δυνατό πονοκέφαλο. "Θα πάρω τη μαμά μου να σε ξεματιάσει" μου είπε η Λ. "Καλά, αλλά δώσε μου πρώτα μια ασπιρίνη" απάντησα εγώ.

Η σχέση μου με το ξεμάτιασμα είναι ακριβώς αυτή. Αφήνω τους άλλους να με ξεματιάζουν χωρίς να τους το ζητώ ή να αντιδρώ. Πάντα βέβαια θα πάρω και το ντεπονάκι μου. Σχεδόν πάντα έχω αποτέλεσμα. Ο πονοκέφαλος περνάει. Το αποδίδω στο χάπι - και όχι στο μάτι.
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια (και μια κοινωνία) όπου όλοι πιστέυουν στο μάτι. Άνθρωποι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι. Που μπορούν να σου εξηγήσουν δύσκολες χειρουργικές επεμβάσεις ή διαστρικά ταξίδια. Κι όμως το "μάτι" παραμένει απενοχοποιημένο στο πίσω μέρος του μυαλού τους, παρά την έλλειψη επιστημονικών εξηγήσεων. Το σύνηθες επιχείρημά μου σε συζητήσεις περί αυτού είναι το "οι σουηδέζες γιατί δεν ματιάζονται; ή μήπως ματιάζονται και μένουν με τον πονοκέφαλο;"

Έχω ακούσει και θεωρίες περί ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων που εκπέμπει η αύρα του οργανισμού κλπ Κουραφέξαλα. Δεν έχει βρεθεί τίποτα τέτοιο. Δεν μπορούμε βέβαια να αποκλείσουμε πως η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει το φαινόμενο επειδή δεν έχουν εφευρεθεί ακόμη τα κατάλληλα μέσα.

Αλλά με αυτή τη λογική θα πρέπει όλοι να πιστέψετε πως κι εγώ είμαι ο SuperCivil, ο υπεράνθρωπος των μαζών. Απλά δεν έχετε βρει ακόμα τα μέσα να το αποδείξετε και επιστημονικά.

ΥΓ Τελικά χτες (για πρώτη φορά ίσως) δεν πήρα χάπι. Έφαγα δυο χάμπουργκερ. Μετά από 20' ο πονοκέφαλος μου είχε περάσει...

Η πυραμίδα των 5 λέξεων

Tα ρυάκια του αίματος πάγωναν πάνω στο πρόσωπό του. Ένιωσε τον πόνο αδελφό.
«Πως μπορεί κανείς να φοβηθεί κάτι τόσο απρόσωπο; Πως μπορεί κανείς να σκεφτεί κάτι τόσο απάνθρωπο;» ψιθύρισε.
«Ο καιρός έφτασε. Τέρμα!»

Αφορμή για αυτό το κείμενο στάθηκε αυτό το ποστ του Κλέαρχου. Έπρεπε να γράψω ένα κείμενο με τις λέξεις: αδελφός, αίμα, απρόσωπος, καιρός, τέρμα.

Τώρα μπορώ κι εγώ με τη σειρά μου να συνεχίσω την πυραμίδα με την παρέα του Siteseein' (ξανά!) και τις λέξεις: αγγούρι, συμπαντικός, διχλωρομεθάνιο, γκέϊ και πασχαλίτσα.

Lost...

Βλέπω φανατικά Lost κι έχω ήδη δει τους δυο πρώτους κύκλους της σειράς. Η σειρά αποφασίστηκε να τελειώσει στις 5 σεζόν βάσει πληροφοριών που άντλησα στο μπλογκ της Σοφίας. Περιμένω ήδη DVD με τα 10 πρώτα επεισόδια της 3ης χρονιάς από τον αγαπημένο μου εξάδελφο ο οποίος τα κατεβάζει από το internet μαζί με ελληνικούς υπότιτλους πριν προλάβεις να πεις Σόγιερ. Στο δίκτυο τα ανεβάζουν κάποιοι άλλοι τρελαμένοι αμερικανοί χρήστες μόλις τα προβάλει το κανάλι ABC.

O λόγος αυτού του ποστ όμως, δεν είναι το Lost. Είναι η αδυναμία μου να παρακολουθήσω φανατικά οποιαδήποτε άλλη σειρά. Αν εξαιρέσεις τα «φιλαράκια» που (μάλλον) τα έχω δει όλα, δεν μπόρεσα να κολλήσω με άλλη σειρά. Προσπάθησα με το 24 αλλά δεν μου βγήκε. Τώρα πριν ξαναπροσπαθήσω θέλω να μαζέψω γνώμες. Διάβασα καλά λόγια για τα Battlestar Gallactica, Ηeroes, Prison Break. Και περιμένω…

5 πράγματα που θέλατε να μάθετε για τον Civil (και φοβόσασταν να ρωτήσετε)

1. Είμαι λάτρης των επιτραπέζιων παιχνιδιών (και των χαρτοπαιγνίων δευτερευόντως)
2. Αποφάσισα πρόσφατα πως το νόημα της ζωής είναι τα ταξίδια (και όχι η αναπαραγωγή)
3. Μια γενικότερη εικόνα του εαυτού μου φαίνεται δεξιά στην οθόνη σας, στο “about me”
4. Ξυρίζω το κεφάλι μου καθ’όλο τον 21ο αιώνα
5. Μου τη δίνει αφάνταστα να χάνω το στυλό μου (ή απλώς να μην τον βρίσκω)
6. Κατά τα άλλα είναι πολύ δύσκολο να με εκνευρίσεις (καλά, δε χρειάζεται να αρχίσετε να προσπαθείτε)
7. Στάση ζωής θεωρώ το «Παν μέτρον άριστον». Δεν αντέχω τις ακραίες απόψεις. Μου έχει τύχει σε συζήτηση να διαφωνήσω και με τα δύο άτομα που υποστήριζαν αντιδιαμετρικές απόψεις
8. Έχω τρεις αδελφές (να τις εκατοστίσω)
9. Έχω ζήσει κατά σειρά στην Πτολεμαίδα, την Αθήνα (Παγκράτι), την Άρτα, τα Γιάννενα, τη Θεσσαλονίκη, το Άργος Ορεστικό (Καστοριά), την Κόνιτσα (φαντάρος), την Ηγουμενίτσα, ξανά τα Γιάννενα και τώρα Χαλκίδα.
10. Γνωρίζω άπταιστα 7 γλώσσες εκ των οποίων δε θυμάμαι τις πέντε.
11. Γνώρισα το μπλογκιν πέρυσι την Άνοιξη και κόλλησα λόγω του μπλογκ της evee
12. Έχω πάθος από μικρός με τα στατιστικά και τη στατιστική. Πάθος που δεν μετατράπηκε σε επάγγελμα καθώς τα μόρια των πανελληνίων με μετέτρεψαν σε πολιτικό μηχανικό. (δεν είναι τυχαίο που ξεκίνησα τα ΤΟΡ-5)
13. Μου άρεσε πάντα ο κινηματογράφος (και μάλιστα περισσότερο ο θερινός). Τελευταία το έχω ρίξει στο θέατρο.
14. Ιδανική βραδιά θεωρώ το ταίριασμα καλής παρέας με καλό φαγητό και καλή μουσική.
15. Εξαίρεση στο 14: εκτός αν θέλει να με πάει κάπου το μωρό μου…

Το παραπάνω ποστ ήταν ένας καταναγκασμός (με χρονολογική σειρά) της Carrie vs Bridget, του Κλέαρχου, και της Σοφίας. Θεωρητικά έπρεπε να γράψω 5 πράγματα για τον εαυτό μου αλλά τελικά έγραψα 5 πράγματα για τον καθένα τους ;) Για την ιστορία της πυραμίδας έχει γράψει καταπληκτικά ο Κλέαρχος εδώ!

Παραδίδοντας τη σκυτάλη σε 5 άτομα:
Dimitris
Toolman
Irlandos
Jimatos
Tsitas
όλοι από την παρέα του siteseein'

Βερολίνο

Το Βερολίνο είναι η πρωτεύουσα της Γερμανίας (ας ξεκινήσουμε από τα βασικά). Είναι μια πόλη με ποιότητα ζωής. Διαθέτει άψογες υποδομές (λεωφορεία, τραμ, υπέργειο και υπόγειο σιδηρόδρομο, ράμπες για άτομα με ειδικές ανάγκες, ποδηλατοδρόμους, πεζοδρόμια πλάτους τουλάχιστο 4 μέτρων ΠΑΝΤΟΥ κλπ). ΔΕΝ διαθέτει κυκλοφοριακό πρόβλημα! Έχει άφθονους χώρους πρασίνου. Είναι μια πόλη που σέβεται απόλυτα τον πεζό.

Έχει πανέμορφα κτίρια. Την διατρέχει ο ποταμός Σπρεε. Δεν έχει όμως ιδιαίτερο φυσικό κάλλος. Η ομορφιά της πόλης προέρχεται από τα ανθρώπινα έργα της.

Wittenberg Platz. Eδώ μέναμε.

Με εντυπωσίασε ο χάρτης διαδρομών σε κάθε στάση λεωφορείου (δεν μιλάμε για μετρό) με ψηφιακή πινακίδα που σε ενημέρωνε σε πόσα λεπτά περνά το επόμενο λεωφορείο. Έτσι κι αλλιώς υπάρχει και αναρτημένος πίνακας που σου λέει πότε ακριβώς περνά το λεωφορείο. Πχ και 12, και 34, και 50. Περνά ΑΚΡΙΒΩΣ! Βοηθούν φυσικά οι υπάρχουσες λεωφορειολωρίδες και η έλλειψη κυκλοφοριακού. Τα λεωφορεία κυκλοφορούν όλο το βράδι. 7 μέρες δεν χρειάστηκε να πάρω ταξί!

Πιστεύω ακράδαντα πως στα γερμανικά δεν υπάρχει μετάφραση της λέξης «λακούβα». Καλώ οποιοδήποτε γερμανομαθή να με ενημερώσει αν έχω δίκιο. Στο Βερολίνο τουλάχιστο, δεν υφίσταται ως έννοια!

live jazz band

Το Βερολίνο έχει νυχτερινή ζωή. Μπυραρίες, μπαρ, παμπ, κλαμπ. Πήγα σε όλα εκτός από κλαμπ. Έχει άφθονα εστιατόρια, φαστφουντάδικα, καφέ. Τα περισσότερα εστιατόρια και καφέ σερβίρουν πρωινό σε εξαιρετικές ποικιλίες.

Πήγαμε και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, την Berlinale όπως το αποκαλούν. Είδαμε μια αμερικάνικη ταινία, το “The fall”. Πολύ ωραία ταινία, να πάτε να τη δείτε μόλις έρθει.
Μείναμε 7 βράδια και πίναμε ασταμάτητα μπύρα. Δεν σε φουσκώνει ρε παιδάκι μου αυτή η μπύρα εκεί! Φάγαμε λουκάνικα και στο δρόμο και παντού. Πήραμε σοκολάτες προμήθεια. Αυτό που μου άρεσε ήταν το «μετ-πόϊτσε», ένα ψωμάκι με βούτυρο, κρεμμύδι και μια στρώση από ένα αλλαντικό που οπτικώς έμοιαζε με άψητο κιμά. (τα γράφω και 10 η ώρα το πρωί και μου άνοιξε η όρεξη!)

Μου έκανε εντύπωση η ευγένεια και η έλλειψη υπεροψίας των Βερολινέζων. Ίσως λόγω πολλών τουριστών να έχουν συνηθίσει. Βέβαια, κι εμείς έχουμε πολλούς τουρίστες…

Το Βερολίνο έχει ασήμαντη εγκληματικότητα. Πουθενά δεν αισθάνθηκα κίνδυνο.

Στο πολυκατάστημα KDW βρήκαμε μια ελληνίδα πωλήτρια. Ήταν από την Καστοριά και είχε στο Βερολίνο 20 χρόνια. Όταν της είπα πως έχω πάει στην Καστοριά και πόσο ωραία είναι, μου απάντησε: «Και που δεν είναι ωραία στην Ελλάδα;» Σκέφτηκα πως εμείς την ζηλεύαμε που ζούσε στο Βερολίνο κι εκείνη μας ζήλευε που ζούμε στην Ελλάδα. Νομίζω πως δικαιολογούνται να τους λείπει ο ήλιος και η ελληνικές θάλασσες…

Το άλλο περίεργο στο Βερολίνο είναι πως δεν συνάντησα χονδρό άντρα ή γυναίκα!!! Απίστευτο! Και τρώνε όλα αυτά τα παχυντικά…μυστήριο! Γενικά υπήρχαν άφθονες ξανθές γερμανίδες με γαλάζια μάτια και ωραία σώματα. Εσύ απλώς έπρεπε να διαλέξεις το σχήμα προσώπου…!

Φωτογραφίες από το Βερολίνο

http://www.flickr.com/photos/7150290@N04/

Το θετικό της σύγκρισης του Βερολίνου με τις ελληνικές πόλεις είναι ότι συνειδητοποίησα πως έχουμε την τεχνογνωσία να δημιουργήσουμε κάτι ανάλογο. Το αρνητικό είναι πως είμαστε ήδη ΠΟΛΥ πίσω...