Κατεβήκαμε στο αεροδρόμιο του Ελσίνκι μια κρύα νύχτα του Ιούλη. Εγώ με βερμουδίτσα και κοντά καλτσάκια. Οι υπόλοιποι παρομοίως. Δεν ήταν ακριβώς κρύα γιατί είχε 16 βαθμούς κελσίου. Και δεν ήταν ακριβώς νύχτα γιατί ο ήλιος θα έδυε στις 11 παρά τέταρτο. Και θα ανέτειλε στις 4 το πρωί. Το φως δεν θα μας εγκατέλειπε ποτέ.
Πληρώσαμε 45 € σε ένα μελαμψό φιλλανδό (μάλλον πακιστανός ήταν ο άνθρωπος) να μας πάει στο ξενοδοχείο. Καλό ξενοδοχείο με καταπληκτικό πρωινό και χοντρές σκούρες κουρτίνες (για το φώς που λέγαμε πριν). Το πρωινό περιελάμβανε και μια καταπληκτική μαρμελάδα φράουλα. Οι φράουλες, όπως θα ανακαλύπταμε αργότερα, είναι το εθνικό φρούτο της Φιλλανδίας. Στις υπαίθριες αγορές τα μισά κιόσκια πουλάνε μόνο φράουλες. Κάτι σαν τα πορτοκάλια στην Ελλάδα.
Το Ελσίνκι είναι μια όμορφη πόλη που χτίστικε από τους Σουηδούς μερικούς αιώνες πριν, σε μια προσπάθεια να ανταγωνιστούν εμπορικά το εσθονικό Ταλίν που βρίσκεται ακριβώς απέναντι στο φιλλανδικό κόλπο. Οι φιλλανδοί έγιναν ανεξάρτητο κράτος στις αρχές του 20ου αιώνα. Στον 2ο παγκόσμιο μπήκαν στην πλευρά του άξονα αφού τους επιτέθηκαν οι ρώσοι.
Μπροστά από το Ελσίνκι υπάρχει ένα σύμπλεγμα από άπειρα νησάκια, άλλα κατοικημένα (ακόμη και με ένα κτίριο!) κι άλλα βραχονησίδες. Το υπόστρωμα της περιοχής είναι βράχος. ΠΑΝΤΟΥ! Κάτω από το απέραντο γρασίδι και τα δάση, σε μικρά βάθη, υπάρχει βράχος. Και είναι καταπληκτικό το πόσο ωραία τον εντάσσουν στο αστικό τοπίο.
To πιο εντυπωσιακό πράγμα στο Ελσίνκι ήταν το ότι δεν νύχτωνε. Πηγαίναμε κατά τις 6 το απόγευμα για ύπνο και ξαναβγαίναμε στις 10. Δεν ένιωθες ότι υπάρχει περίπτωση να χάσεις τη μέρα αφού η μέρα δεν τελείωνε.
Το 2ο εντυπωσιακό ήταν το να φοράς φανελάκι, μπλουζάκι και ζακέτα κουμπωμένη μέχρι το λαιμό όλη μέρα. Αν και την τρίτη μέρα που βγήκε ο ήλιος το θερμόμετρο ανέβηκε στους 24 και είχαμε καλοκαίρι. Εννοείται πως ανεξαρτήτως θερμοκρασίας οι φιλλανδές κυκλοφορούσαν με το μίνι, τα τιραντέ και το ξώφτερνο. Οι φιλλαδές (ή φιλλανδέζες;) είναι ένας στρατός από ξανθά κοριτσάκια με γαλάζιο μάτι και χωρίς κυτταρίτιδα. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο πως στη Φιλλανδία έχουν μεταναστεύσει αρκετοί έλληνες αλλά όχι ελληνίδες...
Σοβαρά τώρα, στο Ελσίνκι πετύχαμε 3 έλληνες "ντόπιους". Μας είπαν πως η ελληνική κοινότητα αριθμεί περίπου 300 έλληνες (με κυρίαρχη μπλογκική προσωπικότητα φυσικά, τον
ovi).
Το λιμάνι του Ελσίνκι. Στο βάθος δεξιά, οι πορτοκαλί τέντες της υπαίθριας αγοράς.Ο πρώτος που συναντήσαμε ήταν ο Νίκος Νικολόπουλος. Εκεί που περιφερόμασταν στην ανοιχτή αγορά του λιμανιού, το μάτι των κυριών έπεσε σε κάτι δέρματα από τάρανδο, ελάφι, πολική αρκούδα ή δεν ξέρω εγώ τι. Ο μελαχροινός κύριος έκανε μπαμ ότι δεν ήταν φιλλανδός αλλά που να φανταστώ πως η απάντησή του στην ερώτηση της συζύγου μου "How much does it cost?" θα ήταν: "Γιατί; ελληνικά δεν μπορούμε να μιλήσουμε κοπελιά;". Τεσπά με τον Νίκο ανταλλάξαμε τηλέφωνα και παιρνούσαμε κάθε μέρα από την τέντα του για μια καλημέρα. Αυτά που μου έμειναν από αυτά που μας είπε:
- το πόσο δύσκολα είναι τα φιλλανδικά (μετά από 3 χρόνια τα καταλαβαίνει αλλά δεν τα μιλάει καλά),
- ο βασικός μισθός είναι 1350 €!
- προκειμένου να πας στον φιλλανδικό βορά, το φιλλανδικό κράτος σου παραχωρεί έκταση, σπίτι, δάνειο για επιχειρηματική δραστηριότητα. Όσοι φίλοι του κρύου, προσέλθετε.
- για να γράψει στο ΙΚΑ τη γυναίκα του (προσέξτε: είναι και μετανάστης) απλώς έστειλε με e-mail κάποια στοιχεία...
- στο τέλος της άνοιξης (Μάιο) ο δήμος στέλνει ένα συνεργείο στο σπίτι σου και στο καθαρίζει από χιόνια κλπ ώστε "ο πολίτης να είναι ευχαριστημένος τώρα που έρχεται το καλοκαίρι"!
- την πρώτη χρονιά που ήρθε, οι θερμοκρασίες το Φεβρουάριο είχαν πιάσει τους -30. Και εργάζεται σε υπαίθρια αγορά. Οι φιλλανδοί πωλητές είχαν μαζευτεί σε μια γωνιά και ανάψει φωτιά, κοιτώντας τον τρελό έλληνα που παρέμενε στην τέντα!
(συνεχίζεται...)
