Kαλή χρονιά!

Μίσθια δουλειά, σωροί χαρτιών, έγνοιες μικρές και λύπες
άθλιες, με περιμένανε σήμερα καθώς πάντα.
Μόνο είδα, φεύγοντας πρωί, στην πόρτα μου τολύπες
τα ρόδα, και γυρίζοντας έκοψα μια γιρλάντα.

Κώστας Καρυωτάκης, Ελεγεία

Μία στις δέκα

Είδα στο θέατρο του Νέου Κόσμου την παράσταση "Ένας στους δέκα". Όταν πέρσι μου πρότειναν να πάμε να τη δούμε είχα πει πως είναι ένα θέμα πολυφορεμένο (αυτό των μεταναστών) που δεν με αφορά. Φέτος πείστηκα από τα βρεβεία που έχει πάρει η παράσταση.

Ο σκηνοθέτης μας πέρυσι έλεγε πως ο θεατής μετά την παράσταση, αν έχεις καταφέρει να περάσεις τα μηνύματα που θέλεις, νιώθει σαν να έχει φάει γροθιά στο στομάχι. Στη συγκεκριμένη παράσταση ένιωσα πως με έχουν κάνει τουλούμι στο ξύλο. Μην τη χάσετε. Δεν αξίζει για κανένα λόγο.

Αναρχία

Άφησα επίτηδες να περάσει κάποιος χρόνος από τα επεισόδια και την -καθώς φαίνεται- δολοφονία του μικρού Αλέξη. Συνήθως δεν μπορείς να κάνεις σωστές κρίσεις εν θερμώ.
Ακόμη και μια βδομάδα μετά δεν ξέρω τι ακριβώς να πω. Άκουσα πάρα πολλούς και από τις δύο πλευρές όλο αυτό τον καιρό. Οπότε θα σας πω απλώς τη θέση μου:

Θεωρώ τον εαυτό μου αναρχικό. Η ιδέα είναι η εξής: αφού εγώ και όλοι οι γνωστοί και φίλοι θα μπορούσαμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι ΧΩΡΙΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ και χωρίς πρωθυπουργό σε ένα νησί, γιατί τελικά μας χρειάζονται; Παραδέχομαι την υπερβολική απλοϊκότητα της σκέψης. Ο Κροπότκιν στα τέλη του 19ου αιώνα απορούσε: "Από την μοναρχία περάσαμε στη συνταγματική μοναρχία και από εκεί στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Για ποιο λόγο να περάσουμε από τον κομμουνισμό και να μην πάμε στο τελικό στάδιο, την αναρχία;"

Καταρχήν θεωρώ πως το επόμενο στάδιο είναι πάντα χρήσιμο και στην συγκεκριμένη περίπτωση, το επόμενό μας στάδιο θα πρέπει να είναι η άμεση δημοκρατία. Έχουμε την τεχνολογία να ξεπεράσουμε τα όποια προβλήματα υπήρχαν στο παρελθόν και να ψηφίζουμε μόνοι μας τους νόμους μας όπως οι αρχαίοι στην "εκκλησία του δήμου". Αυτό όμως που πραγματικά μας λείπει για αυτή την εξέλιξη είναι ένα: η ΠΑΙΔΕΙΑ. Πραγματικά δεν χρειάζεται τίποτε άλλο.

Για να προωθήσω αυτό το στόχο, έχω σκοπό να υποστηρίξω οποιοδήποτε κόμα προωθήσει την ιδέα της καλύτερης παιδείας. Περισσότερα χρήματα για την παιδεία, για σχολεία, για δημόσια πανεπιστήμια, για τους εκπαιδευτικούς, εξάλειψη των φροντιστηρίων, λιγότερα χρήματα στις τσέπες μας.

Είπα στην αρχή πως θεωρώ τον εαυτό μου αναρχικό. Τι εικόνα σχηματίζει σήμερα ο μέσος έλληνας πολίτης για μένα; Κι όμως είμαι ένας άνθρωπος κατά της βίας. Η βία φέρνει βία. Οι αναρχικοί που πιστεύουν πως οι αλλαγές έρχονται μέσα από τις εξεγέρσεις είναι ένας άλλος κλάδος των αναρχικών - πιο δραστήριος και πιο εμπορικός για τα ΜΜΕ. Προτιμώ τις εξεγέρσεις τύπου Γκάντι.

Αυτά.

Είμαι πλέον διαιτητής ποδοσφαίρου

και μπορώ να σας ρωτήσω: υπάρχει τρόπος να βάλει κανείς γκολ με το χέρι στο ποδόσφαιρο;
ΥΓ εντάξει, μην πείτε για Μαραντόνα...

Ωράριο και εργοδοσία

Χθες είχα συζήτηση με ένα φίλο για τις αυθαιρεσίες των εργοδοτών. Περιοριστήκαμε κυρίως σε θέματα ωραρίου και απλήρωτων υπερωριών.

Θεωρούσα πως η σκληρή εργοδότες στην Ελλάδα είναι απλώς αυτοί που οι εργαζόμενοι τους αφήνουν να είναι σκληροί. Κανένας εργοδότης σε οποιαδήποτε επαρχιακή πόλη δεν διαθέτει το μονοπώλιο που θα του επέτρεπε να κάνει ό,τι γουστάρει. Ούτε υπάρχουν οι άπειροι ειδικευμένοι εργάτες που περιμένουν στην ουρά να πάρουν τη θέση σου.

Ίσως είμαι στον κόσμο μου, αλλά έχω και την εμπειρία του εργοταξίου όπου όλοι (τα "στελέχη" - τρομάρα μας!) πηγαίναμε 7:30 και φεύγαμε κατά τις 7 το απόγευμα ΕΙΧΑΜΕ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ! Το ωράριο έληγε στις 16:30 αλλά όλοι σε κοίταγαν λοξά αν τολμούσες να φύγεις πριν τις 18:30. Υπήρχε όμως ένας μικρός γαλάτης (φίλος μου) που αντιστεκόταν. Μόλις πήγαινε 16:30 την έκανε. Μου έλεγε πως θεωρούσε χαμένο χρόνο από τη ζωή του κάθε πεντάλεπτο που έτρωγε παραπάνω εκεί μέσα. Ο εργοταξιάρχης τον κοιτούσε περίεργα, ίσως να τον θεωρούσε και μίασμα. Ήταν όμως πολύ καλός στη δουλειά του με αποτέλεσμα να ανέχεται αυτή την μικρή ιδιοτροπία του.

Αλλά έτσι κι αλλιώς το πρόβλημα δεν είναι η μικρή ιδιοτροπία. Το πρόβλημα ήταν πως αυτή η μικρή επανάσταση βάζει την ιδέα στο μυαλό των υπόλοιπων εργαζομένων που δεν μπορούν να φανταστούν την δύναμή τους. Γιατί το εργοτάξιο, γενικώς οι εργοδότες (όπως και ο στρατός) βασίζονται ξεκάθαρα σε δύο πράγματα: στην ΑΓΝΟΙΑ και στο ΦΟΒΟ.

Όποιος καταφέρει και τα νικήσει, περνάει σε άλλο επίπεδο...