Ακρίβεια

Ορέ παιδιά, το ένα ανταλλακτικό από τα Gilette τα ξυραφάκια κάνει 4 ευρώ;;; To ένα;; Βέβαια, πρέπει να πληρωθεί ο Ανρί, ο Φέντερερ και ο άλλος με το μπαστούνι του γκολφ. Πάντως νομίζω πως όποιος χρησιμοποιεί αυτά τα ξυραφάκια μία φορά, μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του πλούσιο...

Ισότητα

Έχω διαπιστώσει (και μου φαίνεται λογικό) ότι όλα τα αρσενικά του είδους των ανθρώπων έχουν μια φυσική ροπή να θέλουν να συνουσιαστούν με όσο το δυνατόν περισσότερες γυναίκες στη ζωή τους. Η τάση τους αυτή συνήθως εμποδίζεται από προσωπικά θρησκευτικά ή ιδεολογικά πιστεύω, κοινωνικούς παράγοντες κλπ. Η έμφυτη αυτή τάση δεν γνωρίζει κοινωνικά, φυλετικά, θρησκευτικά ή άλλα σύνορα μεταξύ των ανδρών.

Τα θηλυκά από την άλλη μεριά γνωρίζουν μια εσωτερική ορμή προς την δημιουργία "οικογένειας", την διαμόρφωση δηλαδή εκείνων των συνθηκών που θα επιτρέψουν την ασφαλή δημιουργία και ανατροφή παιδιών.


Τα δύο παραπάνω γνωρίσματα είναι κοινά στα περισσότερα θηλαστικά του πλανήτη μας. Η φυσική επιλογή επέτρεψε την εξέλιξη αρσενικών με σεξουαλικές ορμές τέτοιες, που διασφαλίζουν την εξέλιξη του είδους μας. Αλλά και θηλυκά με έντονη την συνείδηση της "μάνας". Η φυσική εξέλιξη, όπως την γνωρίζουμε στα υπόλοιπα θηλαστικά, συνήθως στους ανθρώπους εκτρέπεται από κοινωνικούς παράγοντες, λόγω της νόησης που διαθέτει το είδος μας.

Το ερώτημα είναι: 40.000 χρόνια κοινωνικής εξέλιξης σε ανδροκρατούμενες (κατά το πλείστον) κοινωνίες, ΠΩΣ ΣΚΑΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΠΩΣ ΘΑ ΤΗΝ ΗΘΕΛΑΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ;;;;;;;;

Σήμερα...

...βαριέμαι να κάνω οτιδήποτε.

Προσοχή! Μη διαβάσετε παρακάτω αν δεν ξέρετε μπριτζ!

Η ιστορία όπως την θυμάμαι εγώ:
Είμαι νότος. 'Εχω 7φυλλο άκοπο σπαθί (11 πόντοι), μία πίκα, τρια καρά, δύο κούπες. Ανοίγω 1 σπαθί. Ο συμπαίκτης μου απαντά 1 πίκα. Πρέπει να του δείξω τα πολλά σπαθιά και λέω 3 σπαθιά. Μου απαντά 3 καρά οπότε καταλαβαίνω ότι έχει αρκετούς πόντους και λέω την μανς 3ΧΑ (χωρίς ατού). Ο βοράς συμπαίκτης μου λέει 4 σπαθια! Μα είναι δυνατόν να τα θυμήθηκε τώρα;;; Νιώθω ότι δεν του αρέσουν τα ΧΑ (διχρωμία;) και ρισκάρω την μανς στις πίκες: 4 πίκες. Ο βοράς όμως απτόητος: 5 σπαθιά!!! Σηκώνω τα χέρια ψηλά και πασάρω...

Η ιστορία όπως την διηγείται ο συμπαίκτης μου:
Είμαι βοράς έχω 5 πίκες, 5 καρά, 3 κούπες και 16 πόντους. Ο νότος ανοίγει σπαθί κι εγώ λεω τις πίκες. Επιμένει 3 σπαθιά κι εγώ δείχνω το 5 φυλλο με 3 καρά. Πρέπει να έχει τουλάχιστο 16 πόντους και 6φυλλο σπαθί για να πάει στο 3 και όταν λέει 3ΧΑ ψάχνω το σλεμ. Gerber και 4 σπαθιά λοιπόν. Ο συμπαίκτης μου λέει 4 πίκες=2 άσσοι και συνεχίζω 4 σπαθιά ρωτώντας άσσους. Ο συμπαίκτης... ο συμπαίκτης... μα τι κάνει... ΠΑΣΣΑΡΕΙ!!!

Λευτεριά στα πεζοδρόμια!

Αναρωτιόμουν ποια είναι η μεγαλύτερη διαφορά του να βρίσκεσαι σε μια οποιαδήποτε (το οποιαδήποτε είναι κυριολεκτικό, πράγμα που με κάνει να θέλω να βάλω τα κλάματα) ευρωπαϊκή πόλη και σε μια ελληνική (ας πούμε την Χαλκίδα).

Η βασικότερη, η πιο χτυπητή διαφορά είναι τα μεγάλα και ελεύθερα πεζοδρόμια (όχι της Χαλκίδας - της ευρωπαϊκής)! Παλιά κοροϊδεύαμε τους έλληνες που περπατούν στο δρόμο αντί να ανέβουν στο πεζοδρόμιο. Τώρα πια συνειδητοποίησα ότι δεν φταίμε (φυσικά) ως λαός. Όταν δεν έχεις πρόσβαση να ανέβεις σε ένα πεζοδρόμιο ενός μέτρου (max) επειδή στην κλείνουν μηχανάκια και αυτοκίνητα, όταν ακόμα κι αν ανέβεις ξέρεις πως μετά από 20 μέτρα πρέπει να βρεις διέξοδο να ξανακατέβεις διότι σε εμποδίζει
- ο στύλος της ΔΕΗ
- το παρκαρισμένο πάνω στο πεζοδρόμιο μηχανάκι
- το παρκαρισμένο πάνω στο πεζοδρόμιο αυτοκίνητο
- οι καρέκλες από το τσιπουράδικο-καφέ-μπαρ-εστιατόριο
- ο στύλος της πινακίδας του διπλανού εμπορικού
- το περίπτερο με τα (παράνομα) προάστειά του (ψυγεία κλπ)
- το παλιό σπίτι που έτσι είχε κατασκευαστεί πριν από 150 χρόνια (μέσα στο δρόμο!)
- η νέα πολυκατοικία που ναι μεν άφησε 4 μέτρα πεζοδρόμιο μπροστά της, αλλά ο αρχιτέκτων έκρινε σκόπιμο να κλείσει μια τόσο μεγάλη επιφάνεια με κάθετα στο δρόμο χτιστά κηπάκια ώστε να μη μπορεί να περάσει κανείς
- οι ζαρντινιέρες που έχει τοποθετήσει κάθετα στο δρόμο μπροστά του το φαστφούντ (για να περιχαρακώσει την περιοχή του!)
- τα εμπορεύματα του χ, ψ κι ωμέγα

Φωτό απ'την Καρδίτσα

Για όλα τα παραπάνω (που συμβαίνουν σε όλη την Ελλάδα) έμπνευσή μου υπήρξε η Λεωφόρος Χαϊνά στη Χαλκίδα. Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν κάθε στιγμή σε αυτόν τον (πλατύ κατά τα άλλα) δρόμο. Και ίσως αρχίσω να ανεβάζω και φωτογραφίες για να καταλάβετε τι εννοώ.

Για όλα τα παραπάνω κυρήσσω σήμερα, 1η Οκτωβρίου 2008, την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα των πεζοδρομίων! Εμπρός χριστιανοί! Ο Θεός εν τω αγώνα μας βοηθός!