Όταν ήμουν μικρός η μαμά μου δεν με άφηνε να καταπίνω τις τσίχλες. Για την ακρίβεια το απαγόρευε δια ροπάλου. Μου είχε πει και την ιστορία για "ένα κοριτσάκι που κατάπιε την τσίχλα του και αυτή κόλλησε στο έντερο και πέθανε!".
Έτσι λοιπόν θεωρούσα το να καταπιείς τσίχλα είναι εφάμιλλο του να πέσεις από την ταράτσα της πολυκατοικίας: απλά και στις δύο περιπτώσεις, πεθαίνεις.
Στην Γ' δημοτικού κατά την διάρκεια ενός μαθήματος, καταπίνω κατά λάθος την τσίχλα μου. Συνειδητοποιώ ότι θα πεθάνω αλλά δεν ξέρω το χρόνο ζωής που μου απομένει. Μη θέλοντας να περάσω τα τελευταία λεπτά της ζωής μου στην τάξη, ζητάω από τον δάσκαλο άδεια να πάω έξω. Ήταν μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα. Τα λουλούδια είχαν ανθίσει και τα πουλάκια τιτίβιζαν χαρούμενα. Ή έτσι μου φαινόταν εμένα. Αχ! ήμουν πολύ μικρός για να πεθάνω!Κατέβηκα στην αυλή και ήπια πολύ νερό. Έκατσα σε μια γωνιά, έβαλα τα κλάματα και περίμενα. Είναι ωραία η ζωή...
3 σχόλια:
τι τσίχλα ήταν; :P
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ....
" Τι τσίχλα ήταν ; "
αααααααααχχαχαχαχαχαχα !
Καλά, αυτό για την τσίχλα μου το έλεγε κι εμένα η γιαγιά μου. Μεγάλωσα νομίζοντας ότι τα έντερα είναι κάτι μακρουλά πράγματα, ανοιχτά από πάνω (σαν σωλήνες ας πούμε) μέσα στα οποία δεν έπρεπε ποτέ να πέσει τσίχλα γιατί θα βούλωναν.
Έχω ορκιστεί αν κάνω παιδιά να μην τους πω ποτέ τέτοιες βλακείες.
Δημοσίευση σχολίου