Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
έχω εδώ κι ένα χρόνο ένα γείτονα σε μια διπλανή πολυκατοικία ο οποίος πιστεύει πως ο χώρος παρκαρίσματος μπροστά από την πολυκατοικία του δικαιωματικά του ανήκει.
Το συνηθισμένο του χούι ήταν να αφήνει μια καρέκλα σε μια θέση παρκαρίσματος, ώστε την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι της γειτονιάς θα κάνουμε γύρους ψάχνοντας την πολυπόθητη θέση αυτός θα είναι βασιλιάς. Ένας επιπρόσθετος λόγος που πιστεύει πως η θέσεις (δύο συγκεκριμένα) του ανήκουν είναι πως είναι ο ιδιοκτήτης ενός καταστήματος στο ισόγειο της πολυκατοικίας, ακριβώς μπροστά τους. Το κατάστημα το χρησιμοποιούσε μια ομάδα για μαθήματα βυζαντινής μουσικής, μια φορά την εβδομάδα. Αυτός μένει στον πρώτο όροφο, ακριβώς από πάνω.
Η αρχική μου τακτική αντιμετώπισης του φαινομένου ήταν να βγάζω την καρέκλα από τη θέση της και απλά να καταλαμβάνω τη θέση. Κάποια στιγμή με πέτυχε η σύζυγος πάνω στη δράση και με ρώτησε με ύφος "τι νομίζω ότι κάνω". Της εξήγησα ότι πιστεύω πως δεν της ανήκει ο χώρος και απλά μουρμούρισε μερικά "τι να σου πω τώρα" εκνευρισμένη. Συνέχιζα να κάνω το ίδιο επί μακρόν. Θα έλεγε κανείς πως με βόλευε κιόλας που κάποιος μου κρατούσε μια θέση τις δύσκολες ώρες! Το συνηθισμένο μου επιχείρημα ήταν "αν διαφωνείτε, εδώ δίπλα μένω, καλέστε την τροχαία και κατεβαίνω για να δούμε ποιος έχει δίκιο". Το επιχείρημα σερβιριζόταν σε ευγενικό και ήρεμο τόνο - πράγμα που μάλλον τους εξαγρίωνε περισσότερο.
Μέχρι που ήρθε η κρίση! Το κατάστημα έμεινε ξενοίκιαστο. Ο ιδιοκτήτης βρήκε ευκαιρία και πάρκαρε τη μερσεντές του μέσα στο μαγαζί (!) και το αγροτικό του απέξω. Κόλλησε και δύο αυτοκόλλητα στον τοίχο με το Ρ, το σήμα του πάρκιν. Μια φορά που πήγα να αφήσω το αυτοκίνητο έξω από το μαγαζί, βγήκε ο ιδιοκτήτης και μου είπε να μην το αφήσω εκεί γιατί θα βγάλει τη μερσεντές.
Την πρώτη φορά τον πίστεψα. Μετά όμως κατάλαβα πως απλά με δουλεύει. Η μερσεντές δεν έβγαινε ποτέ έξω, απλά τη χρησιμοποιούσε για πρόσχημα για να δεσμεύει δυο θέσεις μπροστά στο μαγαζί για το αγροτικό του. Τα χριστούγεννα μάλιστα κατέθεσε τις πινακίδες της μερσεντές. Τη δεύτερη φορά, την ώρα της συζήτησης άδειασε μια άλλη θέση και μου πέταξε ένα "ορίστε, γιατί δεν το πας εκεί;". Και υποχώρησα.
Την επόμενη φορά που δεν έβρισκα αλλού να παρκάρω (όταν έβρισκα αλλού δεν προκαλούσα) το άφησα έξω από το (πρώην) κατάστημα. Έτυχε εκείνη τη μέρα να είμαι και εκνευρισμένος με κάτι άλλο. Βγήκε λοιπόν στο μπαλκόνι -κι αυτός εκνευρισμένος- να μου πει να το πάρω. Του είπα πως δεν έχω σκοπό. Μου απάντησε πως θέλει να βγάλει τη μερσεντές. - "Σε πόση ώρα;" του λέω. "Σε 5 λεπτά" μου λέει. "Ωραία", του λέω, "σε 5 λεπτά θα κατέβω για να τη βγάλεις". "Όχι, όχι" μου λέει, "θα τη βγάλω τώρα!". "Ωραία" του ξαναλέω, "έχεις 60 δευτερόλεπτα για να κατέβεις". Εκνευρίστηκε αφάνταστα. Δεν ήθελε να βγάλει τη μερσεντές. Ήθελε να μην παρκάρω εκεί για να έχει τη θέση για το αγροτικό. Δεν του πέρασε.
Μερικές εβδομάδες αργότερα έβαλε στις δύο θέσεις μεταλλικές μπάρες που πέφτουν. Τις έβαψε πορτοκαλί. Δεν είχαν κλειδαριά όμως. Μπορούσε να τις ρίξει οποιοσδήποτε. Σε συνδυασμό με τα αυτοκόλλητα Ρ, όλος ο κόσμος ψάρωνε. Όχι εγώ. Συνέχισα να παρκάρω όταν δεν έβρισκα αλλού, εκεί.
Πριν από μια εβδομάδα είχα παρκάρει εκεί. Εφτά το πρωί που πάω για δουλειά πήγα να πάρω το αυτοκίνητο. Το παρμπρίζ ήταν βρώμικο. Δεν έδωσα σημασία. Έβαλα τους υαλοκαθαριστήρες να δουλέψουν. Το έκαναν χειρότερα. Ήταν μάλλον αλεύρι με νερό. Εκνευρίστηκα πολύ. Αφού έπλυνα το παρμπρίζ με απορρυπαντικό για πιάτα πήγα στην αστυνομία και δήλωσα το συμβάν. Ο αξιωματικός υπηρεσίας με συμβούλεψε να μη δηλώσω όνομα αφού δε μπορούσα να είμαι σίγουρος. Και έτσι έκανα. Δήλωσα απλά τα γεγονότα.
Μετά, έκανα μια μικρή έρευνα. Η κατάληψη δρόμου είναι παράβαση με πρόστιμο 400 ευρώ. Τον λυπήθηκα και δεν το κατήγγειλα.
Μια μικρή αλλά σημαντική υποσημείωση: σε ένα γνωστό που είχα πει τα συμβάντα μου απάντησε "ναι, κι εγώ έχω πρόβλημα με έναν που θέλει να παρκάρει έξω απ' το σπίτι μου"(!). Ένας άλλος που ήταν μπροστά σε μια από τις διενέξεις μου μού είπε εμπιστευτικά: "Καλά του τα είπες! Αυτός γιατί άλλες φορές αφήνει το αυτοκίνητό του μπροστά από την πολυκατοικία μας;". ΧΑΛΟΟΥ!!! Τι δεν πάει καλά μαζί σας;;; Το πεζοδρόμιο έξω από την πολυκατοικία σας ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ ΣΑΣ! Σε ποιο χωριό μεγαλώσατε;
Προχτές που ξαναδιηγήθηκα τα συμβάντα σε φίλους, μού πρότειναν να τα παρατήσω. Το γνωστό επιχείρημα: "που μπλέκεις τώρα με τον τρελό;". Νόμιζα πως όλος ο κόσμος ήταν σαν εμένα. Αλλά φαίνεται πως είμαι μειοψηφία. Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος σε μια οργανωμένη κοινωνία να κάνει ό,τι του γουστάρει; Και οι υπόλοιποι να κάνουμε τα στραβά μάτια γιατί "έλα μωρέ, που να μπλέκεις τώρα"; Σας θυμίζει κάτι όλο αυτό;
Ο πόλεμος ξεκινάει τώρα...
έχω εδώ κι ένα χρόνο ένα γείτονα σε μια διπλανή πολυκατοικία ο οποίος πιστεύει πως ο χώρος παρκαρίσματος μπροστά από την πολυκατοικία του δικαιωματικά του ανήκει.
Το συνηθισμένο του χούι ήταν να αφήνει μια καρέκλα σε μια θέση παρκαρίσματος, ώστε την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι της γειτονιάς θα κάνουμε γύρους ψάχνοντας την πολυπόθητη θέση αυτός θα είναι βασιλιάς. Ένας επιπρόσθετος λόγος που πιστεύει πως η θέσεις (δύο συγκεκριμένα) του ανήκουν είναι πως είναι ο ιδιοκτήτης ενός καταστήματος στο ισόγειο της πολυκατοικίας, ακριβώς μπροστά τους. Το κατάστημα το χρησιμοποιούσε μια ομάδα για μαθήματα βυζαντινής μουσικής, μια φορά την εβδομάδα. Αυτός μένει στον πρώτο όροφο, ακριβώς από πάνω.
Η αρχική μου τακτική αντιμετώπισης του φαινομένου ήταν να βγάζω την καρέκλα από τη θέση της και απλά να καταλαμβάνω τη θέση. Κάποια στιγμή με πέτυχε η σύζυγος πάνω στη δράση και με ρώτησε με ύφος "τι νομίζω ότι κάνω". Της εξήγησα ότι πιστεύω πως δεν της ανήκει ο χώρος και απλά μουρμούρισε μερικά "τι να σου πω τώρα" εκνευρισμένη. Συνέχιζα να κάνω το ίδιο επί μακρόν. Θα έλεγε κανείς πως με βόλευε κιόλας που κάποιος μου κρατούσε μια θέση τις δύσκολες ώρες! Το συνηθισμένο μου επιχείρημα ήταν "αν διαφωνείτε, εδώ δίπλα μένω, καλέστε την τροχαία και κατεβαίνω για να δούμε ποιος έχει δίκιο". Το επιχείρημα σερβιριζόταν σε ευγενικό και ήρεμο τόνο - πράγμα που μάλλον τους εξαγρίωνε περισσότερο.
Μέχρι που ήρθε η κρίση! Το κατάστημα έμεινε ξενοίκιαστο. Ο ιδιοκτήτης βρήκε ευκαιρία και πάρκαρε τη μερσεντές του μέσα στο μαγαζί (!) και το αγροτικό του απέξω. Κόλλησε και δύο αυτοκόλλητα στον τοίχο με το Ρ, το σήμα του πάρκιν. Μια φορά που πήγα να αφήσω το αυτοκίνητο έξω από το μαγαζί, βγήκε ο ιδιοκτήτης και μου είπε να μην το αφήσω εκεί γιατί θα βγάλει τη μερσεντές.
Την πρώτη φορά τον πίστεψα. Μετά όμως κατάλαβα πως απλά με δουλεύει. Η μερσεντές δεν έβγαινε ποτέ έξω, απλά τη χρησιμοποιούσε για πρόσχημα για να δεσμεύει δυο θέσεις μπροστά στο μαγαζί για το αγροτικό του. Τα χριστούγεννα μάλιστα κατέθεσε τις πινακίδες της μερσεντές. Τη δεύτερη φορά, την ώρα της συζήτησης άδειασε μια άλλη θέση και μου πέταξε ένα "ορίστε, γιατί δεν το πας εκεί;". Και υποχώρησα.
Την επόμενη φορά που δεν έβρισκα αλλού να παρκάρω (όταν έβρισκα αλλού δεν προκαλούσα) το άφησα έξω από το (πρώην) κατάστημα. Έτυχε εκείνη τη μέρα να είμαι και εκνευρισμένος με κάτι άλλο. Βγήκε λοιπόν στο μπαλκόνι -κι αυτός εκνευρισμένος- να μου πει να το πάρω. Του είπα πως δεν έχω σκοπό. Μου απάντησε πως θέλει να βγάλει τη μερσεντές. - "Σε πόση ώρα;" του λέω. "Σε 5 λεπτά" μου λέει. "Ωραία", του λέω, "σε 5 λεπτά θα κατέβω για να τη βγάλεις". "Όχι, όχι" μου λέει, "θα τη βγάλω τώρα!". "Ωραία" του ξαναλέω, "έχεις 60 δευτερόλεπτα για να κατέβεις". Εκνευρίστηκε αφάνταστα. Δεν ήθελε να βγάλει τη μερσεντές. Ήθελε να μην παρκάρω εκεί για να έχει τη θέση για το αγροτικό. Δεν του πέρασε.
Μερικές εβδομάδες αργότερα έβαλε στις δύο θέσεις μεταλλικές μπάρες που πέφτουν. Τις έβαψε πορτοκαλί. Δεν είχαν κλειδαριά όμως. Μπορούσε να τις ρίξει οποιοσδήποτε. Σε συνδυασμό με τα αυτοκόλλητα Ρ, όλος ο κόσμος ψάρωνε. Όχι εγώ. Συνέχισα να παρκάρω όταν δεν έβρισκα αλλού, εκεί.
Πριν από μια εβδομάδα είχα παρκάρει εκεί. Εφτά το πρωί που πάω για δουλειά πήγα να πάρω το αυτοκίνητο. Το παρμπρίζ ήταν βρώμικο. Δεν έδωσα σημασία. Έβαλα τους υαλοκαθαριστήρες να δουλέψουν. Το έκαναν χειρότερα. Ήταν μάλλον αλεύρι με νερό. Εκνευρίστηκα πολύ. Αφού έπλυνα το παρμπρίζ με απορρυπαντικό για πιάτα πήγα στην αστυνομία και δήλωσα το συμβάν. Ο αξιωματικός υπηρεσίας με συμβούλεψε να μη δηλώσω όνομα αφού δε μπορούσα να είμαι σίγουρος. Και έτσι έκανα. Δήλωσα απλά τα γεγονότα.
Μετά, έκανα μια μικρή έρευνα. Η κατάληψη δρόμου είναι παράβαση με πρόστιμο 400 ευρώ. Τον λυπήθηκα και δεν το κατήγγειλα.
Μια μικρή αλλά σημαντική υποσημείωση: σε ένα γνωστό που είχα πει τα συμβάντα μου απάντησε "ναι, κι εγώ έχω πρόβλημα με έναν που θέλει να παρκάρει έξω απ' το σπίτι μου"(!). Ένας άλλος που ήταν μπροστά σε μια από τις διενέξεις μου μού είπε εμπιστευτικά: "Καλά του τα είπες! Αυτός γιατί άλλες φορές αφήνει το αυτοκίνητό του μπροστά από την πολυκατοικία μας;". ΧΑΛΟΟΥ!!! Τι δεν πάει καλά μαζί σας;;; Το πεζοδρόμιο έξω από την πολυκατοικία σας ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ ΣΑΣ! Σε ποιο χωριό μεγαλώσατε;
Προχτές που ξαναδιηγήθηκα τα συμβάντα σε φίλους, μού πρότειναν να τα παρατήσω. Το γνωστό επιχείρημα: "που μπλέκεις τώρα με τον τρελό;". Νόμιζα πως όλος ο κόσμος ήταν σαν εμένα. Αλλά φαίνεται πως είμαι μειοψηφία. Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος σε μια οργανωμένη κοινωνία να κάνει ό,τι του γουστάρει; Και οι υπόλοιποι να κάνουμε τα στραβά μάτια γιατί "έλα μωρέ, που να μπλέκεις τώρα"; Σας θυμίζει κάτι όλο αυτό;
Ο πόλεμος ξεκινάει τώρα...
4 σχόλια:
Δεν θα λυπόμουν ποτέ κάποιον κάτοχο Mercedes για τα 400 ευρώ που χρωστάει στο ελληνικό κράτος. Αν δεν τα έχει, ας σκοτώσει τη Mercedes.
χμμμ έχει καταθέσει τις πινακίδες...
Συγνώμη για την ανωνυμία αλλά τι έγινε με αυτόν το κάλο. Αλήθεια και γω δεν ξέρω τι να κάνω με κάτι τέτοιο
υς τύπους.
τίποτα. Όπως όλοι, λυπηθήκαμε το χρόνο μας και τον σπαταλάμε αλλού.
Δημοσίευση σχολίου